Something Is Wrong!

Lotte’s POV:
Ik staarde door het raam, door de warme zomer regen heen en probeerde niet te luisteren naar het geluid. Damon sprak en ik deed alsof ik luisterde, het werkte goed zo. Het was niet dat ik niet gaf om wat hij zei, ik kon gewoon niet opbrengen waarom zijn hond iets met mij te maken zou hebben. Hij was lief, had iedere deur voor me opgehouden en had iedere keer gelachen als ik iets grappig zei.
“Dus daarom laat ik hem niet graag alleen, snap je?”
Ik knikte, geen idee wat hij net allemaal gezegd had.
“Verdomme, wat doet hij hier nu weer?”
Het waren de eerste woorden die wel mijn aandacht trokken, net genoeg om mijn blik weg te halen van de regen. Zijn ogen waren gericht op dezelfde plek als deze middag -maar hoe hard ik ook hoopte dat het niet zo was- daar op de 2de treden van de trap, recht tegenover mijn huis, zat hij. Het water droop uit zijn kleren en haar, en zijn blik zat vast gesloten op de wagen. Ik slikte, keek snel weg en vocht weer tegen de tranen. Hoe ver konden dingen gaan dat, iedere keer dat ik naar hem keek, ik zin had om te huilen. Duizenden tranen, als regen over mijn wangen en uit gelopen make-up als donkere wolken aan de hemel. Ik perste mijn lippen op elkaar en sloot mijn ogen, liet alles in me kalmeren.
Damon leek het zelfde te doen, dan de deur open te gooien en de regen te trotseren. Hij zou dit niet makkelijk maken, voor niemand van ons, dat was duidelijk te zien in zijn ogen. Hij hield het portier voor me open, liet me schuilen onder zijn jas en rende met me mee naar de veranda waar we veilig waren. De regen bleef stromen, over het dak, over Taylor heen.
“Dankje voor een leuke avond,” mompelde hij, net iets luider dan nodig zou zijn. Wat wou hij nu precies. Ik knikte,”Het was erg leuk…”
Zijn ogen bleven naar Taylor flitsen, die op was gestaan en met de seconde dichter bij kwam. Zijn ogen waren vertroebeld met iets als woede en… Jaloezie?
Damon kwam met iedere stap van Taylor, een centimeter dichter bij mij staan. Ik wou dat hij het niet deed, maar toch ook weer wel. “Damon…” begon ik, maar zweeg toen hij zijn hand om mijn wang legde. Waarom voelde dit zo als Twilight aan. Zo vreemd gevoel in mijn maag dat niet klopte, iets was niet goed…
Hij sloot zijn ogen, kwam dichter en op het moment dat zijn lippen de mijn zouden moeten geraakte hebben was er een knal.