4.4 Food fight

Stilletjes waren ik en Jasper beide aan het vegen. Je hoorde in de verte Edward en Aliance zachtjes praten.
'Wat een leven hier op school ineens' begon Jasper een gesprek. Ik had liever dat hij stil was, maar aardig als ik was zei ik toch maar wat terug.
'Ik dacht dat iedereen hier ook al leefde voor ik kwam' zei ik alsnog wel wat bot. Dat ik nou zou aardig was om te antwoorden betekende niet dat ik ook aardig zou praten. Hij mocht van mij best weten dat ik liever dit gesprek niet voerde. Hij hoorde het vast wel - dat moest wel na mijn botte toon - maar toch zette hij het gesprek gewoon voort.
'Het is maar wat je leven noemt' grinnikte hij. Het leek net of hij ergens goed naar luisterde voordat hij verder praatte.
'Zie het als een vulkaan. Hij sliep eerst, maar hij word nu langzaam wakker' zei hij terwijl hij stopte met vegen en een blik op mij wierp.
'Volgens mij is de vulkaan al uitgebarsten' mompelde ik. Hij lachtte en veegde weer verder. Ik ging ook weer veder met vegen. Het gesprek was waarschijnlijk alweer ten einde. Mooi!
'Waarom ben je eigenlijk naar hier gekomen?' vroeg Jasper toen ineens. Te vroeg gejuicht. Ik zuchtte. Hij wierp een nieuwsgierige blik op me.
'Ben je van je school getrapt?' grinnikte hij. Ja, dat zou ik ook verwachtten als een nieuweling de eerste dag al twee gevechten voor elkaar had gehad.
'Het ligt iets anders' mompelde ik. Hij verstond het toch en keek weer op met die nieuwsgierige blik.
'Hoe dan?' vroeg hij met zijn blik nog steeds op mijn gericht. Ik zuchtte.
'Veel problemen op school' mompelde ik. Hij leek geen genoegen te nemen met die antwoord, omdat ik dat zag ging ik voor dat hij zijn mond kon open trekken verder.
'Mijn ouders waren het zat, ze hebben me van school afgehaald' mompelde ik, 'ze hoopten vast dat ik hier veranderde, dat het hier beter zou gaan' Ik keek niet meer naar Jasper en ging weer druk bezig met vegen. Jasper zweeg ook en ging weer verder met vegen. Bah, mijn hele humeur was er niet beter op geworden van dit gesprek. Zou hij ooit wel eens een gevecht hier op school hebben gehad? Hij leek me er niet het persoon voor en hij zei net nog dat het hier niet echt levendig was. Maar ik was toch wel nieuwsgierig, soms was iets niet zoals het leek.
'En hoe is jouw reputatie?' vroeg ik uiteindelijk stilletjes uit nieuwsgierigheid. Hij keek verbaast om en glimlachte daarna.
'Hoe denk je dat mijn reputatie is?' vroeg hij. Ik fronste. Daar zat ik nu dus over in discussie, maar ik sprak wel gewoon mijn vermoedens uit - als hij dat zo graag wou.
'Ik ga af op wat de directeur zei' grijnsde ik, 'een voorbeeldige leerling, wat dus inhoud; goede cijfers, geen problemen met leraren óf leerlingen, altijd opletten in de les etc.' somde ik even voor hem op. Hij keek me even aan en zijn grijns werd groter.
