#5

[/Ashley pov.]
Zachtjes drukte ik de deurklink naar beneden, de deur ging open en ik deed een stap naar binnen, mijn hak tikte. Zou ik dit wel doen? Zou hij weten dat ik hem wéér gered had, alsof ik hem stalkte. Maar het was toch al te laat, hij had mijn voet al gezien. Er klonk gestommel, hij draaide zich in zijn bed. En daar stond ik dan; aan het uiteinde van zijn bed. Hij deed alsof hij sliep. Wat was hij toch zo mooi. Zijn gezicht was als dat van een engel.

[/Robert pov.]
Wat staat ze daar nu is godsnaam te staren? Moet ik nu zogezegd wakker worden of blijven doen alsof? Liefde is moeilijk, zeker omdat ik weet dat ik niet goed ben voor haar. Ik ben zelfs slecht! Want wie wil nu wat hebben met een junkie? Niemand toch…

[/Ashley pov.]
Waarom wou ik dat hij wakker werd? Het zou alleen maar ruzie opleven! En toch. Het zou ook dingen kunnen oplossen. “Rob, Robert, wordt eens wakker!” ik zag al een ooglid trillen. En het ging open, hemelse ogen gingen open en keken me doordringend aan. “Wat doe jij hier?” zijn stem was rauw. “Wel, ik euh, ik heb je gered.” Ik werd rood, en waarom? Ik deed niets verkeerd, het komt door hem. “Oh, wel, dat had je beter niet gedaan! Ga nu gewoon weg!” Hij wou me weg! Hij wou me niet in z’n buurt! Mijn hart, dat even geleden nog wild bonkte, sloeg nu een slag over.