Wat kunnen een paar pitjes nou voor kwaad?

Hades verveelde zich. Hij had geen zin om naar de vreselijke straffen te kijken die de doden in de Tartaros te verduren kregen, hij had geen zin om te kijken naar het geluk van de doden in het Elysion, hij had geen zin om te kijken of Kerberos de poort nog wel goed bewaakte, hij had geen zin om zijn paleis te bewonderen, hij had eigenlijk nergens zin in. Om maar iets te doen te hebben, besloot hij om naar de wereld boven hem te kijken, de wereld van de levenden. Eerst zag hij niets bijzonders, en hij wilde net iets anders gaan doen, toen hij plotseling een prachtig meisje zag. Het was Persephone, die bloemen aan het plukken was met een paar nymfen. Ze was zo mooi, dat hij niet kon stoppen naar haar te kijken. Een glimlach verscheen op zijn gezicht, maar zijn ogen stonden treurig. Kon hij dat meisje maar altijd bij hem hebben, hij had nog nooit zoiets moois gezien! Plotseling bedacht hij zich iets. Waarom ook niet? Was er iemand die hem tegen zou houden? Hij was de god van de onderwereld, veel machtiger dan die nymfen daar, en verder was er in de wijde omtrek niemand te bekennen. Hij haalde zijn strijdwagen en liet de aarde splijten voor de voeten van Persephone. Hij kwam naar boven, tilde haar op en verdween weer in de diepte.
De nymfen keken geschrokken naar de barst in de aarde die zich weer sloot. Zodra ze het gebulder hoorden van het splijten van de aarde, waren ze naar Persephone toe gerend, maar voor ze iets konden doen was ze al verdwenen. Alles wat ze hadden gezien, was een strijdwagen die de diepte in reed en de barst die zich achter hem sloot. Ze waren erg geschrokken, maar bij de gedachte aan hoe Demeter zou reageren als ze het nieuws zouden vertellen, schrokken ze nog meer. Demeter hield zielsveel van haar dochter, ze wilde haar absoluut niet kwijt. Elke god die naar de hand van Persephone vroeg - en dat waren er niet weinig - werd afgewezen. Dus hoe zou Demeter zich voelen als ze hoorde dat haar dochter door een vreemdeling was meegenomen? Maar natuurlijk moesten de nymfen het nieuws wel vertellen, Demeter zou het merken als Persephone niet kwam opdagen.
En inderdaad, Demeter was niet bepaald blij toen ze het vreselijke nieuws hoorde. Verscheurd van verdriet zocht ze over de hele wereld naar haar dochter, maar natuurlijk vond ze haar niet...

Ondertussen verbleef Persephone in de onderwereld. Ze was erg geschrokken toen ze plotseling door een vreemde man werd ontvoerd, en had zich in het begin erg afstandelijk gedragen. De onderwereld was groot, dus ze vond altijd wel een plek om zich te verstoppen. Maar Hades wist haar altijd te vinden; hij was immers de god van deze wereld, en wist van iedereen hier altijd waar hij of zij was. Na een tijdje merkte Persephone echter dat Hades niet de griezelige vent was die ze dacht dat hij was. Goed, hij had haar nou niet bepaald op een fijne manier het hof gemaakt, en hij was oud genoeg om haar vader te kunnen zijn, maar hij was eigenlijk best aardig, en hij scheen echt van haar te houden. En daarbij, wat zijn een paar jaar vergeleken met het eeuwige leven? Ja, als hij haar lief had gevraagd om bij hem te komen wonen, had ze het misschien nog gedaan ook! Toch had ze erg last van heimwee. Ze miste haar moeder vreselijk, dus had ze al die tijd dat ze in de onderwereld woonde niets gegeten. Als ze hier iets zou eten, was ze namelijk verplicht om in de onderwereld te blijven. Dan kon zelfs Hades zelf haar niet meer vrijlaten. Gelukkig maar dat ze een onsterfelijke godin was, en niet per se hoefde te eten.

