Lost Love.

Taylors POV:
Woede was een groot woord, maar op dit moment was ik ziedend. Niet op haar, oh nee, zeker niet op haar, maar op de jongen in de spiegel. Hij had die zelfde frons op zijn gezicht en staarde me kwaad aan. “Wat ben je toch een sukkel,” gromde hij naar me. Ik keek terug neer, niet sterk genoeg om de confrontatie aan te gaan me mezelf. Ze had gelijk, dat had ik altijd gehate. Lotte had altijd gelijk gehad, over wat dan ook. Over mij, het leven, maar vooral om mij. Ze kende me te goed of dat deed ze ooit, zelfs ik kende mezelf niet op dit moment. Wie was ik? Was ben ik?
Ik hoorde het zachte geklop op de badkamer deur, wist wie het was en opende. Haar ogen straalde van liefde, te veel dan ik verdiende.
“Ik ben klaar,” mompelde ik en wou om haar heen lopen, maar ze hield me tegen. Ze was groter, sterker dan dat kleine meisje dat ik achtergelaten had. Een meisje, dat zoals Lotte het zei, onbewust op mijn lijstje had gestaan.
“Wat is er gebeurt?”
Ik keek op, deed alsof ik niet wist wat ze bedoelde, maar ook zei wist beter. ”Taylor…”
“Ik wil er niet over praten, niet nu. Vandaag hoort een blije dag te zijn.”
“Ik ben verwondert dat je zelf nog leeft, want haar vader…”
Ik fronste,”Ja hij was erg kwaad…”
“Ben je verwondert, toen hij haar ontdekte in het veld die avond….”
Ik schrok op,”Welk veld?”
Zij was nu de gene die mocht fronsen, ze begreep niet waarom dat er toe deed.
“Het oude veld bij het meer. Hele de stad wist dat ze daar heen ging als ze wilde huilen, jij toch ook. Maar toen jij vertrok sloop ze iedere avond daar heen, ik zag haar soms. Als je stil was, kon je haar horen schreeuwen…”
Duizenden dolken boorde zich een weg door mijn hart, keerde zich dan om in de wonde en duwde dan verder. Ons veld, het veld van duizend beloftes en dromen, gekerfd aan de achterkant van de boom. Ik duwde haar opzij, hoorde haar nog schreeuwen toen ik de deur uit rende, maar negeerde het en zette door. Het hoge riet prikte onder mijn blote voeten en het geluid van het water deed me duizelen. De wilg was nog steeds het zelfde als ik me herinnerde, de takken droevig hangend naar beneden en neerkijkend op alles wat zich onder hem bevond. Ik liep er voorzichtig om heen, griste naar de aansteker in mijn zak en bestudeerde de woorden.

Een film ster worden- Taylor 2000
Zingen zonder dat iemand een schoen naar me gooit- Lotte en Kimey ‘99
Vechten met piraten- Kimey ‘98
Voor eeuwig samen blijven- ons 2002
Nooit meer bang zijn van de wereld en hopen dat hij terug komt- Lotte ‘verloren jaren’.
Nooit meer naar deze plek terug keren en doorgaan met mijn leven- Lotte ‘de aller laatste dag’
Weer huilen en zien hoe uw takken droeviger worden met iedere traan die ik laat. Ik zal nooit meer huilen, dat beloof ik u- Lotte ‘de dag dat hij terug kwam’

Ik streek met mijn vingertoppen op de vers uitgekraste woorden. Hier was ze dus toen iedereen op me wachtte. Ze had haar laatste tranen verborgen in het hout van de wilg, onze wilg.
De steken waren terug, lieten mijn ogen vullen met tranen.
“VERDOMME…” mijn schreeuw klonk over het veld heen, liet het gras trillen en liet het water voor even zwijgen. Ik schopte tegen de wortels aan, viel achterover en knalde tegen de grond neer. Het altijd veel gekost om mij te doen huilen, maar nu deed het er niet toe. Zij had al haar tranen hoer achtergelaten, dus ik deze keer ook. Ik liet mijn vuist neer knallen op de grond en schreeuwde nog een keer.

Kimey’s POV:
Ik rilde, staarde naar zijn gedaante in het licht van de maan. Ik wist ook wel dat ik geen spijt moest voelen voor hem, maar hij zag er zo gebroken uit. Niemand zou dit mogen zien, enkel de sterren, de maan en de wilg. Ik perste mijn lippen op elkaar, negeerde de pijn en haalde het keitje uit mijn zak. Ik zakte door mijn knieën neer, zocht in het donker naar het kruis op de grond en groef het terug open. Daar lag het, wezenloos en gestorven. Het hartvormig steentje dat we jaren geleden uit de rivier hadden gehaald. Ik legde het mijne er naast en drukte de aarde terug. Schreef met een tak een boodschap in de aarde en legde het riet er over heen. Ik stond op en zonder naar hem om te kijken liep ik de weg terug. De woorden nu ook brandend op mijn hart. De letters, de betekenis.
Hier ligt verloren liefde.