I Have To Find Him!

Emmett verscheen in de deuropening en keek angstig naar Bella en mij. “Kan ik je spreken?” vroeg hij zacht. Ik keek naar mijn moeder, zocht naar het antwoord op zijn gezicht. Iets was er mis, iets klopte niet. Ze stond op en in en oogwenk stond ze naast hem. Hij fluisterde in haar oor, te stil voor mij om het te kunnen horen. Hun ogen schoten mijn kant op, waren enkel het antwoord op mijn angsten.
“Lieverd…”
Ik schudde mijn hoofd, stond op en rende naar haar toe. Ik legde mijn handen om die van Emmett, zocht naar het moment dat ik nodig had om een antwoord in te vinden.

“Jacob! Kom gewoon terug!” siste Sam naar zijn mobiel. Ik staarde naar zijn mobiel en zag hoe Sam zijn grip langzaam verloor. Ik trok de mobiel uit zijn handen en luisterde naar de ademhaling van de jongen aan de andere kant.
“Hallo Emmett…”
“Jacob. Ze is nog jong! Praat met haar. Doe geen domme dingen!”
Hij zuchtte,”Zeg dat ik van haar hield” en toen was hij weg. Ik keek angstig naar Sam, deed mijn best niet te vrezen voor zijn rust. Zijn tanden zaten op elkaar geklemd en zijn ogen stonden in de verte.
Ik gooide zijn mobiel naar hem toe, keerde me om en rende naar huis…

Ik flitste terug naar het heden, staarde hem met grote ogen aan en kon de smeekbeden in mijn gedachten horen weergalmen.
“Nee…” kreeg ik enkel voor elkaar;. Ik kon het bijna voor me zien, hoe hij manieren zocht om er een einde aan te maken. Ik kon mijn hart voelen bonzen, sneller dan dat van een mens, sneller dan dat van Jacob. Nee, zijn hart moest blijven bonzen.
“Ik moet naar hem toe!”
Ik wou om ze heen rennen, maar Emmett hield me stevig vast zodat ik geen kant uitkon. Hij wachtte tot ik weer rustig zou worden, maar dat moment kwam niet! Ik moest naar hem toe, zeggen dat ik het zou proberen, dat ik van hem zou houden als dat het was dat hij wou. Ik zou van hem zouden zodat hij leefde, mijn vriend, mijn wolf.
Jacob! Wacht! Papa!
Een korte seconde later stond mijn vader naast me, las het hele verhaal uit mijn hoofd en gromde.
“Je gaat niet achter hem aan! begrijp je me goed?”
“Maar pap….” , “Nee!” ketste hij. Ik slikte en strompelde achteruit.
Mijn gedachten raasde door mijn hoofd, lieten mijn hart breken per eindeloze seconde. Ik dacht aan mijn opa, dacht aan Charlie en zijn glimlach. Hij zou me laten gaan, hij zou me niet verbieden om een vriend te redden van zijn ondergang. Mijn vader leek langzaam zijn standpunt kwijt te raken, leek te verzwakken door het idee dat ik Charlie liever als vader wou dan hij. Ik duwde ze met al mijn kracht de kamer uit, sloeg de deur dicht en schreeuwde. Gewoon omdat het zo goed voelde. Ik voelde het huis daveren, zag hoe mijn bed trillen en zag Jacob in mijn gedachten. Nee!