8

We waren een week verder inmiddels. Of misschien twee? Ik weet het niet precies. Ik hield mijn tijd in Forks hier niet echt bij. Het maakte me allemaal niks meer uit de laatste tijd. We waren in ieder geval weer wat verder. De spanning tussen mij en Melissa was om te snijden. Er hoefde nog maar één druppel bij in onze denkbeeldige emmer en hij zou overstromen. Ik en mevrouw Lambers waren inmiddels ook uit over mijn teken opdracht. Ik moest mensen uit de kantine tekenen. Maar niet zomaar gewoon tekenen, ik moest ze tekenen hoe ík ze zag. Ik had alleen Mike nog maar getekend. Hij was een mooie blonde Golden Retriever geworden. Ik zag hem echt een beetje als een over enthousiast hondje. Ik zat nu weer eens in de kantine op mijn potlood te kauwen. Nadenkend wie de volgende zou zijn. Ik spendeerde mijn tijd de laatste tijd vooral alleen in de kantine, of buiten. Mensen keken me altijd raar aan als ik weer eens naar buiten liep terwijl het regende. Ik was er aan gewend geraakt. Maar ik wist iets wat hun niet wisten. Er waren bij de school ergens een paar bomen. En als je onder die bomen zat, bleef je mooi droog. Het was prachtig om daar te zitten met de regen. Of dat vond ik. Verder was mijn hersenschudding alweer over. Ik wist nog niet alles van de eerste paar dagen in Forks, maar ik wist genoeg vond ik. Mijn sociale leven was niet meer wat het was geweest. Jasper en zijn broers en zussen sprak ik eigenlijk nooit meer. Bella even min. Mike en de anderen waar gevallen voor de charmes van Melissa. Dus mij daar absoluut niet gezien! Nog steeds kauwend op mijn potlood keek ik bedenkelijk de kantine rond. Misschien moest ik Melissa tekenen als de duivel? Nee, dat zou wat te extreem zijn. Met Jasper en haar opdracht ging het denk ik wel goed. Ik wist het niet zeker, ik lette niet echt op ze. Het was sowieso anders gegaan als ik had gedacht. Ik had erop durven wedden dat ze de fotografie opdracht gingen doen. Maar ze gingen toch voor de tekenopdracht. Ik wist niet precies wat de officiële duo tekenopdracht was, maar hun herhaalden de eerste opdracht. Melissa had hem nog niet gemaakt en mevrouw Lambers vond het wel een mooie oplossing zodat ze kon zien hoe Melissa met portret tekenen was. Volgens mij kon Melissa sowieso niet echt tekenen? Ik had haar nooit zien tekenen. Voor zover ik wist haatte ze het. Maar ik kon niet oordelen, ik had me nooit verdiept in Melissa. Inmiddels had ik mijn potlood uit mijn mond gehaald en had ik allemaal hartjes en sterretjes getekend. Ik grinnikte zacht. Daarna keek ik nog eens op. Ik keek vanuit mijn ooghoeken naar de tafel van de Cullens. Ik zag ze zachtjes met elkaar praten. Bella en Edward samen in hun eigen wereld. Langzaam begon ik te schetsen. Mevrouw Lambers zou het vast niet zo erg vinden als ik ze gewoon als mensen tekenden. Ik zag ze gewoon eigenlijk bijna als het perfecte koppelen, een menselijk koppel. Langzaam begon je de silhouetten te zien van hun lichamen. Ik keek even naar de tijd. Ik had nog wel even voordat ik naar geschiedenis moest. Ik zat inmiddels ook niet meer naast Edward. We zaten beide altijd alleen. Ik had me afgezonderd van iedereen. Het beviel me erg goed. Ik was een geboren kluizenaar. Ik begon met Bella haar haar te tekenen. Het tekenen ging me steeds beter af, ik hoefde steeds minder te gummen. Toen ging de bel. Ik keek verbaast op. Ik dacht dat ik nog wel tijd had. Verkeerd gekeken zeker, of de tijd was voorbij gevlogen. Ik stopte mijn tekenboek snel weg en ging naar geschiedenis. Ik ging op mijn standaard plek achterin zitten en haalde mijn boeken uit de tas. Daarna pakte ik als snel mijn tekenboek weer en begon ik te tekenen. Mijn leraar geschiedenis kwam vaak zelf te laat. Ik was helemaal opgegaan in mijn tekening dat ik niet eens door had dat er iemand naast me was komen staan. Ik hoorde iemand zacht kuchen en ik keek verschrikt op. Ik keek recht in het gezicht van Edward. Hij glimlachte. Ik keek naar mijn tekening en gooide snel het boek dicht. Hij hoefde niet te weten dat ik hem met Bella aan het tekenen was! Hij keek me vaag aan.
'Euhm, hoi?' zei ik toen er een korte stilte was naar zijn gekuch. Hij begon opnieuw te glimlachen.
'Hoi' zei hij lachend, 'ik vroeg me af of ik hier mag zitten?' vroeg hij wijzend naar de plaats naar mij. Verbaast keek ik op door de klas heen. Alle plaatsen waren ineens bezet. Een paar mensen waren alleen gaan zitten. Die hadden vast onderling weer ruzie. Ik knikte naar Edward en haalde mijn spullen aan de kant. Even later kwam de leraar binnen en begon hij langzaam zijn saaie les. Ik steunde met mijn hoofd op mijn hand en mijn ogen stonden op het punt dicht te vallen. Ik sliep de laatste tijd niet zo geweldig meer en was daardoor verschrikkelijk moe. Ik bespaar jullie de details.
'Waarom zit je de laatste tijd elke keer alleen?' fluisterde hij zachtjes naar me. Ik keek verbaast op. Euhm, hoe moest ik hem dat uitleggen. Jullie zijn eng en Melissa is de duivel... Ik wist het zelf niet eens echt precies. Ik had verder niks tegen de Cullens en ze waren eigenlijk ook niet bepaald eng. Edward keek me nog steeds vragend aan. Ik zuchtte.
'Ik weet het niet precies...' begon ik aarzelend, 'ik wil de laatste tijd gewoon wat vaker alleen zijn denk ik' Hij keek me even vaag aan. Ja, wat nou?! Hij wou het toch weten?! Daarna knikte hij en draaide hij zijn hoofd weer naar het bord. Vage gast. De les duurde niet lang meer naar ons korte gesprek en al snel ging de bel. Ik pakte al mijn spullen bij elkaar en gooide die op de achterbank van mijn auto. Daarna reed ik naar huis.