~21

Romeo heeft me nog wat nageschreeuwd toen ik naar buiten rende, maar meer ook niet. Langzaam slenter ik door de straten. Wat moet ik nu doen? Ik wil niet terug naar Yami, maar hoeveel keuzes heb ik? Het is ondertussen al donker geworden. De sterren stralen en een halve maan verlicht de straat. Ik zucht als ik een geluid hoor, dat ik maar al te goed ken. “Wat moeten jullie toch van me?”,mompel ik in het niks. Er word niet gereageerd en opeens ligt er een hand op mijn ogen. Een slaperig gevoel overvalt me, en ik zak weg…
Na een tijdje word ik zacht kreunend wakker. Ik lig in een kamer verlicht met kaarsen. Het geeft de kamer een spooky uitstraling. Verward knipper ik een paar keer. Waar ben ik? Is dit in mijn huis? “Ze is wakker, heer.” Hoor ik achter me. Ik kom wat overeind en zie Yami staan. Zijn gezicht staat op onweer en Rose en Ismael kijken bezorgt. Wat is er aan de hand? “Laat ons alleen..”,mompelt Yami nors. Geschrokken en wanhopig kijk ik naar Rose. Die kan niets anders ,dan met haar hoofd schudden. “NU!” , buldert Yami ineens. Geschrokken krimpt de helft van de menigte ineen en verdwijnt. Yami loopt op me af en kijkt me met bloedrode ogen aan. Het maakt me doodsbang…. Vooral het feit, dat hij nog nooit zo naar me gekeken heeft. Als hij bij me staat, tilt hij mijn kin op en drukt zijn voorhoofd tegen de zijne. “Je beseft nog niet welke plaats je op mijn schaakbord hebt, of wel?” ,fluistert hij. Schaakbord…? Wat heeft dat te betekenen. Ik schud langzaam mijn hoofd.”Dat zal je spoedig wel duidelijk worden. Voor deze keer vergeef ik het je.” Wat vergeeft hij me? Wat heb ik verkeerd gedaan? Mijn gedachten worden onderbroken door een scherpe pijn in mijn nek. Een warme vloeistof stroomt over mijn nek en ik besef, dat Yami zich met me voedt. “Yami…Stop! Alsjeblieft…Stop!” Een traan glijdt mijn ooghoek uit, maar Yami lijkt het niet te merken. Na een tijdje begin ik te trillen van al het bloed dat ik verloren heb. Mijn lichaam wordt slap en Yami stopt met drinken. “Vanaf nu voed ik je. Je komt niet meer buiten, tot ik je weer vertrouw…”Koud laat hij me weer op de grond vallen. Ik wil opstaan, maar mijn lichaam weigert. De deur gaat weer open en bang sluit ik mijn ogen. “Arm kind….”hoor ik Rose mompelen. Voorzichtig open ik mijn ogen en merk dat het Rose en Ismael zijn. Ze lopen op me af en Ismael tilt me op. Ik voel me verloren. Toen Yami me beet, gaf hij ook een gevoel over. Ik voelde hoeveel hij naar me verlangde. Het was raar…Het voelde zo verkeerd. Tranen blijven over mijn wangen stromen, en ik druk me angstig tegen Ismael aan. Die fluistert wat geruststellende woorden en draagt me naar mijn kamer. Daar legt hij me neer en trekt de dekens over me heen. Ze willen weggaan, maar snel pak ik Ismael’s hand vast. “Blijf….” Is alles wat er over mijn trillende lippen komt. Ismael kijkt even naar Rose, maar die knikt. Hij knikt ook en gaat dan naast mijn bed zitten. Rustig schuif ik wat op en houd de dekens omhoog. Ismael kijkt even verrast, maar geeft dan toe. Het enige waar ik nu behoefde aan heb, is gezelschap. Warmte kan ik bij Ismael toch niet vinden, maar gezelschap wel. Even gaan mijn gedachten naar de enige die me wel warmte zou kunnen geven. Yu…Waarom ben ik nu niet bij hem. Waarom ben ik een vampier? Waarom ben ik niet gewoon dood? Huilend druk ik me tegen Ismael aan en ik hoor vaag het geluid van een brekende spiegel. En van nog veel meer brekend glas. Maar het komt niet bij me binnen. Het geschreeuw van de vampieren in het huis ook niet. Het enige wat ik merk is mijn eigen woede en wanhoop. En vooral mijn eigen wens om niet meer te bestaan…