019

Er vlogen een aantal weken voorbij, en in die weken is het een en ander veranderd. En dan bedoel ik; Edward is veranderd. Steeds als hij naar me kijkt, kan je de spijt in zijn ogen zien. Elke keer weer. En als ik vraag of er iets aan de hand is zegt hij heel simpel dat er niks is. En dan hoe hij naar Bella kijkt, hij kijkt gewoon zo, ja hoe moet je dat omschrijven? Verlekkerd is niet het woord, maar hij kijkt wel alsof hij haar wilt. Als ik daar iets van zeg zegt hij dat ik spoken zie. "Edward wat is er nou aan de hand?" vroeg ik terwijl ik hem serieus aan keek. Rosalie draaide haar hoofd naar ons toe en gaf Edward een boze blik en draaide zich daarna weer naar Emmett toe. Rosalie,Jasper,Emmett en Alice hielden ons in de gaten, maar deden alsof ze niet luisterden. "Oke, ik word gek weet je dat wel? Iedereen weet waarmee jij zit, behalve ik" zei ik en ik stond op en liep de kantine uit. Ik ving nog net een rare blik op van Sasja, die zal wel niet begrijpen wat er aan de hand is. Ik liep naar buiten, maar bij de eerste stap buiten de deur werd ik al kletsnat. Fijn, het zal ook eens niet, stomme Forks! "Christine, luister nou" riep Edward terwijl hij achter me aankwam. "Ik heb al genoeg geluisterd" mompelde ik. "Nou luister dan nog eens" zei hij. "Nee, dit keer luister jij maar naar mij Edward" zei ik boos. Hij keek me geschrokken aan. "Doe niet alsof er niks is, ik zie het aan je ogen! Ze staan vol spijt als je naar mij kijkt, en als je naar dat stomme Bella mormel kijkt, kijk je alsof je haar wilt" riep ik. Edward keek me geschrokken aan. "Ja dat verbaasd je, is het niet?" riep ik. "Het spijt me" mompelde Edward. "Nee het spijt mij, het spijt me dat ik je zolang in de weg hebt gestaan. Nu kan je doen wat je wilt. Oftewel, naar Bella gaan" fluisterde ik, ik fluisterde omdat er een brok in mijn keel zit, en ik wil niet dat hij het door heeft. Ik liep snel de school weer in. De tranen stroomden over mijn wangen, maar ach, wat interesseert mij dat nou? Ik zie er toch al uit als een verzopen kat. De bel was ondertussen al gegaan, en iedereen staarde naar me. Alice en Rosalie liepen langs me heen en draaiden zich ineens geschrokken om. "Wat is er met jou gebeurd?" vroeg Rosalie verbaasd. "Vraag dat maar aan je leuke broertje" mompelde ik en ik liep weg. Ik pakte mijn tas en ging op weg naar mijn lokaal. Ik liep het lokaal in en iedereen keek me raar aan. Ik liep snel naar mijn plaats naast Sasja. "Gaat het wel?" vroeg ze geschrokken. "Nee" mompelde ik en ik drukte de oortjes van mijn Ipod in mijn oren. Ik heb even geen zin om te praten. De rest van de dag negeerde ik iedereen die tegen me begon te praten, en grotendeels van de tijd was ik muziek aan het luisteren. Edward heb ik de hele dag niet meer gezien.

Edward POV.

Elke keer als ik naar Christine kijk krijg ik zo'n rotgevoel. Ik moet het doen, ik moet het uitmaken. Het is voor haar eigen veiligheid. Als er ook maar iets met haar gebeurd, dan heeft het geen nut meer voor mij om te leven. De visioenen van Alice maken me gewoon bang, daarom moet ik het veranderen. Ik moet de toekomst veranderen. Dat is de reden dat ik het uit ga maken. Gister heeft Alice een groot deel in de woonkamer kapot gegooid, omdat ze een nieuw visioen kreeg, een visioen dat het uit is met Christine. "Edward wat is er nou aan de hand?" vroeg Christine, terwijl ze mijn gedachten verstoorde. Waarom heeft ze alles door? Waarom is ze zo oplettend? "Oke, ik word gek weet je dat wel? Iedereen weet waarmee jij zit, behalve ik" vervolgde ze, en ze liep boos weg. Fijn, nu is ze ook nog boos op me. Rosalie en Alice keken me boos aan. "Ja wat?" siste ik en ik liep snel achter Christine aan. "Christine, luister nou" riep ik terwijl ik achter haar aan ging. "Ik heb al genoeg geluisterd" mompelde ze. "Nou luister dan nog eens" zei ik. Ik moet haar overtuigen dat het niks is, ook al moet ik het binnenkort uitmaken. "Nee, dit keer luister jij maar naar mij Edward" zei Christine boos. Wow die had ik niet verwacht. Ik keek haar geschrokken aan. "Doe niet alsof er niks is, ik zie het aan je ogen! Ze staan vol spijt als je naar mij kijkt, en als je naar dat stomme Bella mormel kijkt, kijk je alsof je haar wilt" riep ze. Wow die zit, maar één ding, ik wil niet naar Bella. Het enige wat ik wil is Bella haar bloed. Ik verlang naar haar bloed, het ruikt zo geweldig! Maar o nee, Bella zelf hoef ik niet. "Ja dat verbaasd je, is het niet?" riep Christine. "Het spijt me" mompelde ik. Het spijt me echt, maar ik kan niet anders! "Nee het spijt mij, het spijt me dat ik je zolang in de weg hebt gestaan. Nu kan je doen wat je wilt. Oftewel, naar Bella gaan" fluisterde Christine zacht. Ze liep daarna de school snel weer in. Sorry Chris, maar dit is het beste. Anders word je straks een maaltijd van de drie vampiers die binnenkort langs komen, en dat kan ik niet laten gebeuren. Ineens kwam een geweldig plannetje in me op. Als ik nou toch eens met Bella ga aanpappen, alleen maar om de vampiers hier weg te halen. Ze zullen vast een keer achter Bella aan willen gaan, dan ben ik ook direct van haar af!