Love Me;

Bijna onvoelbaar kwam er iemand naast me op bed zitten. Ik was te bang om te kijken. Wat als het niet Carlisle was, wat als het iemand anders was. Iemand die me niet wou doden zodat ik terug kon.
Een hand klemde zich om mijn laken en trok het langzaam terug over mijn hoofd heen. Ik sloot mijn ogen, wist niet of ik wel aankon om te zien wie het was. Een lage melodische lach weerklonk en een koude huis streek langs mijn huid heen. Ik keek hem aan, staarde in zijn gouden ogen en zocht naar woorden.
“Ik dacht dat ik voor eeuwig kwijt zou zijn…” fluisterde hij en veegde de tranen weg van mijn wangen. Mijn longen leken geen adem meer op te nemen en woorden bleven hangen in mijn keel.
Ik schoot naar voor, klemde mijn armen om zijn nek en drukte mijn lippen tegen die van hem. Mijn hart bonsde terug en de barsten waren voor even verdwenen.
Ik kon hem niet loslaten, ik kon hem niet laten gaan. hij was hier, echt. Hij leefde, ik leefde en ik kon hem niet opnieuw zien verdwijnen. Hij haalde mijn armen van om zijn nek heen, met een kracht die ik beter kende dan wie dan ook. Het geheim van zijn koude huid.
“Niet-weg-gaan!” smeekte ik, staarde hem door mijn tranen heen. “Waar zou ik heen gaan?”
“Alsjeblief, Jasper…”
Hij begreep het niet, de frons op zijn voorhoofd en de blik in zijn ogen zochten naar antwoorden op ongestelde vragen.
“Hou van me…” fluisterde ik, zo zwak dat hij het misschien niet eens zou gehoord hebben. Hij legde zijn vinger onder mijn kin en liet me opkijken.
Hij had een glimlach om zijn perfecte lippen,”Charlotte, waarom zou ik niet van je houden? Ik weet dat je zei dat ik e niets moest voorstellen bij die kus, maar…”
“De kus…” mompelde ik,”Er was wel een kus…”
Hij fronste weer,”Weet je dat niet meer. Je kwam bij mij en toen reed je weg. Je wagen raakte van de weg af, ik voelde je angst en redde je samen met Emmett. Weet je het echt niet meer?”

Mijn ogen flitste en mijn gedachten toonde het beeld.
De wielen gleden en ik raakte mijn controle kwijt over het stuur.
“Nee! Help!”
Voor ik reageren, kantelde de wagen, knalde neer te grond en raakte mijn hoofd. Ik kon het bloed voelen lopen langs mijn hoofd, probeerde door het gebroken glas heen te kijken. Mijn riem sneed in mijn nek, spande mijn bloed af maar het hielp het niet stoppen. De pijn kroop door heel mijn lichaam heen, nam mijn adem weg en liet tranen stromen. “HELP!” probeerde ik nog een keer, smeekte naar alles wat me kon horen.
Opeens werd de deur weggerukt en was zijn engelen gezicht te zien. Emmett duwde hem opzij, hield zijn adem in trok de riem weg van mijn lichaam. Voor mijn hoofd terug het dak kon raken, hield hij zijn armen om me heen en trok me de wagen uit. Hij legde me neer op het koude wegdek, nam een hap adem en negeerde de geur van het bloed.
“Jasper,” fluisterde ik. zijn gezicht kwam boven me hangen en zijn benauwde gezicht gaven me dat extra beetje kracht.
“Jasper, ik hou van je. Ik hou van je;..”
Een vage glimlach vormde zich om zijn lippen,”Ik ook van jou. Blijf wakker, Charlotte. Blijf wakker…”
“Ik hou van je…” het bleef gewoon over mijn lippen rollen, keer en keer opnieuw. Het beeld werd vaag en de herinnering verdween.

Ik keek angstig naar zijn waakzame gezicht, legde mijn handen om zijn wang heen en fluisterde.
“Ik had een droom…”
“Weet ik…”
Ik schrok weer op, staarde hem vragend aan. Hij lachte schuldig, keek even neer en dan terug in mijn ogen.
“Ik heb 2maand bij je bed gewaakt. Heb iedere seconde naar je hart geluisterd maar mocht niet meer blijven van mijn vader en de jouwe. Dus…”
“Dus?” vroeg ik zacht.
“Liet ik Edward de hele dag door je gedachten lezen.”
Ik slikte. “Je weet van alles.”
“De liefde, de haat, het bedrog…de ring?”
Ik schrok weer op, durfde hem niet aan te kijken door het rood van mijn wangen.
“Ik zou je nooit zo’n ring gegeven hebben…” mompelde hij.
Eens teek boorde zich een weg door mijn hart, het was waar. Hij zou me nooit zo’n ring gegeven hebben, want zoveel hield hij niet van me.
“Ik zou witgoud gekozen hebben…”
Zonder nog een woord te zeggen, schoof hij een ring om vinger en drukte een kus op mijn hand. Mijn mond viel openen hij lachte. “Na alles wat we meegemaakt hebben…”
“Maar het was maar een droom…”
“Voor hun wel, maar ik voelde wat jij voelde. Alles! Het beste gevoel dat ooit bestaan heeft…”
“Je hou van me…”
Hij grijnsde, schudde zijn hoofd en keek me diep in de ogen. “Misschien was ik er niet, maar ik was er wel. En ookal was ik er niet maar wel, toch was ieder moment perfect. Dus ik dacht, misschien kunnen we het echt proberen, vanaf je beter bent…”
“Ik voel me perfect,” lachte ik en drukte een kus op zijn lippen,”er is nog een ding…”
Hij lachte,”Nu?”
Ik knikte,”Het enige wat ik wil…”
Hij haalde diep adem, kuste voor de laatste keer mijn lippen en plantte dan zijn lippen in mijn nek. Deze keer zo het echt zijn, zwak of niet. Ik zou voor eeuwig bij hem blijven!