{Narnia}When 2 enemies fall in love[Two hundred and seven]

En daar was het. Het grote kasteel zag er in het spelende zonlicht glinsterend en gezellig uit. Het groen rond het kasteel was rustgevend, net als de schattige huisjes die rond het kasteel gebouwd waren. Al snel kreeg Selena een schok van herinnering. Haar paard legde de oren plat, tuurlijk wisten de pratende paarden wanneer hun rijder iets voelde. Alles was veranderd. Niets zou nog hetzelfde zijn. Evi, Nathalie en Tobey waren er ook niet meer. Zij waren nu in Archenland. En Jake en zijn familie. Oké, hij had vanalles gedaan. De Andalusiaanse mensen keken ons met een grote glimlach aan en zwaaiden. De Narniaanse koningen en koningen zwaaiden terug. Alles was goed. De vrede was terug, tussen alle volkeren. nouja. Geen Telmarijnen maar dat was hun schuld. Sommige kinderen liepen even met hen mee om de paarden te aaien. Nou, ze deden het best goed, de sprekende paarden om even een gewoon paard te lijken ookal vonden ze dat geweldig dom. Aan het kasteel stapten ze af en gingen naar binnen, per twee. Alan kwam meteen aangestoven met zijn armen open en Edgar direct achter hen. 'Selena! Gabrielle!' Hij leek echt oprecht gelukkig dat ze er waren, een echte vader. Hij knuffelde ze en keek dan pas naar de anderen. 'Maar natuurlijk. Welkom hier, vrienden. Doe alsof je thuis bent.' Susan keek hem met een grote glimlach aan en kneep harder in Caspians hand. Ze hield echt van een bal, en Caspian moest dat dan ook ondergaan. Edmund en Lucy zaten elkaar wat te pesten en Bella stond erbij en keek ernaar. Ookal vonden ze het best wel grappig. 'Ga zitten, ga zitten.' zei Selena's en Gabrielle's pap al snel en iedereen begon te praten. 'He.' Peter ging wat dichter bij Selena zitten toen Edmund, Caspian en Alan in een discussie verwikkeld waren over de aarde en deze wereld. Caspian deed gewoon maar mee om deze wereld te verdedigen en meer te weten te komen over de aarde. En toen Lucy, Gabrielle en Susan het over baljurken hadden. 'He.' ze keek hem met een grote grijns aan. 'Dus dit is het dan. Alles komt goed. En we mogen hierblijven.' hij glimlachte zijn tanden bloot bij de gedachte. Het was niet dat hij gerustgesteld moest worden dat alles goed kwam. Hij wilde bevestiging van haar zoeken. 'Ja.' ze legde haar hoofd op haar knieën. 'Eindelijk.' Hij legde zijn arm over haar rug. 'Ja.' En dan. 'HE allemaal!' Alex kwam met een grote grijns aangelopen, met Raven achter hem aan en sprong mee in de zetels zodat iedereen verschoot. 'He Alex.' lachte Selena. Haar grote broer was nog geen greintje veranderd. Hij was er beter op geworden.