*19

"Mam, wat is er gebeurd?" riep Sean terwijl we de gang in liepen van de intensive care. "Rustig aan" zei Carlisle zacht. "Sorry dokter" mompelde Sean. Carlisle gaf hem een knikje van dat het goed was en hij liep de kamer in van Sasja. "Wat is er gebeurd?" vroeg Sean nu zachtjes aan zijn moeder. "Ze is te druk geweest afgelopen nacht, dus ze is weer buiten westen geraakt" zei ze. "En nu?" vroeg Sean hoopvol. "Het gaat redelijk, Carlisle is bezig om haar wakker te krijgen. Maar ze mag voorlopig geen bezoek" vervolgde ze. "Begrijpelijk" mompelde ik. Hun moeder gaf me een glimlach. "Het spijt me echt mevrouw, Sasja en ik waren te druk geweest, en nu is het weer fout" zei ik verontschuldigend. "Daar kun je helemaal niks aan doen, en je mag me ook gewoon bij mijn naam noemen hoor" zei ze lachend. "Oke, ehm. Wat is je naam dan?" vroeg ik blozend. Best erg, na zo'n lange tijd weet ik nog steeds de naam van Sas haar moeder niet. "Anne Mary, maar je mag me gewoon Anne noemen als je dat makkelijker vind" zei ze met een knipoog. "Oke, Anne" zei ik lachend. Op dat moment kwam Carlisle uit de kamer van Sasja lopen. "Ik heb goed nieuws, Sasja is weer bij bewustzijn" zei Carlisle met een glimlach. "Ze is wel heel moe, dus jullie mogen even door het raampje naar binnen kijken, we willen niet dat het weer zo als vannacht gaat" vervolgde hij. We knikten alle drie begrijpelijk en gluurden even door het raampje heen. We liepen daarna met zijn drieën weg bij het raam. "Moeten we je naar huis brengen?" vroeg Anne. "Ja is goed" zei ik en ik onderdrukte een gaap. We liepen verder maar ineens kwamen er allemaal zwarte vlekken voor mijn ogen. "Wow, wacht heel even" mompelde ik en ik leunde tegen Sean aan. "Gaat het wel?" vroeg hij geschrokken. Ik rolde even met mijn ogen en knipperde daarna een paar keer. "Jap" zei ik en ik liep verder. "Wat gebeurde er nou net?" vroeg Sean verbaasd. "Ik kreeg een aantal zwarte vlekken, waarschijnlijk omdat ik moe ben ofzo" zei ik en ik haalde mijn schouders op. "Het is ook niet gezond om meer als 24 uur wakker te zijn" zei Anne lachend.

"Zo, we zijn er eindelijk" zei Anne terwijl ze de auto stopte. "Bedankt voor het wegbrengen" zei ik en ik deed het portier open. "Geen dank hoor" zei Anne. Ik stapte uit de auto en gooide de deur dicht. Ik hoorde nog een knal van een deur en keek verbaasd naast me. "Knuffel" zei Sean met een grijns. Ik keek hem lachend aan en gaf hem een knuffel. "Bedankt dat je net mee ging. Ik ben blij dat Sasja zo'n goede vriendin heeft" zei Sean. "Geen dank, en ik ben blij dat je het zo ziet" zei ik lachend. We lieten elkaar los en Sean stapte weer in de auto. Ik zwaaide ze nog even uit en liep het huis in. "Ik ben thuis" riep ik, wetend dat er niemand thuis is. Ik liep naar de woonkamer en liet me op de bank vallen. Ik sloot mijn ogen en na tien seconden was ik al weg.

"Lot, wakker worden" riep papa terwijl hij aan mijn arm trok. "Geen zin" mompelde ik en ik draaide me weer om. "Hop, wakker worden" zei Papa nog een keer en hij gaf me een duwtje. Ik ging langzaam overeind zitten en greep direct naar mijn nek. "Auw" mompelde ik. Ik keek papa chagrijnig aan. "Waarom maak je me wakker, ik ben moe" zei ik boos. "Omdat we naar de Blacks gaan, we gaan daar eten" zei papa met een glimlach. "En daarvoor maak je me wakker? Ik wil slapen!" zei ik boos. "Had je maar niet naar school moeten gaan, je had ook gewoon vanmorgen naar bed kunnen gaan. Nu moet je met me mee" zei papa en hij trok me overeind. "Best" mompelde ik. Ach, dit kan er ook nog wel bij, Sas die in het ziekenhuis ligt, en eten bij een persoon waarmee ik ruzie heb.. Fijn.. Ik liep langs de spiegel en fatsoeneerde mijn haar. "Ja het zit goed" zei papa en hij trok me mee. Op naar de Blacks.. Jippie, not!