'Dat is het ongeveer wel zo, als zien sommige leerlingen dat anders' gaf hij toe, 'die zien ons meer als freaks, mensen die er niet bij horen' ging hij verder. Volgens mij maakte hem dat niet zoveel uit. Ik knikte. Het boeide mij ook niks wat anderen van hun dachten. Als hij dacht dat het me wel wat boeide, dan moest hij maar eens beter gaan nadenken! We begonnen te vegen en ik merkte dat we steeds dichter naar Aliance en Edward toe trokken. Je kon de spanning tussen mij en Aliance ook wel merken, we wierpen ook steeds vernietigende blikken op elkaar onder onze straf door. En toen flikte ze het weer. Hoe ze het steeds deed, dat wist ik niet precies, maar ik wist wel dat ze het steeds weer opnieuw deed. Ze haalde me haast letterlijk het bloed onder de nagels vandaan! Ze moest natuurlijk weer heel hard aan mop in de emmer met water duwen. Waardoor ik helemaal 'perongeluk' natuurlijk dweil nat werd. Ik gromde lichtjes.
'Dat deed je niet' siste ik naar haar met een felle blik. Ze probeerde haar lach in te houden door een hand voor haar mond te slaan.
'Sorry, ik deed het niet expres! Je ziet er trouwens nog steeds even beeldig uit als eerst!' schaterde ze, je kon horen dat ze de slappe lach te pakken had. Dat was een fout die ze niet had moeten maken. Ik gooide mijn bezem neer en balde mijn vuist. Ik mepte haar volop in haar gezicht en het lachen was haar snel vergaan. Ze greep pijnlijk naar haar neus. Ook zij balde nu haar vuist.
'Vuile...' verder ging ze niet. Ze hoefde ook niet verder te gaan voor mij, wat er op de stippellijntjes moest kon ik zelf heel makkelijk invullen! Ze haalde naar me uit en raakte me volop in het gezicht. Ik greep naar mijn neus. Ze had geluk dat het geen bloedneus werd, want dan had ze het echt helemaal verprutst! We wouden beide nog eens uithalen, maar dat werd geen succes. Edward greep haar van achteren. En ik kon met gemak al raden wie er achter mij stond.
'Jasper laat me los' siste ik kwaad. Hij antwoorde niet. Hij was vast zijn hoofd aan het schudden. Ik probeerde haar te schoppen maar Jasper trok me wat verder achteruit. En Edward deed het zelfde met Aliance. Ik haalde met mijn elleboog hard uit naar achteren. Maar het deed mij volgens mij meer pijn dan Jasper. Mijn tanden klapten hard op elkaar en ik gilde zo hard als ik kon au als uitlaat van mijn pijn. Eerst grinnikte Aliance maar toen ze Edward probeerde te schoppen hoorde ik haar ook zachtjes schelden en kermen van de pijn. De deur van het 'hok' van de conciërges knalde met een klap open.
'Wat is hier aan de hand?!' riep de conciërge. Niemand hoefde de vraag te beantwoorden toen ze zagen hoe zijn blik over de kantine gleed en toen naar ons. Hij zuchtte diep.
'Wat had ik nou gezegd?!' riep hij. Ik lette niet op wat hij zei.
'Kunt u iets stiller zijn?!' siste ik, 'ik hoef de directeur niet nog eens te zien! Ik heb genoeg problemen zonder dit er nog eens bij' De conciërge keek me verbaast aan.
'Daar sluit ik me bij aan' siste Aliance. Verbaast keek ik op naar Aliance.
'Raak er maar niet aan gewend' zei ze met een spottend toontje.
'Doe ik liever ook niet' beet ik haar toe.
'Kappen!' zei de conciërge. We waren beide abrupt stil.
'Denken jullie dat jullie je werk hier nog kunnen afmaken?' vroeg de conciërge. Ik en Aliance zagen beide een kans om niet verder te hoeven met ons werk.
'Nee' zeiden we met een vernietigende blik op elkaar.
'Dan doen we het zo' zei de conciërge grijnzend, 'er blijven twee binnen en er gaan twee naar buiten' Ik wierp een blik naar buiten.
'Maar het regent!' protesteerde ik fel, 'en jij mag me wel een los laten' mopperde ik naar Jasper. Hij liet me grijnzend los en Edward liet Aliance los. De conciërge keek met een grijnzende blik op ons neer.
'Dus wie gaan er naar buiten?' vroeg hij.