Na een lange zoektocht besloot Demeter Helios te vragen wat er met haar dochter was gebeurd. Dat had ze eigenlijk al veel eerder moeten doen, want Helios - de zon - zag alles. Verblind door verdriet als ze was, had ze er gewoon niet aan gedacht. Net als dat ze er niet aan dacht om de aarde vruchtbaar te maken en de planten te laten groeien, zoals ze altijd deed. De mensen begonnen hongersnood te lijden, maar alles waar Demeter aan dacht was haar dochter. Helios wist natuurlijk wat er met Persephone was gebeurd. Demeter was zo verdrietig, dat hij het haar zonder slag of stoot vertelde, ook al wist hij dat Hades hem daar niet erg dankbaar voor zou zijn. Nu wist Demeter dus eindelijk waar haar dochter was. Jammer genoeg lag het niet in haar macht om haar terug te halen, want Hades was een veel machtiger god dan zij. De enige die haar kon helpen was Zeus.
De ellende van de mens was Zeus niet onopgemerkt gebleven. Hij moest iets doen om de aarde weer vruchtbaar te maken, maar wat? Demeter was ontroostbaar, en niets anders dan de terugkeer van haar dochter zou haar kalmeren. Toen Demeter naar hem toe kwam en hem smeekte haar dochter bij Hades weg te halen, zat hij met een dilemma. Demeter had het recht om haar dochter terug te willen, Hades had Persephone immers ontvoerd. Maar Hades was en bleef zijn broer, en Zeus begreep hem ook wel. Persephone was een prachtig meisje!
Steeds meer mensen stierven, en Zeus was gedwongen snel te handelen. "Demeter," zei hij geruststellend, "ik zal met Hades gaan praten. Ik garandeer je niet dat hij Persephone laat gaan, maar hij moet toch ook wel inzien dat het verkeerd is wat hij doet." En dat de hongersnood het evenwicht tussen de onderwereld en de wereld van de levenden ontwricht, dacht Zeus, maar dat vertelde hij er maar even niet bij. Hij had zo het idee dat Demeter dat geen goede rede vond.

Natuurlijk had Hades door dat er de laatste tijd wel erg veel mensen naar zijn wereld kwamen. Hij snapte wel dat Persephone naar haar moeder terug moest, want anders zou de aarde straks leeg zijn. En als er geen mensen meer leefden, kwamen er ook geen mensen meer naar de onderwereld. Toch wilde hij Persephone niet kwijt. Als hij haar nou wat zou laten eten, dan zou Demeter wel inzien dat ze haar dochter nooit meer terug kon krijgen. Maar Persephone weigerde elke hap, en de tijd begon te dringen. Hij plukte een granaatappel van een boom en liep naar de slaapkamer. Persephone zat op bed, wezenloos voor zich uit te staren. Ze had net gehuild, omdat ze haar moeder zo miste. Zodra ze de klop op de deur hoorde, veegde ze haar tranen weg. "Kom binnen." fluisterde ze schor. Hades kwam binnen en keek haar vertederd aan. Een treurige glimlach verscheen op zijn gezicht. Hoe, dacht hij, kan zo'n treurig schepsel er toch zo prachtig uitzien? En hoe kan zo'n prachtig en liefdevol schepsel toch zo treurig zijn? Met een bezwaard hart ging hij naast haar zitten en sloeg een arm om haar heen. Verdrietig ging ze tegen hem aan zitten. Zo bleven ze een tijdje zitten, zwijgend, totdat Hades ging verzitten en Persephone diep in haar ogen keek. "Waarom, mijn lief," fluisterde hij, "ben je toch altijd zo treurig? Wat kan ik doen om je te troosten?" Hij streek met zijn hand over haar wang, en ze snikte. Ze wist niet wat ze moest zeggen, want ze was bang hoe hij zou reageren als ze zei dat ze naar haar moeder terug wilde. Waarom moet het zo moeilijk zijn, dacht ze, Waarom kan ik niet voor hen allebei kiezen? Ze miste haar moeder zo vreselijk, maar ze wilde Hades geen pijn doen. Hij had haar zo goed behandeld - op het ontvoeren na dan - en hij hield zo veel van haar, dat ze wilde dat zij hetzelfde voelde voor hem. Dat zou alles veel makkelijker maken. Ze hield wel van hem, maar ze was niet verliefd. Hades keek haar treurig aan, en ze wist dat hij haar gedachtes had geraden. "Ik begrijp dat je je moeder mist," zei hij, "en ik kan je niet tegenhouden. Ooit zal je toch terug moeten, al was het dan niet voor haar, dan voor het evenwicht van de werelden. Maar, mijn lief, zou je één ding voor me willen doen?" Hij haalde de granaatappel tevoorschijn en brak hem open. Hij haalde er een paar pitjes uit en hield ze aan Persephone voor. Verschrikt sprong Persephone op. "Nee," riep ze uit, "dan moet ik hier voor altijd blijven! Laat me dat niet doen!" "Je hoeft hem niet helemaal op te eten," zei Hades vriendelijk, "Een paar pitjes maar, wat kan dat nou voor kwaad?" Persephone keek van Hades naar de granaatappelpitjes. Ze zagen er zo lekker uit... door Hades' bleke huid leken de pitjes in zijn hand nog roder, nog zoeter, nog heerlijker. Ze had al maanden niet gegeten, en de pitjes waren zo verleidelijk... en Hades keek haar toch zo smekend aan... Ach, dacht ze, Eigenlijk heeft hij wel gelijk. Wat kunnen een paar pitjes nou voor kwaad? Voorzichtig liep ze naar Hades toe en griste de pitjes uit zijn hand. Eén voor één stopte ze ze in haar mond. Het was zelfs nog verukkelijker dan ze zich had voorgesteld! Dankbaar liet ze zich in Hades armen vallen. Hij omhelsde haar liefdevol, en een gelukzalige glimlach verscheen op zijn gezicht. Persephone was nu helemaal van hem. Hij liet de granaatappel op de grond vallen en kuste Persephone vurig.

