Hoofdstuk 6

Lauryn pov.

Klap-klap-klap. In een ruk werd ik uit mijn blije gedachten getrokken door het geklap. Klap-klap-klap. Oh neen. Meende hij dat nou? Was hij nou echt-? Zòu hij nou echt? Voor ik het kon opmerken en tegenhouden, gleed er een warm gevoel over mijn hele lichaam. Hij keek. Wilde ik wel dat hij keek? fluisterde het verstandige stemmetje van mijn hersenen en was van plan op de vraag te antwoorden maar mijn hart was hem voor. Ja. Ik draaide me om en zag hem staan, grijnzend en bewonderend. Nog een vlinder. Hoe kon hij nu een crimineel zijn, laat staan een dief? Een crimineel had nooit zo'n oprechte glimlach. Een crimineel was sjofel, had een donkere uitstraling, een litteken of tatouage. En zag er gevaarlijk uit. Maar hij.., William. Hij niet. Plaatste je hem een auriooltje op zijn hoofd, dan kon hij doorgaan als een engeltje, voor mij dan. Maar toch.. 'Geweldig.. wel, dat had ik echt niet verwacht.' Hup. Boem. Terug uit mijn gedachten. 'Hu? Wat?' Ik keek hem vaag aan en besefte later dat dat er wel heel stom had moeten uitzien. 'Dat dansen. Eu.' hij leek de woorden zorgvuldig uit te kiezen.'Ik had eigenlijk iets helemaal anders verwacht.' 'Zoals?' Ik keek hem kritisch aan. Oké, probéérde. 'Een prima ballerina?' 'Eh..' hij keek me schattend aan. Hij wilde me niet geïrriteerd of kwaad maken en daarom wist hij niet wat te zeggen. 'Ik zal niet kwaad worden.' beloofde ik hem. Dat zou ik trouwens ook niet kunnen. 'Helemaal niet.' 'Oké dan.' hij bleef me een lange tijd aankijken net als de eerste keer ik hem zag. Als hij me zo aankeek, werd ik helemaal week vanbinnen. Ookal mocht dat niet. 'Ja. Nou. Ik dacht dat het wat klassiekers was dan dit. Ookal was het ook best gaaf toen bij de fontein.' Ik begon te blozen:'Bedankt... dan. Maar je hebt wel gelijk. Ik doe ook klassiek. Ook.' Een glimlach speelde zich om zijn lippen. 'Wat dóe jij allemaal?' 'Modern. Klassiek. Jazz,..' 'Oké, oké.' hij stak grijnzend zijn armen in de lucht.'Je danst dus.. veel. Maar waarom? Waarom dansen?' hij probeerde me te begrijpen, te verstaan. Ik stond met mijn mond vol tanden. Hij wilde me begrijpen en was oprecht geïntresseerd. Andere jongens die ik kende niet. Die dachten alleen dat zij niet de volle aandacht gingen krijgen en dan waren ze weg. Maar hij keek niet zo. Hij wilde weten wat dat stuk was dat mijn leven bepaalde omdat hij geïntresseerd was in mijn leven, niet omdat ik dat stuk aan hem zou kunnen wijden. 'Wel?' met een lachje keek hij me aan tot hij plots serieus werd. 'Oh. Ik bedoel- he, je moet het niet vertellen als je niet wilt, weet je. Ik verplicht je helemaal tot niets. Jij bent de baas, Lauryn.' Lauryn. Mijn naam die door zijn stem werd uitgesproken klonk zo perfect. Nou, wat maakte het uit. Ik kon het toch zeggen waarom? Ik zag niet in waarom dat niet kon. De laatste minuten won mijn hart het van mijn hersenen en stilletjes in mijn fantasie zag ik het haar tong uitsteken naar mijn hersenen. Wel, William.' William. 'Ik-eu. Ik wil toegelaten worden op de London School of Performing Arts om proffessioneel danseres te worden. Ik train me kapot voor de audities maar dat kan me niet schelen want dansen is mijn leven en ik heb het ervoor over.' Ik had het expres wat dramatischer gemaakt en wilde nu zien of hij het gemerkt had. 'Heftig.' zei hij plagerig.' Wel, Lauryn. Ik ben er biljoen procent zeker van dat je op die school terechtkomt. En als dat niet zo is, nou ja. Dan slaag je me maar.' Ik glimlachte verlegen:'Dankje..' En dan. Opeens vulde mijn bekend melodietje de hele zaal en duurde het even voor ik doorhad dat het mijn gsm was. Snel zocht ik mijn zak en nam op. 'Lauryn!' sneerde een bekende stem door het toestel. 'O. Hoi Rose.' Niemand zou mijn gelukkige gevoel nog kunnen kelderen dus Rose ook niet. 'Waar blijf je?!' vroeg haar stem vragend.'Je had hier al moeten zijn!' Een schok ging door mijn lichaam:'Waar?' 'In het restaurant, ja. Bij mijn ouders. Kom op. Je wilt je job toch niet kwijtraken?' Oh.. my ..god. 'Oh my god, Rose! Ik ben het vergeten!' Vergeten door William. 'Ik kom zo.' Snel legde ik mijn gsm af, nam mijn tassen en trok William mee. Die natuurlijk helemaal verbaasd was. 'Waar gaan we naartoe?' vroeg hij en liet zich meetrekken. 'Mijn job.' was het enige dat ik kon zeggen.

verliefd op dit liedje.