Never Ending Nightmare.

De zon ging 6 keer onder en kwam voor de 7de keer op. In de huizen in de hele stad liepen tieners door hun kamer, paste kleren en wisselde minstens tien keer. Als je stil was kon je het geluid van hun muziek door de straten horen en de zuchten die over hun lippen liepen. Niets was goed genoeg en niets was te veel als het om de eerste schooldag ging. Kimey was erger dan al de meisjes van de stad samen. Ze was wakker geworden, 4uur in de ochtend en had zich opgesloten in onze kleerkast. Je hoorde haar voeten op het tapijt en het zachte gezoem van haar stem aan de andere kant van de deur. Soms, gooide ze even de deur open en keek me kwaad aan. “Jij ook…” kreunde ze dan en keek me met haar blauwe ogen aan. Het was moeilijk haar iets te weigeren, maar een beeld bleef voor mijn ogen spoken, zodat het effect verloren ging. De camera’s, fotograven en het geluid van naar ademhappende meisjes. Het was als een achtervolgende nachtmerrie die je niet losliet. Vandaag zou alles enkel erger worden, dat was gewoon bestemd om zo te zijn. Natuurlijk zou hij er geen problemen mee hebben. Nee, Taylor was geboren om gevolgd te worden. Was het niet door meisjes dan was het door een stel smachtende camera’s. De geur van koffie smeulde door het huis en vermengde zich met die van Kimey’s parfum. Ze dartelde om het bed heen, griste naar haar veel te grote make-up doos en snelde terug naar de kast. Het was zo geniaal geweest van mijn vader. Hij had –toen Kimey bij ons kwam inwonen- een badkamer gebouwd die je kon betreden vanuit de inloop kast. Zo hoefde ze mij niet te veel te storen als ze weer een dress aanval kreeg. Een nieuwe kreun liep over haar lippen en ze probeerde het nog een keer. Ik stond op, wankelde naar haar toe en legde mijn hand in de hare, liet me mee trekken in haar hol. De plek waar zij heerste over alles. De hele tijd bedacht ik dat ik haar een paspop moest kopen, zodat ik er niet onder moest lijden. Ze trok het ene na het andere over mijn hoofd, negeerde mijn zuchten en ging gewoon haar gang.
Na minstens een uur had ze eindelijk gevonden wat ze wilde. Ze stijlde haar zwarte haar en deed haar make-up, zodat het blauw van haar ogen nog ijziger leek. Ze zou op jacht gaan vandaag en geen jongen was veilig. “Draai rond!” lachte ze en liet me om mijn as spinnen. Het jurkje was net iets te kort voor me, perfect naar haar mening. Ik liet me door haar mee trekken, genoot van het gevoel om geen rugzak naar school mee te sleuren of om te voet te gaan. De glanzende RangeRover voor de deur pronkte in de zon, wachtend om zijn motor ronkend tot leven te wekken. Eten was niet nodig, op weg naar school zouden we net als vroeger om Starbucks gaan en onszelf wakker maken voor de eerste dag. De zon straalde hun stralen over onze huid heen, toonden de pracht van de wereld en na een hele lange tijd deed het er zelfs niet toe dat zijn wagen maar een paar huizen verder stond.