Een toeVALlige ontdekking

Het was een doodnormale dag op school. Het laatste uur was al een tijd bezig; geschiedenis. Zoals gewoonlijk zat er niemand naast me. In het begin van de les had ik nog geluisterd, maar nu kon ik mijn gedachten er echt niet meer bijhouden. Ik had al twee pagina's vol met aantekeningen en nog hield de leraar niet op met praten. Hij was veel te enthousiast voor dit onderwerp. Ik was zo in gedachten verzonken dat de bel totaal onverwachts kwam. Snel pakte ik mijn tas in, liep naar buiten en probeerde zo snel mogelijk, maar onopvallend, het schoolplein over te gaan naar mijn fiets. Snel fietste ik naar huis. Thuis aangekomen pakte ik snel wat te drinken. Gelukkig was ik snel genoeg de klas uitgekomen, anders waren ze achter me aangekomen.
Jammer genoeg was de dag nog niet voorbij. Ik moest nog naar paardrijden. In mijn rijkleding stapte ik weer op mijn fiets. Ik zat alleen op paardrijden omdat ik het geweldig vond om op een paard te zitten. Mijn ouders - niet mijn echte ouders, ik woonde in een pleeggezin - vonden het eerst te duur, maar ik wist ze te overtuigen. Toch had ik er soms spijt van. Al die vervelende, verwaande meiden waarmee ik moest rijden... het liefst zou ik in mijn eentje elke dag een rit door het bos maken. Maar ik moest het natuurlijk doen met één keer per week rondjes rijden in de bak met de meest arrogante groep meiden op aarde. Ik hield van paardrijden, maar ik haatte de mensen. Ik wist zeker dat er ook aardige mensen bestonden die op paardrijden zaten - maar die woonden waarschijnlijk een heel eind bij mij vandaan.

De meeste mensen bleven na de les nog even kletsen, maar ik zag mijn kans schoon om ongezien weg te komen. Ik hoopte met heel mijn hart dat ze me niet opwachtten... Maar natuurlijk deden ze dat wel. Ik zag ze al van ver weg staan. Ze versperden me de weg. "Lydia!" riepen ze. Ik reageerde niet. "Hé," riepen ze, "Zeg je niets meer tegenwoordig?" Ik knarste met mijn tanden, maar bleef zwijgen. Verbeten fietste ik verder. "Kom nou Lydia," ditmaal riep alleen Kars, de leider van de groep, mijn naam. Ik was op nog maar tien meter afstand van de jongens. Ik trapte keihard op de pedalen en racete dwars door de groep jongens heen. Ze moesten wel opzij gaan, en ik schoot er vandoor. Maar ze kwamen achter me aan. Ik wist dat zij op de lange termijn sneller waren dan ik. Ik kon niet naar huis gaan; mijn pleegouders waren niet thuis en de jongens wisten waar ik woonde. Ik besloot om richting het bos te fietsen. Als ik ze tot daar voor zou blijven, zou het wel lukken om ze af te schudden.
Eindelijk was ik dan bij het bos aangekomen. Ik fietste zo hard als ik kon tussen de bomen door. Plotseling kon ik niet meer verder. Ik gooide mijn fiets neer en sprong door een grote struik heen. Helaas zaten de jongens nog steeds achter me aan. Ze renden nu ook. Na een paar seconden haalden ze me in. "Zo, dacht je weg te kunnen rennen van ons?" zei één van de jongens terwijl hij me een klap gaf. "Lydia, waar was je toch op school? Ik heb je niet zien weggaan." zei Kars. Een jongen trapte tegen mijn knie. "Hou op!" riep ik machteloos, maar natuurlijk lachten ze alleen maar. Eén van de jongens greep me vast zodat ik niet meer kon bewegen, en ze lieten me zien dat ze het verzet dat ik ze vandaag had gegeven niet duldden. Ze schopten en sloegen, totdat het hen begon te vervelen. Kars gooide me hard tegen de grond en liep weg. Het groepje jongens volgde hem. Gebroken bleef ik liggen, roerloos naar de grond starend. Even verderop hoorde ik het geluid van rammelend metaal. Blijkbaar hadden de jongens mijn fiets gevonden.
Ik probeerde op te staan, maar voelde een steek van pijn in mijn arm. Ik bleef nog maar even liggen. Plotseling merkte ik een rare bult in de grond op. Ik haalde met mijn goede arm wat aarde weg, en zag dat er iets begraven was. Moeizaam ging ik op mijn knieën zitten en groef verder. Er kwam een ouderwetse schooltas tevoorschijn, onder de inktvlekken en helemaal vies van de aarde, maar verder zag hij er nog goed uit. Ik maakte hem open en keek nieuwsgierig naar wat er in zat.