~19

Zodra ik de deur achter me sluit, begin ik te rennen. Het kan me niet schelen waarheen ik ga, zolang ik maar weg ben van hen. Na een tijdje rennen voel ik mijn mobiel trillen. Rustig haal ik hem uit mijn zak en zie dat ik twee berichten heb van Yu.. De eerste is verstuurd om 9 uur vanochtend en de andere een uur geleden. Met trillende handen open ik de oudste.

Hey goedemorgen! Lekker geslapen? Ik niet, heb de hele nacht aan je gedacht... Je vond het toch niet erg he? Je gedroeg je zo vreemd, dus ik... Nou ja. Bel me even ok?
X Yu

Ik zucht. Raar gedragen, hè? Hmm, dat zou ook voor het eerst zijn. NOT.Op naar de volgende dan maar.

Kira, waarom heb je me nog niet gebeld. Als je niet met me wil praten ok, maar vertel het me dan even. Nu maak ik me alleen maar zorgen.
X Yu

Wat nu? Natuurlijk wil ik wel met Yu praten. Het zou gekkenwerk zijn, als ik dat niet wilde. Ik bedoel, ik denk alleen maar aan hem. Ik werk mezelf in de problemen door hem, dat kan ik toch niet zomaar negeren. Hoofdschuddend stop ik mijn mobiel in mijn zak en begin te lopen. Steeds sneller, tot ik op topsnelheid ben. Terwijl ik loop trek ik mijn klauwen uit en verscheur alles wat ik tegenkom. Na een tijdje rennen sta ik huilend stil. Ik tril van top tot teen en zak op mijn knieën. Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Wat heeft het vampier zijn van me gemaakt? Mijn mobiel gaat weer en ik haal hem uit mijn zak. Het is Yu, hij belt deze keer. Na even te aarzelen druk ik op het rode ophangknopje en begin weer te lopen. Als ik bij de stad ben slaak ik een zucht. Hier duurt het langer om me te vinden, dat weet ik zeker. Snel spring ik het dak op en begin naar andere daken te springen. Na een tijdje hou ik halt. De jongens staan beneden en Yu loopt een beetje verdoofd achteraan. Stilletjes spring ik naar beneden en trek een sprintje. Als ik achter Yu sta leg ik mijn handen op zijn ogen en druk een kusje in zijn nek niet te lang, want dan zou ik mijn zelfbeheersing kunnen verliezen, maar lang genoeg dat hij het merkt."Waarom zou je je zorgen om mij maken? Dat is nergens voor nodig", fluister ik zacht in zijn oor. Even kreunt Yu zachtjes. De jongens draaien zich naar me om en grijnzen."Kira! Je bent er!" Kiro rent gelijk op me af en geeft me een knuffel. Ik lach "Kiro, is het nodig om me te wurgen?" Kiro kijkt me zielig aan. Ik glimlach en geef hem ook een knuffel. Een rilling loopt over mijn rug en ik draai me om. Ismael staat naar me te kijken en schud zijn hoofd. Gelijk betrekt mijn gezicht en het besef komt. Ik kan nog zo hard rennen ze zullen me toch vinden. Yu komt achter me staan en slaat zijn armen om mijn middel. Ismael's gezichtsuitdrukking verandert meteen naar een kwade frons. Ik kan de harten van de jongens harder horen slaan van angst en ik weet daardoor zeker dat ze hem herkennen. Ismael zucht, schudt zijn hoofd en wenkt me. Yu's armen worden strakker om mijn middel geslagen."Kira, kom je? Yami wil je spreken." Ismael's stem klinkt bezorgt. Ik schud mijn hoofd en leg mijn handen op Yu's armen. Voorzichtig scheid ik ze van elkaar en stap uit zijn omhelzing. Ismael kijkt verbaast aan, als ik me omdraai en begin te lopen."Laat me gewoon met rust, ik heb niks met jullie te maken."Ik hoor Ismael zuchten."Je bent en blijft koppig... Goed, Ik heb het begrepen. Beloof me dat je vanavond terug bent…"Ik loop door en richt mijn aandacht niet op hem. Ineens staat hij voor mijn neus en ik zucht."Wat? !" Ismael kijkt me verrast aan."Beloof het me." "Ik kan niks beloven." Ismael kijkt me verbaast aan."Wat heb je toch? Je bent zo veranderd komt het door hen." Terwijl hij dat mompelt wijst hij op de jongens die op een kluitje staan. Ik zucht en kijk naar mijn schoenen."Misschien wel, misschien niet... Laat me nu gewoon even met rust…" Ismael knikt en trekt me kort tegen hem aan. In de omhelzing stopt hij iets in mijn broekzak."Die zul je nodig hebben..",fluistert hij en, nadat hij me een kus heeft gegeven verdwijnt hij.