#3

[/Robert pov.]
Ik slenterde weg met mijn schouders opgetrokken en mijn handen in mijn zakken. Was het arrogant genoeg? Ik wil gewoon niet dat ze achter mijn gevoelens kwam. Stel je voor dat ze me zou uitlachen. Dat zou ik niet kunnen verdragen. En waarom moest per se zíj me redden, alsof ik het nodig had! Het is mijn leven, ik doe ermee wat ik wil.
Pfft, morgen een sollicitatiegesprek. En wat als ik het verknal? Dan beland ik weer in de drank en drugs. En wat ik de job krijg? Dan moet ik afkicken. Maar man, dat spul geeft me zo een kick! Ik wil het niet kwijt. Geld is er toch genoeg, voor mij alleszins.

|Sollicitatiegesprek|
“Dus, u wilde graag komen werken als taxichauffeur?” een stijve, strenge man met grijs haar praatte tegen me op een toon waarop iemand begraven wordt. Ik verstond hem niet goed. Vanochtend had ik een oppeppertje genomen. Ik was écht gestresst. En nu begint het te werken; ik zie overal felle kleuren, ik draai en voel me gelukkig. “Meneer Pattinson! Ik wil geen werknemers die niet naar hun baas luisteren!” de man werd rood. Ik dacht eraan hoe het kantoor er zou uitzien als hij zou ontploffen. Ik schoot in de lach. Zo een lach die maar blijft duren. Wat ik wel zag was dat hij op een rode knop duwde, soort zoekt soort. Een ijzeren greep nam me vast, kieperde me over zijn brede schouder en even later voelde ik me vliegen door de lucht. En het vallen, dat voelde ik ook. Vallen op de inkomtrap van het taxibureau.