#2

[/Ashley pov.]
“Laat hem gerust!” riep ik zo hard ik kon. Ik hoopte dat ze zouden stoppen als ik me ermee moeide, maar het hielp niet. “En waarom dat wel?” schreeuwde iemand, duidelijk pissed off. En toch kon ik geen deftige reden verzinnen waardoor ze zouden ophouden. Hij had het zelf gezocht. Maar dit? Dit kon ik toch niet laten gebeuren met mijn grote liefde! Ik was nooit echt meisje-meisje geweest, vechten was niet onbekend voor mij. Vooraleer ik het doorhad lag ik al boven een van de jongens. Ik sloeg erop los en het hielp, de jongens druipten af. Ik haastte me naar Robert. Hij zag er verschrikkelijk uit; zijn trui zat onder het bloed, zijn gezicht vol blauwe plekken en zijn armen stonden gezwollen. “Is dit het echt allemaal waard?” vroeg ik bezorgd. “Bemoei je er niet mee! Het is mijn leven. Laat me gerust” zijn reactie was kwetsend. Kwaad schopte hij tegen de leeggelopen zakjes en slenterde weg. Schouders opgetrokken en zijn handen in zijn zakken.