5.1 It's raining, raining again

Ik perste mijn lippen op elkaar. Mooi niet dat ik naar buiten ging in dát weer. Gadverdamme. Paloma leek ook niet echt zin hebben om te antwoorden en de jongens hielden hun monden ook gesloten.
“Goed, als niemand zelf beslist, beslis ik wel,” grijnsde de conciërge. “Dames, ga maar lekker afkoelen buiten. Daar is het oké dat jullie vechten.” Hij grijnsde breder. “Ik weet wel een leuk klusje voor jullie. Wacht hier, ik kom zo weer.” De conciërge liep de kantine uit naar z’n hokje. Ik hoorde wat lachende stemmen, maar kon niet verstaan wat ze zeiden. Bij ons bleef het doodstil. Chagrijnig keek ik voor me uit. Ik hoopte dat we tenminste een paraplu mochten als we naar buiten moesten. Geen protestacties kwamen bij Paloma of mij boven. Gewoon een doodse stilte. De conciërge kwam al gauw weer terug. Hij had één paraplu bij zich en een jas aangetrokken. “Haal jullie jassen op dames, dan zie ik jullie zo buiten. Daar.” Hij wees naar de deur die naar buiten ging.
Mokkend liepen Paloma en ik richting de plek waar onze jassen hingen. Er zat minstens vijf meter tussen ons in en de spanning was nog altijd te snijden. Ik griste mijn jas van de kapstok toen we aankwamen en trok hem aan. Paloma liep ondertussen alweer terug richting kantine. Dit was echt oneerlijk. Waarom liet de conciërge ons naar buiten gaan in dit weer? We konden nota bene wel ziek worden! Een longontsteking krijgen! Doodgaan! Hield hij dan geen rekening met ons? Waarom dacht ik eigenlijk aan óns? Wat kon mij het nou schelen dat Paloma ziek werd? Nou, daar kon ik je een heel simpel antwoord op geven. Niks. Soms hield ik toch zoveel van dat kleine rot woordje. Als Paloma nou in het ziekenhuis belandde met een longontsteking, dan was ik best lang van haar af. Hmm, ik kon haar in een waterplas duwen. Misschien brak ze ook nog botten. Een grijns gleed over mijn lippen.
“Dat had sneller gekund dames,” zei de conciërge bestraffend.
Jasper en Edward waren alweer bezig met de kantine. Ze hadden nu twee paar handen minder, maar het leek niet veel uit te maken. Ze werkten sneller dan zes personen bij elkaar. Uitslovers.
“Kom mee,” zei de conciërge. Hij stak de paraplu op boven zijn hoofd.
“Krijgen wij geen paraplu?” vroeg Paloma verontwaardigd.
“Nee, leuk hè? Met wat regen op je hoofd kun je vast beter nadenken over de fouten die je nu al maakt op Forks High School.” De conciërge opende de deur naar buiten en stapte naar buiten. Het vieze weer in. Hij keek even schattend omhoog naar de donkergrijze hemel en schudde kort zijn hoofd. “Maar dat klusje wat ik voor jullie heb.” Hij wenkte Paloma en mij.
Walgend keek ik naar buiten. Moest het écht? Paloma trok hetzelfde gezicht als ik. Geërgerd sloot ik mijn ogen en stapte naar buiten de regen in. Een paar seconden later stond Paloma naast me en waren we beiden binnen de kortste keren kleddernat. Ik had ook een waterproof jas met kopen. En broek en schoenen. Alles wat maar waterproof kon zijn. Ik had mezelf gewoon onder een schild moeten werpen zodat ik niet nat word… En het ergste was nog: als het niet ophield, moest ik met de motor naar huis. Nou, daarna kon ik meteen een paar uur onder de douche gaan staan om op te warmen en te hopen dat ik niet ziek werd. Bah, bah, bah!
“Jullie mogen heel leuke klusjes doen. En ook erg nutteloos.” De conciërge haalde allemaal tuingereedschap te voorschijn. “Een goede manier om na te denken. Je gebruikt alleen je handen, niet je hersens.”
“Wat moeten we doen dan? Hoe sneller we beginnen, hoe sneller we klaar zijn,” mopperde Paloma met een chagrijnig gezicht.
“Onze schooltuin ziet er wat verzopen uit. Aliance, jij mag die schoffelen.” De conciërge duwde me een schoffel in de handen.
“Schoffelen heeft geen nut als het regent?” merkte ik droog op.
“Ja, vandaag nutteloze klusjes. Succes!” Hij duwde me richting de tuin. Gadver, dit meende je niet? Dat was echt het smerigste klusje ever! Met lood in mijn schoenen slofte ik naar de tuin. Even keek ik naar Forks High. Gelukkig, er waren geen klaslokalen die uitkeken op dit punt. Ik bleef staan voor de tuin om even te blijven luisteren naar wat voor klusje Paloma kreeg.
“En jij Paloma, jij mag het vuilnis dat daar in de hoek staat naar die container brengen. Honderd meter verderop. Het is niet veel, dus als je daarmee klaar bent mag je Aliance mooi helpen met schoffelen.” Hij duwde haar ook een schoffel in de handen. “Succes dames. Ik haal jullie op als ik vind dat het genoeg is geweest.”
Paloma draaide zich om en liep naar het vuil toe. Het waren vier grote zaken. Dan kon ze mooi achthonderd meter gaan lopen én daarna vies worden. Ik draaide me ook om en keek naar de modderpoel voor me. Was dit wel een tuin? Het stond vol met onkruid en verder was er niets te vinden. Geen tuin dus. Of het onkruid was hun tuin. Dat was best triest. Plots bedacht ik me dat ik helemaal geen geschikte schoenen aanhad om in de modder te staan. Waar zijn de laarzen?! Ik keek naar mijn schoenen (ik was blij dat ze niet meer nieuw waren, maar ze zaten zo lekker). Gefrustreerd stapte ik ‘de tuin’ in. Ik zakte niet ver weg, maar helaas waren mijn schoenen niet waterproof. En dus ook niet modderproof. Geïrriteerd begon ik in de modder te porren met mijn schoffel. Ik snapte nooit echt de bedoeling van schoffelen. Onkruid weghalen zeker? Maar dat was de tuin hier. Ugh, dit meende je niet. Moest ik al het onkruid weg gaan halen? Nou ja, gelukkig was de grond niet ontzettend hard zodat ik er niet doorheen kwam. Ik kon nu met de schoffel een beetje scheppen en het onkruid verderop in de bosjes gooien. Ik wierp een blik op Paloma. Op datzelfde moment wierp ze ook een blik op mij. Boven ons donderde het plots. Lekker toepasselijk ook.