Without Taylor.

Ik zag het gebeuren. De enorme passen van Taylor die onze richting uit kwamen, de woede dat zijn ogen zwart kleurde en de wolken enkel donkerder deed kleuren.
“Taylor!” schreeuwde ik, proberend alle geluiden om ons heen te overtreffen. Damon kronkelde over de grond heen, probeerde niet te schreeuwen van de pijn. Ik duwde hem weg en hielp Damon snel recht. Hij probeerde naar me te lachen, maar de pijn leek zijn glimlach te vervagen. Ik ondersteunde hem tot bij het bankje op de veranda, liet hem even zitten en tot adem komen. Ik keerde me woest om en stormde op hem af.
“Waar denk je dat je me bezig bent?”
Hij zocht voor een seconde naar een antwoord,”Jou beschermen! Die gast is niets goed van plan.”
“Weet je wat ik me nu af vraag. Wat ben jij in hemelsnaam van plan? Eerst vertrek zonder afscheid te nemen en laat mij en Kimey achter! Dan bel je een week te laat voor mijn verjaardag en besluit je om opeens terug te komen! En nú ga je me beschermen? Nu dat alles al voorbij is?! Ik heb geen hulp nodig en al zeker niet van jou!”
Het lukte om de regen te overstemmen, maar dat was nu het nadeel. Mijn ouders keek door het raam, zorgen vertroebeld in hun ogen en bij mijn vader… brandende haat, klaar om aan te vallen. Het was goed dat het water uit mijn haar droop, zo kon hij de tranen niet zien. Ik duwde hem wild weg, trok hem met al mijn kracht naar het hek en deed het achter hem dicht,”Als je het nu nog niet begrijpt!”
Hij bleef gewoon staan, staarde me aan met zijn bewaterde ogen en zei absoluut niets. De steken waren terug, duizenden naalden die zich een weg door mijn hart boorden. Toen ik me wou omkeren en naar binnen lopen, greep hij mijn pols vast. “Het spijt me…” fluisterde hij. Het was zo zacht dat niemand het ooit zou gehoord hebben, waarom ik wel?
Ik hield zo van het geluid van zijn stem dat ik het overal zou herkennen en begrijpen. Het maakte me kwaad om te weten dat hij dat kon, weer een bewijs dat ik afhankelijk was van hem.
“Had je maar eerder moeten bedenken…” siste ik en wrikte mijn hand los,”veel eerder!”
Donder sloeg en bliksem lichtte alles voor even op. Ik rende terug naar binnen, duwde de deur dicht en kon mijn eindelijk mijn eigen snikken horen weerklinken. Damon was in de keuken bij mijn moeder en mijn vader zat in zijn zetel voor het vuur, een frons zo diep gekerfd dat hij nu voor eeuwig zou te zien zijn op zijn voorhoofd. Ik zakte door mijn knieën, wist dat hij ieder moment naar me toe zou rennen en me naar boven dragen. Hij nam langer tijd dan anders, alsof hij zijn woede onder controle probeerde te houden. Ik keek op, staarde naar het vertroebelde beeld van een meisje op de trap.
“Waarom blijft hij niet gewoon weg?” snikte ik. Ze stond op en liep naar me toe, op haar alledaagse elegante manier. Ze knielde naast me neer, legde haar handen om mijn gezicht en deden me opkijken.
“Hij is het niet alleen. Lotte, jij kan hem niet loslaten…”
Ik schudde mijn hoofd, probeerde te zeggen dat ze loog maar wist dat het waar was. Mijn vader had het eindelijk voor elkaar, liep op me af en legde zijn armen om me heen. Kimey deinsde achteruit om hem meer ruimte te geven. Hij droeg me al de trappen op, liet mijn tranen vlekken maken op zijn –door mij- nat geworden trui. Hij legde me op het bed neer, negeerde het feit dat het water nog steeds uit mijn kleren drupte en streek met zijn vingertoppen langs mijn wang.
“Hij is het niet waard, Lieverd…” mompelde hij. Ik knikte, weer hadden ze gelijk. Maar waarom gaf ik er dan zoveel om? Hij stond op, drukte een kus op mijn voorhoofd en toen hij uit de deur liep, griste hij naar zijn gsm. Dat zou weer een lange woedend gesprek worden met Taylor’s vader, ooit zijn beste vriend. Wij hadden ze uit elkaar gehaald. Door mijn pijn en verdriet en Taylor’s vertrek, was het de ene ruzie na de andere. Ik krulde op, klemde mijn knieën tegen mijn borst aan en luisterde naar de doffe voetstappen die op mijn tapijt klonken. Ze kwam naast me zitten, legde haar armen om me heen en keek op me neer. Ze dacht dat ik het niet zag, maar ik zag weldegelijk de traan die langs haar wang liep. Nu was het voorbij. Als Kimey ook huilde dan moest er een einde aankomen, niemand kon haar doen huilen en raakte er mee weg. Ik trok mezelf recht en staarde haar aan.
“Ik wil het niet meer…”
Voor even dacht ze verkeerd, dacht ze dat ik mijn leven niet meer wilde. Ik ging verder,”Papa heeft gelijk. Hij is het niet waard en dat zal ik bewijzen”
Ik legde mijn hand in die van haar en ze glimlachte zwak.
“Zonder Taylor…” zei ik, eindelijk mijn sterkte terug gevonden. Ze rechtte haar rug en grijnsde naar me,”Zonder Taylor…”