Chapter 5 - Run Away And Hide

Ik zei gedag tegen Adam en liep zelf naar m'n eigen huis, zetten m'n fiets in de garage. Zodra ik binnen was rende ik naar boven en plofte op m'n bed. Hoe kon dit nou gebeuren?

De volgende dag toen ik wakker werd en ik m'n gordijnen open deed, zag ik Adam tegenover me. - Hij deed ook net z'n gordijnen open - Snel deed ik mijn gordijnen weer dicht, pakte schonen kleren en ging in de douche. Ik waste m'n haren, stapte weer uit de douche, droogte me af en trok m'n kleren aan - een sweater, skinny jeans en een paar sneakers.
Ik liep naar beneden, waar m'n stiefzusjes en stiefmoeder aan tafel zaten. 'Waar blijft ons ontbijt?' zeurden m'n stiefzusjes tegelijk. 'Maak je eigen ontbijt maar' zei ik, want ik had vandaag geen zin om hun te gehoorzamen. 'Luister eens jongedame' zei m'n stiefmoeder 'Je hoort niet zo'n toon aan te slaan tegen mijn dochters.' 'Wat maakt het uit, het is niet alsof ze zelf hun eigen ontbijt niet kunnen maken.' 'Dat heeft er niks mee te maken!' schreeuwde ze tegen me. Ze stond op en liep naar me toe. 'Ze kunnen zelf wel eens iets doen, ik doe het altijd voor hun!' nu begon ik ook terug te schreeuwen. 'NEE, dat kunnen ze niet, daar hebben ze een "zus" voor. Ook al ben je niet eens hun echte zus, je bent net zoals je vader - irritant, lui en associaal. 'Waag het niet om zo over mijn vader te praten!' 'Wat boeit het, het is niet alsof hij me nog kan horen, hij was altijd ondankbaar geweest en deed nooit wat hij moest doen!' Ik wou eigenlijk nog keihard terugschreeuwen, maar volgensmij zag ze het aankomen want ze gaf me een keiharde klap in m'n gezicht. En toen stond ik daar, mijn wang werd helemaal dik. Ik smeerde snel m'n brood, pakte m'n schooltas, en racete zo snel mogelijk naar school toe. - Ik wilde weg, ver weg van hier. -
Eenmaal op school aangekomen zag ik helemaal niemand. Ik zette m'n fiets in de fietsenstalling, pakte m'n MP4-speler en begon rock muziek te luisteren. - In de hoop dat ik een beetje kon vergeten wat er vanmorgen was gebeurd -
Langzamerhand begon het schoolplein vol te stromen. Iedereen liep voorbij richting het schoolgebouw en ging naar binnen. Ik deed m'n ogen dicht en ging verder met muziek luisteren. Ik voelde iemand me aantikken, maar ik negeerde het. Ik had geen zin om tegen iemand te gaan praten. Ik voelde nog een paar keer een tik tegen m'n arm, nu werd het wel een beetje irritant. Maar ik bleef het negeren. Toen opeens werden mijn oordopjes uit m'n horen getrokken. Ik deed opeens m'n ogen open en keek oog in oog met Adam. 'Hoe hard heb je je muziek wel niet staan? Ik heb je geroepen, en tegen je aan zitten tikken, geprobeerd tegen je te praten...'
'Zo hard staat het helemaal niet.' zei ik.
'Wat is er gebeurd?' vraagt hij opeens.
'Hoezo?'
'Je hele wang ziet rood/blauw....'
Crap, dat was ik helemaal vergeten mijn wang. 'O, ik denk dat ik vanacht uit m'n bed ben gevallen.' Ik loog maar want hij zou me toch niet geloven als ik zou zeggen dat m'n stiefmoeder me geslagen had. Bovendien als iemand anders zou horen wat mijn stiefmoeder had gedaan, zou het de hele school rond gaan en daar had ik geen zin in.
'Maar niks ernstigs dus?' vroeg Adam.
'Ik denk het niet.'
'Zullen we naar de les gaan, over 2 minuten begint Scheikunde.'
