Chapter 16

‘’Hou nou is je mond!’’ roept een wolf kwaad naar me, ik denk dat het Paul is.
‘’Nee.’’ zeg ik en uitdagend kijk ik hem aan. Hij draait zich weer om en begint met de andere 2 jongens te smoezen. Ik zucht diep en staar een beetje voor me uit tot er buiten onwijs veel lawaai klinkt. Geïrriteerd staat Paul op en hij loopt naar buiten, een tijdje horen we niks tot we een grom horen en een andere jongen naar buiten rent. Verbaasd kijk ik naar de laatste jongen die er nog zit en even verbaasd kijkt hij terug.
‘’Jacob was het toch?’’ hij knikt en kijkt weer gespannen naar buiten waar niks te zien is.
Opeens vliegt de deur open en ik kijk verbaasd naar de persoon die binnen komt rennen.
‘’Nico komt je redden!’’ Hyperend komt Nikita naar me toe rennen en trekt ze me van die stoel af.
‘’En waar denken jullie heen te gaan?’’ dreigend staat Jacob voor ons, maar als hij Nikita ziet veranderd zijn blik. Een tijdje staan ze elkaar doelloos aan te staren.
‘’Aarde aan Nikita!’’ ik begint met m’n handen voor haar gezicht te wapperen en ze schrikt op.
‘’We moeten gaan.’’ ze trekt me mee naar buiten en als een gek beginnen we te rennen.
‘’Wie maakte dat lawaai?’’ vraag ik buitenadem.
‘’Ik vertel het straks wel, ren, Jasper staat bij de grens.’’ Zegt ze hijgend en we rennen zo hard we kunnen.
‘’We worden achtervolgt! Niet omkijken!’’ gilt Nikita en we rennen zo hard we kunnen.
‘’HIER BLIJVEN!’’ hoor ik Paul boos gillen. In de verte zie ik een paar gedaantes staan en ik begin hoop te krijgen, nog een klein stukje.
Ik ren m’n benen uit m’n lijf en ik sleur Nikita mee. Ik zie Jasper al staan en er verschijnt een glimlach op mijn gezicht.
Net als één van de wolven me vast wil grijpen val ik in de armen van Jasper.
‘’We krijgen je nog wel.’’ sist Jared kwaad, boos draaien ze zich om en lopen ze weg.
‘’Gelukkig waren we net over de grens.’’ zegt Nikita buiten adem en ik knik.
Opeens voel ik Jasper z’n armen om me heen en hij pakt me stevig beet.
‘’Ik had nooit weg moeten gaan om te jagen.’’ zegt hij schuldig. ‘’Ik dacht dat je het niet zou merken en dat alles goed zou gaan.’’
‘’Jij kon het ook niet weten.’’ zeg ik en hij geeft me een kus.
We lopen naar het huis van de Cullens en binnen ploffen we op de bank.
‘’Wie maakte nou dat lawaai?’’ vraag ik Nikita.
‘’Mats.’’ zegt ze.
‘’En hij is nu daar?’’ verbaasd kijk ik haar aan.
‘’Ja, het is toch uit, maar hij wou alsnog mee helpen.’’ zegt ze simpel en even is het stil.
‘’Ik ga maar is.’’ verbreekt Nikita de stilte en ze staat op.
‘’Ik ga mee.’’ zeg ik en ik sta ook op.
‘’Helemaal niet!’’ zegt Carlisle opeens en Jasper trekt me terug op de bank.
‘’Hier is het veiliger dan thuis.’’ zegt hij en ik zucht. ‘’Je ouders weten ervan.’’
‘’Laat me dan op z’n minst m’n spullen halen.’’ zeg ik.
‘’Die hebben Rosalie en Alice al gehaald.’’ zegt Jasper lachend.
We nemen afscheid van Nikita die naar huis gaat en Jasper trekt me mee naar zijn kamer. Ik plof op zijn bed en zucht diep. ‘’Ik had niet weg moeten gaan…’’
‘’Jasper hou op!’’ onderbreek ik hem. ‘’Het is nou eenmaal gebeurd en jij had het ook niet kunnen weten.’’ Hij zucht en komt naast me liggen. Ik kruip dichter tegen hem aan en hij strijkt met zijn hand door m’n haar. Opeens hoor ik mijn mobiel afgaan. Ik kijk een beetje om me heen tot ik in de hoek mijn tas zie staan met allerlei spullen erin. Ik vis mijn mobiel eruit en zie dat ik een smsje van Nikita heb.
Die Jacob was best een lekkerding. Xx
Ik begin te lachen en leg m’n mobiel weer neer. Ik plof weer naast Jasper neer en hij geeft me een kus. Ik leg mijn hoofd op zijn borst en beide zijn we stil.
Over een maand komt de Volturi en moet ik een keuze maken..