#4

[/Robert pov]
Ik werd wakker in een witte kamer. Mijn hoofd barstte zowat uit elkaar. Even dacht ik dat ik in de hemel was maar toen een dikke verpleegster met een lange spuit door het deurgat liep, wist ik dat dit de hemel niet was. Ik voelde nog steeds niets, nog steeds verdoofd. Hoelang zou ik hier al liggen? “Zo zo jongen, je hebt veel geluk gehad! De auto die je vorige week overreed had je wel kunnen vermoorden! Gelukkig heeft een lieve dame je naar hier gevoerd, anders lag je nu misschien te verrotten op het kerkhof.” de bulderende stem van de verpleegster zorgde voor nog meer hoofdpijn, hij was écht aan het ontpoffen. “Hoe, hoe bedoel je; lieve dame?” ik herinner me alleen dat ik op straat lag, verder niets. “Ja, ze was hier daarnet nog! Laat me even denken; ohja, haar naam is Ashley Greene, geloof ik.” Ohnee, waarom zij toch altijd! Was het nog niet erg genoeg zo? Ik bedoel; ik maak me belachelijk voor haar ogen, zij ziet me toch niet graag & toch redt ze me! Pfft, waarom val ik toch op meiden die ik niet krijgen kan? Ik hààt het!
Ik moest in slaap gevallen zijn, want toen ik wakker werd was de verpleegster weg & de pijn ook. Waarschijnlijk door de pijnstillers. Mijn hoofd bonkte ook niet meer. Ik was rustig. Tot de deur piepend openging. Wat nu weer?