Marie-eve

POV Alice

Op een vlot tempo vlogen we door het bos.
Het meisje kon ons zonder moeite volgen ook al was ze zwanger.
In een halve minuut waren we aangekomen aan het huis.
Ik hielp haar de bank op.
"Wil je iets te drinken ? ow nee vergeten ... Vampiers drinken niet."zei Emmett.
"Nou nu je het zegt ... Mag ik een Cola ??" vroeg het meisje.
Emmett's mond viel heel even open, maar hij herstelde zich snel en ging de Cola halen.
"Hier een Cola voor mevrouw" zei hij met een glimlach omdat hij waarschijnlijk dacht dat het een grapje was.
Het meisje dronk een paar slokken en liet toen een tevreden zucht.
"Hmm ... Dat kan goed doen" zei ze.
Iedereen keek haar verbaasd aan.
"Waaat ?? nog nooit een mens ... nee sorry vampier zien drinken ?!" zei ze geïrriteerd.
"Jawel, maar geen Cola" antwoordde Emmett.
"Misschien lust ik dat gewoon graag en trouwens het zijn waarschijnlijk ook de hormonen hoor." zei ze en rolde met haar ogen.
"Ja maar ..." begon Emmett maar Carlisle onderbrak hem.
"Oké. Lets get to the point. Hoe weet je Alice haar naam en wat is die van jou ?"
"1. Alice zit bij mij op school en 2. Elise"
"Jij zit niet bij ons op school" mompelde Edward.
"Hoe kan ik anders weten dat zij Alice heet en jij Edward ?! En al de rest heet trouwens Carlisle, Esmée, Rosalie, Emmett, Jasper en vergeet Bella niet."
Iedereens mond viel open behalve die van Esmée.
Ze deed een rondje door de kamer en duwde ieders mond terug toe.
"Auww..." Riep Jasper.
Hij wreef over zijn kin.
Elise moest even lachen en kort daarna kon ook Edward zijn lach niet inhouden.
Elise keek hem verbaasd aan.
"Hij kan gedachten lezen" verklaarde ik.
"Blijf uit mijn hoofd" gromde ze.
Edward staarde haar verbaasd aan.
"Hoe doe je dat" vroeg hij aan Elise.
Iedereen keek naar Elise en ze vroegen allemaal in koor "Doet ze wat ??"
"Ik kan haar gedachten niet meer lezen" zei hij.
"Ik dacht dat je dat alleen niet bij Bella kon." zei Carlisle.
"Dat wás ook zo" mompelde Edward verbaasd.
"Owkeej dan ... Hoe ben je eigenlijk vampier geworden ?" vroeg ik.
"En hoe kan het dat je zwanger bent ?!" vulde rosalie aan.
"Dat eerste weet ik niet meer en jaah ... Iedereen weet toch hoe dat iemand zwanger word ?" glimlachte Elise.
Emmett lachte even om haar opmerking.
"Normaal gezien kunnen vampier niet zwanger worden" zei Rosalie "En ik spreek uit ervaring"
Ze knipoogde even naar Emmett.
"Ik was ook geen vampier toen ik zwanger werd ... Ik was zwanger toen ik vampier werd." zei ze alsof het logisch was en haalde haar schouder op.
"Carlisle, zou de baby nog leven?" vroeg Rosalie.
Voordat Carlisle kon antwoorden antwoordde Elise al.
"Natuurlijk leeft het nog. Het schopt zoals nu vaak tegen mijn buik."
Het werd vampierstil in de kamer en iedereen luisterde naar de baby die tegen haar buik schopte.
"Ze heeft gelijk" antwoordde ik.
"Voor wanneer ben je eigenlijk uitgerekend ?" vroeg Carlisle.
"11 Februari" antwoordde Elise.
"Dan kunnen we de baby elk moment verwachten" zei Carlisle.

POV Elise
En alsof de baby carlisle's conclusie wou bevestigen kreeg ik mijn eerste wee. Mijn handen schoten naar mijn buik. "wat is er?" vroeg carlisle bezorgt. "De baby heeft juist bevestigd wat je zonet concludeerde" antwoordde Bella die net met een meisje van amper een jaar oud de kamer binnen kwam. Iedereen keek haar raar aan "Ze heeft weeën." Zei ze.
"breng haar naar boven!" roept Carlisle.
"Ik kan heus zelf wel lopen..." en weg was ik.
Maar nog voor ik het einde van de trap bereikte begon de tweede wee. Ik kon mijn evenwicht niet meer houden en viel van de trap recht in de armen van Bella. Ze droeg me de trap op en zette me op een operatie tafel. "Dankje bellaah" ik had haar naam nog niet deftig uitgesproken of ik kreeg al wee nummer drie. "Die gaan wel heel snel hé?" concludeerde Carlisle. een steek van pijn (en ja , ik voelde daadwerkelijk: PIJN) vlamde door mijn buik. Ik hoorde (en voelde) hoe de baby zich een weg naar buiten beet.

POV Marie-eve
een pijnlijk gevoel jaagde me een weg uit mijn donkere schuilplaats. Het duurde niet lang voordat ik het licht zag. Een onbekend gezicht pakte me op en nam me mee naar een andere ruimte. Hij waste me en ik keek hem nieuwsgierig aan. Hij nam me terug naar de kamer van daarvoor en koude vertrouwde armen namen me aan. "Wat is ze groot voor een baby" zei de onbekende die me juist gewassen had. "Ze is zelfs nog groter dan renesmee...".
"Hallo Marie-eve" zei een vertrouwde stem.
"Das een mooie naam" zei een tweede onbekende.