Zeus daalde af naar de onderwereld om eens goed met zijn broer te praten. Verbazend genoeg trof hij Hades en Persephone aan in een liefdevolle omhelzing. Zodra hij binnenkwam gingen ze vluchtig rechtop zitten. Persephone keek schuldig naar haar voeten, maar Hades stond glimlachend op en begroette zijn broer. Zeus zag een granaatappel op de grond liggen, waar een paar pitjes uit ontbraken. De lippen van Persephone waren roodgekleurd van het sap - en die van Hades ook een beetje. Zeus keek Hades lichtelijk geïrriteerd aan - echt boos was hij niet, want hij snapte wel waarom Hades Persephone die granaatappel had gegeven - en wenkte hem mee naar een andere kamer. Persephone stond op, maar Hades hield haar tegen, hij begreep waar dit over ging. De liefdevolle blik die Hades zijn vrouw schonk, was Zeus niet ontgaan, en hij zag dat Persephone die blik beantwoordde - hetzij met treurige dofheid erin die, hoewel licht, altijd aanwezig was.
"Luister, Hades," begon Zeus, "Je weet dat ik er niets tegen heb dat je getrouwd bent met Persephone, ik vind zelfs de manier waarop niet erg. Maar Demeter zal niets laten groeien totdat haar dochter weer terug is, en het is mijn plicht als oppergod om de mensen te helpen. Waarom heb je haar die granaatappel gegeven? Je hebt het voor jezelf - en voor mij - alleen maar moeilijker gemaakt." Er verscheen een zelfvoldane glimlach op Hades' gezicht, en Zeus keek hem verbaasd aan. "Ik begrijp dat Persephone weer terug moet naar haar moeder, ook voor mij is het slecht als de mensen uitsterven. Maar ik kon haar niet laten gaan - niet helemaal. Daarom heb ik haar precies zes granaatappelpitten gegeven. Elk jaar zal ik haar zes maanden naar haar moeder toe sturen, om haar vervolgens zes maanden lang bij mij te hebben. Ik doe het niet van harte, maar het zal wel moeten." Zeus' gezicht klaarde meteen op. Dat had Hades toch maar mooi opgeknapt! Hij kon niet wachten tot hij het aan Demeter kon vertellen. "Morgen zend ik Hermes om haar op te halen." zei hij, en hij maakte zich uit de voeten.

De volgende dag kwam Persephone weer terug bij haar moeder. Ze genoot met volle teugen van de bloemen die overal weer begonnen te bloeien, van de groene bossen, van de zon. Na zes maanden zei ze haar moeder vaarwel en keerde terug naar Hades, die haar letterlijk met open armen ontving. Tijdens die zes maanden werd de aarde weer dor en kil, want dan was Demeter te verdrietig om haar werk te doen. De grond werd echter (gelukkig) nooit meer zo onvruchtbaar als toen Persephone net ontvoerd was.
Persephone was gelukkig, en Hades en Demeter waren omstebeurt een half jaar gelukkig. In het begin had Persephone tijdens de zes maanden in de onderwereld nog wel heimwee naar haar moeder, maar gaandeweg begon ze steeds meer van Hades te houden, en de heimwee werd zeldzaam.

En zo ging het door, en zo zal het ook eeuwig door blijven gaan, tot aan het einde der tijden.