10.3 Forever together

“Ben je bang?”
Verschrikt keek ik Jasper aan. Een paar seconden geleden had ik nog tegen hem aangelegen terwijl hij vertelde over zijn weekend in de bergen. Waarom vroeg hij dit? Wist hij van die vrouw? Wou hij horen dat ik diep van binnen bang was voor de Voltori en alles wat erbij hoorde? Zou ik dat durven toegeven?
“Waarvoor?”
“Nou je hebt Mike gevonden toch? Ik heb gehoord dat het er vreselijk uit zag omdat hij helemaal geen bloed meer had. Ben je nu niet bang dat dit jouw ook zal overkomen?”
“Nee, ik ben niet zo snel bang voor mezelf. Ik zou het denk ik erger vinden als Collin, Tony of Dave dood zou gaan. Ze zijn mijn familie en ze beteken heel erg veel voor me. Eigenlijk zijn ze de enige die ik op dit moment heb.”
Zachtjes mompelde Jasper iets
“Jas? Wat zei je?”
Zijn ogen keken me aan. Ze schitterde niet zoals gewoonlijk. Ze keken opvallend serieus.
‘Ik zei dat je mij ook nog hebt.’
Ongelovig staarde ik hem aan. Maakte hij nou een grapje?
‘Echt waar. Misschien ben ik er niet altijd maar je hoeft me maar te roepen en ik kom eraan om je te helpen. Het maakt me niet uit hoe lang ik je niet gesproken of gezien hebt, ik kom je helpen. Altijd. Dat beloof ik.’
Op dat moment wist ik niet of ik moest huilen of lachen. Was hij serieus of speelde hij gewoon met mijn gevoel?
Terwijl ik hem nog met open mond aanstaarde veranderde de serieuze blik in zijn ogen in iets anders. Ze werden weer donkerder maar deze keer maakte het me bang. In slow motion boog hij naar voren.
‘Stop Jasper. Nu maak jij me bang. Je doet dat goocheltrucje weer. Hou op.’
Met een schok stopte Jasper met bewegen. Zijn ogen keken alsof hij pijn had.
‘Het spijt me. Ik denk dat ik maar ga.’
En voordat ik een woord kon zeggen was Jasper het raam uit geklommen en verdwenen in de nacht.