Deel 3

“Lieverd, gaat alles wel goed? Je ziet bleek.” Simone legt haar hand op mijn voorhoofd. “Hmm, je hebt het warm, blijf maar thuis.”
Ik kijk haar ongelovig aan. “War! Ik ga naar Tom! Al ben ik dood ziek! Niets weerhoud me om naar hem toe te gaan!”

Langzaam ga ik Tom's kamer binnen, bang dat ik wat verkeerd doe. Ik ga zitten langs het bed en pak zijn hand vast. Lichtjes knijp ik in zijn hand en hoop op enig teken. Waarom moest het net met ons verkeerd gaan, er zijn zo veel bands en met ons moest het gebeuren. Het is mijn schuld, als ik normaler was geweest dan waren er veel minder haters. Ik moest altijd bijzondere kleren aantrekken en opvallen. Ik leg mijn hoofd neer op mijn hand en begin zachtjes te snikken. Op dit moment heb ik hem echt nodig, zijn steun, zijn woorden en zijn lach. Altijd kon hij me goede moed geven en misschien kan hij dat wel nooit meer. Met die gedachte begin ik nog harder te huilen. Alsof Tom me hoort, begint zijn hartslag te versnellen. Geschrokken kijk ik naar zijn gezicht. Nog geen seconde later komen de dokters binnengestormd. Meteen duwen ze me naar buiten en ik zak neer op de grond tegen de muur. Ik leg mijn hoofd op mijn knieën die ik opgetrokken heb.

“Het is beter dat u naar huis gaat, de dokters zullen nog even bezig zijn.”
Ik knik droevig en sta op. Hoelang ik hier gezeten heb? Een uur, een half uur of een tiental minuten, ik heb geen idee. Met mijn gedachten bij Tom loop ik naar mijn auto, zodat ik naar huis kan gaan.
Als ik thuis kom staat er een onbekende auto voor de deur. Nieuwsgierig loop ik naar binnen.
“Andi, wat doe jij hier!” probeer ik zo enthousiast mogelijk.
“Je moeder belde me, ze vroeg of ik je wat gezelschap wilde brengen nu Tom…” Hij maakt zijn zin niet af, kwaad kijk ik naar mijn moeder die hopend terug kijkt. Woede giert door mijn aderen. “Tof,” mompel ik en spurt naar boven. Met al mijn kracht gooi ik alle potjes, nagellak, papieren, make-up en andere spullen van mijn kasten. Waarom is Tom er niet? Ik heb hem nodig, nu! Nog steeds woedend sla ik met mijn vuist in de spiegel. De spiegel barst in honderden stukken, zo voel ik me. Gebroken. Langzaam begint het bloed langs mijn hand te lopen. Ik voel het amper, Tom voelt véél meer pijn. Hysterisch pak ik enkele stukken kapot glas en snij er mee in mijn armen. Voor één iemand doe ik dit, Tom. Niemand kan hem vervangen, zelfs Andreas niet. Tom en ik horen samen.
Ik sta na een tijdje op en loop naar de badkamer waar ik mijn wonden afspoel, de sneëen zijn diep en er zitten stukjes glas in. Ik wikkel mijn hand in een handdoek en trek een trui aan zodat er niets van mijn wonden te zien is. Ik werk mijn make-up bij en loop dan naar beneden. Ik plof langs Andreas neer. “Zin om een film te kijken?”
Ik knik en zoek een DVD. “Hier!” Ik gooi de DVD ‘Avatar’ naar Andi die de DVD in de DVD-speler steekt. Ik loop naar de keuken, pak wat flessen cola en chips en zet die neer op tafel. De film start en ik probeer zo geconcentreerd mogelijk te kijken.

“BILL! WAT IS DIT HIER!” hoor ik Simone van boven roepen. Shit! Ze zit op mijn kamer. Ik loop zo snel ik kan naar mijn kamer, waar mijn moeder naar de puinhoop kijkt. Ik slik en kijk dan in haar vragende ogen. “Ik uhmm… ik uhmm…” verder kom ik niet. “Pieper heeft het gedaan!”
Simone kijkt me vaag aan. “Wie is pieper?” er valt een stilte. “Mijn onzichtbare vriend?” probeer ik dan maar.
“Ja tuurlijk, en ik ben de paus,” zucht ze en verlaat dan mijn kamer.
“Je bent toch geen man?” gil ik nog voor ze de trap af loopt.
Langzaam zodat ik niet lang bij Andreas hoef te zitten en ik sneller kan gaan slapen, ruim ik mijn kamer op. Potje voor potje, borsteltje voor borsteltje zet ik alles terug. Alles wat stuk is veeg ik op en gooi ik in de vuilbak. Na een uurtje ben ik eindelijk klaar en slof ik de trap weer af. Ik zie Simone bellen, maar veel aandacht besteed ik er niet aan. Vast familie of zo. Ik probeer met mijn gedachten bij de film te blijven, maar steeds dwalen ze af naar Pieper. Hoe kom ik in godsnaam aan Pieper? Word ik soms helemaal gek? Ga ik onzichtbare mensen verzinnen?