The Taste Of An Endless Life;

Als je leven opeens een onverwachte wending neemt die je niet verwacht kan dat verschillende problemen met zich meebrengen. Ik wachtte nog steeds op de slechte dingen. Alles was zo perfect dat ik er zelfs geen woorden voor had. Iedere seconde van mijn eeuwige leven kon niet lang genoeg duren. Ik hield van ieder moment dat ik niet hoefde adem te halen en mijn lippen tegen die van hem kon houden. Hoe ik kon achter hem aan kon rennen, zonder ook maar een seconde moe te worden en hoe de wereld opeens zo zuiver werd. Ik nestelde me dieper in zijn armen en keek naar de ring die om mijn vinger glansde.
“Alice?” vroeg ik zacht. Hij knikte. Alice was altijd al gebruikt als een antwoord of een reden voor iets. Vooral als ze perfect waren en te duur voor een normaal mens om te betalen. Eerlijk, miste ik de koelte een beetje, de huivering die door me heen kroop als ik tegen zijn koude huid aan lag. Edward, Bella, Alice en Jacob waren nog steeds beneden bij mijn ouders. Carlisle en Esmee waren weggeglipt en waarschijnlijk waren Edward en Alice de enige die wisten waarom. Toen ik weer binnen was gerend een paar minuten geleden hadden ze allemaal op ons staan wachten. Hoge verwachtingen op hun gezichten geschreven en een glimlach om hun lippen. Esmee had vast gehuild als ze dat kon gedaan hebben, maar daarom troostte ze mijn moeder die in tranen uitbarstte en naar mijn nek greep. Haar geur was uiterst sterk geweest in mijn neus, had de vlammen in mijn keel aanzet gegeven om terug te beginnen kolken. Jasper had de hele tijd zijn armen om mijn middel gehouden, voor het geval dat ik opeens honger zou krijgen. Hij wist ook wel dat ik mijn eigen moeder geen zeer zou doen, daar was ik niet sterk genoeg voor. Het leek alsof hun blikken nog steeds op mijn huid brandde en dat hun woorden nog steeds in mijn oren gefluisterd werden. Er was iets dat aan me bleef knagen en hij voelde het ook. De spanning die in mijn hart en gedachten bleef hangen en zocht naar een weg uit.
“Wat is er?” vroeg hij zacht, verstevigde zijn grip om me heen.
“Ik vroeg me af…” ik nam een hap adem, zocht naar woorden hoe ik het kon vragen zonder hem kwaad te maken.
“Waarom deed je het in de eerste plek?”
Ik hoefde niet te zeggen over wat ik het had, dat wist hij zelf ook wel. Hij zuchte, nam mijn handen in die ven hem en bestudeerde het verschil in grootte terwijl hij dacht.
“Ik was bang…” fluisterde hij, net luid genoeg dat ik het zou kunnen horen.
“Van mij? Je bent een vampier!”
Hij lachte even, maar trok zijn gezicht snel terug vlak,”Nee, ik hou er niet van om afhankelijk te zijn van mensen. Dat maakte me angstig….”
Ik knikte, deed alsof ik het begreep maar had geen idee waarover hij het had.
“Wat deed je dan toen ik weg was?”
“Wel,” begon hij en een grijns vormde zich om zijn lippen,”Je weet al dat ik melk dronk…”
Ik lachte en hij ging verder,”Ik at voedsel, rende vaak roekeloos door de bomen heen. Brak alles in het huis en sprong door het raam…”
Ik schrok op, keek hem angstig in de ogen,”Je deed wat?”
Hij lachte,”Het leek zo makkelijk, springen en sterven. Vampieren sterven te moeilijk, ik brak enkel het terras van Esmee…”
Ik gromde, duwde hem achteruit en keek hem kwaad aan,”Je wou jezelf vermoorden omdat ik kwaad op je was?”
“Het was niet alsof het werkte…”
“Wat als het dat wek had gedaan? Wat dan? Dan was ik nu een zielige weduwe, hoewel we nog niet getrouwd zijn, maar toch. Dat zou pas zielig zijn. Hoe kun je nu zo stom zijn?”
“Toen jij vertrok, verloor ik de enige reden om voor te leven. Dus sprong ik. Ik wist niet dat je zo afhankelijk was…” grijnsde hij.
Ik opende mijn mond om iets te zeggen, maar wist niet goed wat. Ik zocht een stek, een die hem zou kwetsten.
“Dus moet ik je nu ook bedriegen?”
De grijns verdween van zijn gezicht en spijt vervaagde zijn blik. “Wacht… Jacob, mag ik even…”
Ik wou mijn zin afmaken maar hij duwde me wild tegen de muur aan, staarde me kwaad in de ogen.
“Probeer maar…”
Ik gromde, duwde hem weg en luisterde hoe de planken kraakte toen hij tegen de grond sloeg. “New Vampire…”
Hij sprong op, gromde en zijn ogen schoten naar de deur waar Edward opeens te zien was. Ik had verwacht dat hij tussen ons in zou komen, dat hij ons gevecht zou eindigen en kwaad zou worden. Op hem in ieder geval. Maar hij keek ons even aan, rolde zijn ogen en verdween terug. Ik keek terug om naar Jasper, zag hoe hij zijn tanden bloot siste en op me afrende. Hij nam mijn polsen vast, drukte ze tegen de muur aan en staarde me in de ogen. “Zoals ik al zei… probeer maar…”
Ik grijnsde, trok mijn handen van tussen die van hem en klemde ze in zijn haar vast. Met een enkele kus brandde mijn hele lichaam weer, zette ieder deel van me in actie en liet me huiveren. Hij schopte de deur dicht, duwde me het bed op en draaide de sleutel om in het slot. Ze zouden een waarschuwing moeten geven, vampieren lust was het beste wat ooit bestaan had! Hij grijnsde nog een keer, hoorde hoe iedereen uit huis verdween en snelde naar me toe. De smaak van eeuwig leven was zoet!