'Is goed.' zei ik. Samen liepen we richting het schoolgebouw, naar de 3de verdieping waar het scheikundelokaal was. Onderweg hadden we nog een beetje zitten praten over muziek enzo. Ik was erachter gekomen dat we naar heel veel dezelfde bands luisterden, dat verbaasde me wel een beetje. Ik ging achter in de klas zitten, anders ging de helft van m'n klas me misschien aan zitten staren vanwege m'n wang. Ik zag dat Adam langs me wilde gaan zitten maar opeens ging de Clique - Jessica en haar achtervolgers die over iedereen roddelde en heel onaardig waren - voor hem staan. 'Heey, wil je misschien langs mij komen zitten?' vroeg Jessica.
Ik kende Adam een beetje en wist dat hij niet goed nee kon zeggen dus ik wist het antwoord al. 'Ja, hoor.....' zei Adam.
De les begon, ik zat weer eens alleen zoals gewoonlijk. En ik zag dat Jessica helemaal tegen Adam aan ging zitten - Adam viel ook nog bijna van z'n stoel omdat hij haar probeerde te ontwijken, of iets wat er op leek -.
De bel ging, ik stond op en ging naar de volgende les. Ik zag nog dat Adam me weer probeerde te volgen maar dat hij werd tegen gehouden door de Clique. Nou ja, het boeit me toch niet, waarom zou het me iets boeien, het is niet alsof ik hem leuk vind ofzo.
De hele dag ging zo door. Ik die alleen ergens zat, Adam die naar me toe wilde gaan en de Clique die hem weer tegen hield en een totale andere kant mee op nam.
Na m'n laatste les liep ik naar m'n kluisje, dumpte wat boeken en liep weer door richting de fietsenstalling. Ik keek nog om me heen maar ik zag geen Adam. Nou ja, dan fiets ik wel alleen. Ik begon weer te fietsen en opeens net zoals gisteren fietste Adam weer langs me. Ik viel weer bijna om maar dit keer had hij mijn stuur al vast voordat ik bijna omviel. Alsof hij wist wat mijn reactie zou zijn. 'Heey' zei hij vermoeid.
'Hey, ben je aan de Clique ontkomen?'
'De wat....?'
'De Clique, Jessica en haar volgers.'
'O ja, het lukte me eindelijk. Doordat ze een andere kant op moesten. Ze wilde eigenlijk nog mee, maar het is me gelukt om haar tegen te houden.'
Opeens merk ik dat m'n fietsband slap is, ik stap af en kijk naar de band. Helemaal slap. Daar kan ik niet meer op fietsen - dan wordt het maar lopen. Ondertussen was Adam ook afgestapt en liep langs me.
'Je mag best doorfietsen hoor." zei ik.
'Dat is toch niet gezellig? Bovendien ik moet je nog iets vragen.'
'Wat dan?' vraag ik bewonderend.
'Wat is er echt gebeurd, met je wang? Ik weet dat het niet is omdat je uit bed bent gevallen.'
'Hoezo dat?' Mijn ogen begonnen zich te vullen met tranen, hoe kon hij dat weten. Het is niet eerlijk, ik mag niet in huilen uitbarsten. Niet voor zijn neus.
'Ik zag het vanmorgen, toen kon ik er nog een beetje een figuur uithalen. Wie heeft je geslagen?'
Ik kon er niks aan doen, maar ik kon het huilen niet stoppen. Waarom moest hij er nou weer achterkomen? Snel zetten hij zijn fiets neer en liep om z'n fiets heen naar me toe. Hij pakte de fiets uit m'n hand zetten de fiets op de standaard en nam me in zijn armen.
'Stil maar.' zei hij. Terwijl hij met zijn hand rustig over m'n rug wreef. Wat had ik dit gevoel gemist, dit warm gevoel, dat iemand om je geeft. Zo bleven we even staan totdat ik eindelijk was opgehouden met huilen. Ik keek omhoog met rode ogen. Hij zag het en glimlachte meteen terug. Waardoor ik ook begon met glimlachen.
~Ik kon er niks aan doen, maar hij gaf me gewoon een warm gevoel vanbinnen. Dat gevoel wat ik al 2 jaar niet meer had gekend.