She Should Be With...

Taylor’s POV:
Ze was het meest perfecte wat ik ooit gezien had, mooier dan al de meisje van Hollywood samen. Mooier dan de ondergaande zon of de dauwdruppels op het groene gras ’s ochtends. Haar groene ogen straalde, deden de wereld oplichten en jaagde het duister weg. 2 meisjes kwamen naast me zitten, keken naar het zelfde versteende meisje.
“Ik dacht dat jullie uit de stad gingen vandaag?”
Ik keek voor even weg van Lotte om Mitchie en Sanne aan te kijken en richtte mijn ogen weer snel op haar. “We wisten dat je hier zou zijn…” mompelde mijn zusje en legde haar hoofd op mijn schouder.
“Ze is mooi…” fluisterde Mitchie en keek vol bewondering naar Lotte.
“Weet ik,” mompelde ik en weerhield een diepe zucht. De stilte doorbrak door een auto die de straat opreed, mijn zicht verbrak van haar benen. Een grom weerklonk vanuit mijn borst, nog voor ik het kon stoppen.
“Wat doet hij hier?” siste ik, keek naar Sanne voor een antwoord.
Ze keek schuldig naar de grond, probeerde te doen alsof ze het niet gehoord had maar moest uiteindelijk wel opkijken. “Toen jij vetrok is er veel verandert, Taylor. Ze hing niet hele dag met jou rond en jongens merkte dat…”
“Maar Damon…”
Ik dacht terug aan de tijden waar we nog samen gingen skaten, waar ik hem iedere keer van zijn bord duwde en hem dan weer ophielp. Hij was mijn vriend geweest.
Hij liep naar haar toe, nam haar hand in die van hem en drukte ene kus op haar wang. “Je ziet er mooi uit,” grijnsde hij en deed een poging haar te doen lachen. Ze lachte, maar hij merkte niet dat hij niet gemeend was. Enkel echte vrienden merkte dat bij haar, vrienden zoals ik… ooit geweest was. Ik keek toe hoe hij haar naar zijn auto begeleide en het portier voor haar openhield. Slijmbal.
“Ze hoort niet met hem te gaan…” sneerde ik en gooide een keitje van naast me in de richting van zijn wagen.
“Bij wie dan wel?”
Ik hoorde dubbele betekenis in haar vraag, een vraag waar ik geen antwoord op wist. Voor even flitste mijn gedachten, zagen Damon verdwijnen en mezelf in zijn plek komen. Zag hoe ik haar in de auto stopte en de straat uitreed. Ik stond kwaad op en ze schrok op in de wagen, keek angstig mijn richting uit. Damon keek kwaad om, gaf me een woeste blik en reed de straat uit. “Wel?” herhaalde mijn zus, nog steeds wachtend op een antwoord. Ik keek weg van Lotte, hoe moeilijk het ook was. “Ik weet niet…” fluisterde ik en liep fronsend weg.
“Ik snap het niet…” hoorde ik Mitchie zeggen. Natuurlijk snapte ze het niet, was er iemand die het wel snapte. Ik snapte het niet, zijn snapte het niet, niemand snapte het en dat zou altijd zo blijven. Ik wist niet waar ik nu heen kon, thuis was mijn vader en de film ploeg enkel, allen wachten op de eerste schooldag. Ik zou overal gevolgd hebben, zou nooit meer naar de oude wilg kunnen terugkeren zonder dat iemand wist wie Lotte en Kimey waren. Ik strompelde voorbij het huis, naar het veld bij het water. Het geruis stelde me gerust, maakte me rustig, voor even dan. Beelden van Lotte en Damon bleven door me heen gaan, teisterde mijn hart en gedachten. Wat het betekende wist ik maar al te goed, maar wanneer ik het zou beseffen, wist ik nog niet…