# 05

Crystal

’Hallo?’ ‘Crystal? Noa hier’ ‘Ja Noa’. Ik doe teken naar Jenny dat ik even naar de living ga.
’Zeg maar’. ’Wel ik wist niet of ik nu voor zwart of voor kleur moest gaan’ zegt hij. Ik trek mijn wenkbrauwen op. ’Wat bedoel je?’ vraag ik en ik staar uit het raam. ’Voor je kleed’ ‘Welk kleed?’. Ik snap er totaal niets meer van. ’Voor het benefietconcert. Dat heb ik je toch verteld.. niet?’ ‘Misschien in je hoofd ja’ zeg ik lachend. ’Heel grappig’ antwoordt Noa ironisch. ’Het is morgen en het is voor Greyhounds in Nood. Dus.. zwart of gekleurd’. Ik kijk even naar de keuken waar Jenny nog steeds aan het ontbijten is. ’Doe maar alle twee, maar luister Noa ik moet nu gaan. Ik kom over een uurtje naar je toe, hou de jurken maar klaar. Byee’. Ik klap mijn gsm dicht en stel me nu al voor hoe Noa verbaasd en lichtelijk geïrriteerd zijn gsm in zijn zak laat vallen.
’Dat was Noa’ informeer ik Jenny en ik schuif terug aan tafel. Ze kijkt me even onderzoekend aan. ’Wat wil je me vertellen?’ vraagt ze. Verbaasd kijk ik op van mijn bord. ’Hoe weet je dat?’ ‘Mensenkennis, inzicht,..’ zeg haalt grijnzend haar schouders op. ’Oké kijk. Ik moet morgen naar een benefietconcert voor mishandelde windhonden. En ik weet nu al dat ik me daar dood ga vervelen, het enige wat ik daar kan doen is cheques uitschrijven. Naar muziek luisteren die ik nog nooit in mijn leven heb gehoord. En naast mensen zitten die alleen maar kunnen praten over hoe wie uitziet en wie wat nu weer heeft gedaan’. Ik kan een gaap niet onderdrukken die automatisch in me opkomt bij de gedachte alleen al. Twijfelend kijkt Jenny me aan. ’Ik was van plan om morgen te leren voor mijn examens’ zegt ze moeilijk. ’Zijn die niet pas over een half jaar?’ vraag ik en ik bijt een stuk uit mijn appel. ’En daarbij, als jij met me meekomt, ga ik tenminste niet door van verveling’ zeg ik en ik kijk haar smekend aan. Ze knikt zachtjes, maar ik zie dat ze nog steeds twijfelt. ’Wie weet zijn er mooie jongens? Eén of andere knappe tennisser, of een zanger, misschien een fotomodel’ zeg ik langzaam zodat elk woord goed doordringt. ’Geef me een zanger en ik ga mee’ zegt ze lachend. ’Yees!’. Ik klap blij in mijn handen en leun over tafel heen om haar een knuffel te geven. ’Maak je klaar we gaan naar Noa voor de perfecte jurken’ zeg ik. Jenny doet moeite om haar lach in te houden, maar spijtig voor haar, zonder succes. ’Wat?’ vraag ik verontwaardigt. Ze perst haar lippen op elkaar, nog steeds om haar lach in te houden. ’Gewoon de gedachte om een motorrijdster in een jurk te zien’ zegt ze lachend. ’Oooh!!’. Ik gooi een stukje brood naar haar, dat ze handig ontwijkt.