Een nieuw leven

Ik gaf Seth nog en laatste kus en vertrok naar mijn vaders huis. Ik had hem belooft dat ik het huis zou opruimen, poetsen en ook het eten in orde zou brengen.
Mijn vader was op dit moment naar familie die zaterdag niet zou kunnen komen naar het nieuwjaarsfeest.
En Seth, die moest iets in orde gaan brengen met de roedel (maar ik denk dat hij anders ook wel een excuus had gevonden ),dus ik stond ik er alleen voor .

Toen ik aankwam aan het huis zag ik dat de deur al open stond.
Heel stil ging ik door de voordeur en nam meteen de deur naar de keuken.
Op het aanrecht lag nog een mes, ik liep er zo snel als ik kon naar toe.
Ik hield het mes zo stevig vast dat mijn vinger knokkels er wit van werden.
Heel stilletjes sloop ik naar de woonkamer, die was leeg.
Ik liep verder naar de badkamer, ook leeg.
Nu de trappen hal, leeg.
Ik ging de trap op en de gang in, weeral leeg. Ik wierp snel een blik in papa's kamer en die van mijn zusje, ze waren allebei leeg.
Als laatste bleef mijn kamer over.
Ik deed heel voorzichtig de deur open maar hij lag er nog altijd bij als voor ik weg ging.
Een zenuwachtig lachje ontsnapte over mijn lippen.
"het zijn vast de hormonen" fluister ik mezelf toe.
En alsof de baby het wilde bevestigen gaf hij een stevige trap in mijn buik.
Een steek van pijn overwon de angst.
Ik ging rustig neerzitten en kijk door het raam.
"Adem in, uit, gewoon rustig blijven, phuuuuuu!".
De deur achter mij word open gedaan.
Met een schok draaide ik me om en sneed mezelf in mijn duim.
Ik steek mijn duim in mijn mond,maar het is al te laat.
Er staat een vrouw in de deuropening, zwarte ogen en paarse kringen eronder.
Haar lippen opgetrokken zodat haar scherpe tanden zichtbaar waren.
Deze vrouw was niet uit een gezellig babbeltje..., maar op mijn bloed.
Nog voor ik kon inademen stond ze al naast mij. Weer ging er een steek van pijn door mij heen, maar nu niet door mijn baby.
Alles werd wazig voor mijn ogen en daarna pikzwart.
Het laatste wat ik me herinnerde,was hoe mijn hoofd iets hards raakte en dan: niets meer.

Mijn huid voelde heet aan,
alsof iemand me levend verbrande.
Het bloed raadde door mijn aderen, maar dit was geen normaal bloed.
Het was alsof ze duizend messen in me hadden gekieperd en ze me nu vanbinnen uit wilden vermoorden.
In plaats van dat dat verschrikkelijke gevoel wegging, nam het toe.
En de vlammen veranderde in ijs.
Ik kon nergens heen.
Ik werd naar buiten gedreven door de messen, maar het ijskoude ijs hield me gevangen.
"Ik wil het vuur terug" schreeuwde ik in een kreet van pijn.
"help!, alstublieft help" maar de woorden blijven onuitgesproken.
Ik kreeg niets meer over mijn pijnlijke keel die aanvoelde alsof er juist een hele grote zak stenen door was gegaan: pijnlijk en brandend.

Stilletjes aan begon het ijs te dooien en trokken de messen zich een voor een terug.
Ik voelde mijn lichaam weer!
Mijn schouders, armen, handen, ze begonnen allemaal terug te komen...

Het ijs was nu volledig gedooid, van de messen bleef niets meer over.
Ik was vrij!

Ik hoorde een sleutel in de deur gaan, mijn vader die zei tegen Ana dat ze meteen haar spullen moest gaan uitpakken.
De deur die open ging, de voetstappen van mijn vader, van mijn zus, de deur die terug dicht ging, mijn vader die naar de keuken liep, mijn zus die de trap op loopt. "Elise! ben je thuis?" riep ze.
Ze liep naar mijn kamer, klopte op de deur, deed de deur open, kwam mijn kamer binnen, ademt geschokt in.
"Elise?" vroeg ze bang.
Ik open mijn ogen en vloog (letterlijk) recht. "Anna, wat..." maar ik stopte want twee dingen hielden me tegen: ten eerste mijn stem (die kón niet van mij zijn) en ten tweede het bloed dat door haar aderen pompte, de onweerstaanbare geur die van haar afdroop, haar hart dat snel op en neer ging.
Ik voelde hoe mijn tanden zich ontblootte, hoe ik op een mega snelheid naar haar te liep, hoe mijn tanden zich door haar huis boorde.
Ik proefde de heerlijkheid van haar warme bloed.
En hoe gulzig ik was waardoor ze al na een paar luttele seconden leeg was.
Ik legde haar neer op de grond en zag dan pas wat ik had gedaan.
Tranen sprongen in mijn ogen.
Ik liep zo snel al ik kon naar het raam en sprong eruit, richting bos...

Bomen vlogen voorbij.
Ik zag het kleinste vezeltje van een blad, hoorde een houtworm door een boom kruipen, voelde de kleinste trillingen van de wind, rook een vazal... Ik was een vampier!

Nadat ik dacht ver genoeg te hebben gelopen, legde ik me neer onder een boom en staarde voor me uit.
Al snel kreeg ik een kevertje in het oog dat deze richting uitliep, doordat hij zo dichtbij kwam was ik haast verplicht om naar beneden te kijken, en wat ik daar zag...