You look Amazing.

Lotte’s POV:
“Ik weet niet, Kimey…” mompelde ik en probeerde mijn jurkje meer naar beneden te trekken. Ze siste en sloeg mijn handen weg.
“Hij is al een week terug, ik laat je hier niet mokken tot school terug begint….”
“Das volgende week toch al…” mompelde ik, net niet luid genoeg voor haar om te horen.
Ik staarde naar mijn weerspiegeling, vroeg me af of Kim de tekens op mijn wangen ook zag. Wonden van de brandende tranen die zich over mijn huid hadden verspreid. Ik slikte, nam diep adem en keek vanuit de spiegel naar het meisje achter me.
“Damon dus…” mompelde ik.
Ze knikte en glimlachte even. Ik schudde mijn hoofd,”Goed dan. Laat het snel voorbij zijn.”
Voor even keek ze me kwaad aan, maar gaf het toen op en duwde me de trap af. Mijn ouders keken op toen ik de laatste treden afstrompelde en naar de voor deur keek. Misschien zou hij opeens sluiten en zou ik niet meer buiten kunnen.
“Je ziet er prachtig uit,” zei mijn vader zacht. Ik keek naar hem om en glimlachte zwak, probeerde hem gerust te stellen. Ze snelde naar de deur, trok hem open en verbrak mijn hoop. Ze zat niet op slot, stomme deur.
Nog voor ik mijn benen kon bewegen trok ze me de deur uit, terug naar de bewoonde wereld. De geur van de zomer kroop in mijn neus en de zon straalde over mijn huid heen. Voorzichtig sloot ik mijn ogen, liet Kimey ongeduldig worden en dacht terug aan een paar zomers terug.
Kim’s haar was veel langer geweest en haar ogen nog zuiverder blauw. Taylor had daar gestaan, aan het hek bij de straat rand, zijn ogen glanzend van plezier. Ik opende mijn ogen terug en wou terug huilen. Zijn ogen staarde me aan vanuit de andere kant van de straat, zijn handen nog steeds in zijn haar geklemd. Daarom had ze me zoveel tijd gegeven, ze had tranen verwacht. Ik fronste, wou van hem weg kijken, maar dat leek te moeilijk te zijn.