4.1 Food fight

De bel ging en ik ruimde mijn spullen op. Ondertussen het lopen naar mijn volgende les, ging mijn mobiel af. O, nu kreeg ik de wind van voren. Ik viste mijn mobiel uit mijn broekzak en zag ‘pap’ op het beeldscherm staan met een foto erbij. Ik drukte op het groene telefoontje en hield hem bij mijn oor.
“All?” klonk er dreigend.
“Ja?” reageerde ik schijnheilig.
“Wat had je me beloofd?” zuchtte pap. Geen geschreeuw? Geen gevloek? Geen dreigingen om me terug te sturen naar mam? “All?” vroeg hij toen ik niet antwoordde.
“Aliance toch?” klonk er angstig naast me. Een meisje liep naast me.
Ik knikte en gebaarde haar even te wachten. “Sorry pap. Mijn schuld. Ik moet naar de les. Dit vechten we thuis wel uit.” Ik hing op en richtte me tot het meisje. Ze zag er vriendelijk, maar erg braaf uit. “Ja?”
“Angela Weber,” stelde ze zichzelf voor.
“Aangenaam,” knikte ik. Had ik hier wel zo’n zin in? “Weet jij waar mijn volgende les is? Euh, biologie?” vroeg ik haar nadat ik een blik op mijn rooster had geworpen.
Ze knikte met een glimlach. “Loop maar met mij mee. Ik heb nu ook biologie.” Dat was het laatste wat ik uit haar mond hoorde komen. Ze praatte niet veel zo te horen, maar heel erg vond ik het niet. We kwamen bij het lokaal aan en tot mijn verafschuwing was Paloma er ook. Hadden we soms hetzelfde rooster? O ja, God zat ons zeker dwars. En het lot. En school. En leraren. En ga zo maar door.

[…]

“PAUZE!” gilde ik toen ik het lokaal van geschiedenis uit rende. Ik was de eerste die weg was. Met vlugge bewegingen ontweek ik alle mensen en ik maakte een korte stop bij mijn kluis. Een heel uur lekker ontspannen in de kantine. De laatste twee uren na de pauze was enkel tekenen. Dus ik stopte verder niets in mijn tas en sloot mijn kluis met een klap. Ik ging naar de kantine. Angela zwaaide naar me. Ik verkende de tafel waar ze aan zat. Paloma zat er ook bij. Zij keek met een harde blik op naar mij en die blik zei genoeg: waag het eens hier te komen zitten. Genoeg redenen voor mij om er wél te gaan zitten. Ik haalde eerst wat te eten en rekende dat af. Daarna ging ik met een schijnheilig gezicht naar de tafel toe waar onder andere Angela en Paloma zaten. Ik plofte naast Angela neer. Het bleef heel even stil aan de tafel. De mensen leken te schatten hoelang het ging duren voor er weer een ruzie uitbrak. Een paar seconden later kwamen de gesprekken op gang met een ongemakkelijk randje.
“Weet je, we dachten dat jullie eerst zusjes waren,” begon Mike Newton plotseling een gesprek gericht tot mij en Paloma. Wat? Zusjes?
“Wát?!” brachten Paloma en ik tegelijkertijd uit.
“Ik zou voor geen goud zusjes met haar willen zijn,” zei Paloma en ze sloeg haar armen over elkaar. Ze keek me uitdagend aan.
“Ik sterf nog liever,” siste ik gemeen.
Paloma stond met een klap op en raakte haar bord. Een seconde later spatten er druppels slasaus op mijn gezicht. Woedend keek ik haar aan. Zij was in de lach geschoten samen met de anderen. Knarsetandend pak ik mijn flesje water. Ik draaide de dop eraf, liep om de tafel heen met een woedende blik. Paloma had nog niets door. Het werd langzaam stiller in de kantine. Ik hield het flesje water boven Paloma’s hoofd en het water goot over haar heen. Langzaam droop het langs haar gezicht, hals en schouders. Al snel was ze doorweekt. Tevreden draaide ik de dop op het lege flesje en gooide hem in de prullenbak.
“VOEDSELGEVECHT!” gilde plots iemand door de stille kantine.
Daarna ging alles ontzettend snel. Iedereen begon met eten naar elkaar te gooien. Paloma stortte zich boven op me en we knalden op de grond neer. Ik voelde een vuist tegen mijn kaak aan. Nou, mijn blauwe plek op mijn wang kreeg er een vriendje bij. Ik duwde Paloma van me af met veel kracht. Ik lag dit keer boven op haar en ik gaf haar een stevige klap tegen háár kaak. Die kreeg ze terug.
Paloma haalde woedend naar me uit. Haar nagels krasten langs mijn hals. Een prikkend gevoel ontstond daar. Fuck, kreeg ik nu littekens door haar nagels? Paloma duwde me van haar af en ik knalde tegen een stoel aan. Paloma duwde me tegen de grond aan.
Twee sterke, koude handen trokken me onder Paloma vandaan. Woest probeerde ik me los te rukken uit de greep, maar het lukte niet. Paloma werd ook opgeraapt en werd tegen de borstkas gedrukt van de blondharige jongen die voor ons zat met wiskunde. Mijn voeten raakten de grond al niet meer. Ik spartelde in de armen van degene die me had vastgepakt. Ik keek om me heen. Overal werd eten gegooid. Wauw, daar vloog spaghetti voorbij. Hoe zou dat er in slow motion uitzien. Aliance, concentreer. Concentreerde je maar eerst op je belager – die mij maar niet losliet. Ik keek over mijn schouder nadat ik stopte met spartelen. Het was de jongen die me zijn pen had gegeven. O, ik vond het niet erg om bij hem in de armen te liggen.
Con-cen-treer, beval ik mezelf. Dit ging niet werken. Hij zag er niet uit dat hij me ging loslaten. Hij keek ook niet al te blij. Oeps, zou zijn pauze nu verpest zijn?
“WAT IS HIER AAN DE HAND?!” schreeuwde plotseling de directeur zijn stem door de kantine heen. “Mike Newton! Laat onmiddellijk die klodder spaghetti vallen! Eric! Jij laat dat puddingbakje los!” Woedend keek de directeur om zich heen. Hij bekeek binnen enkele seconde de ravage die was aangericht. “Iedereen laat nu onmiddellijk los wat hij of zij in zijn handen heeft!”
Overal klonken bonken, spatten en andere rare geluiden waarvan ik niet wilde weten wat het was. Iedereen had in ieder geval zijn munitie laten vallen. De oppermeester van deze jungle was gekomen om de starters een kopje kleiner te maken.
“Wie is hiermee begonnen?! NOU?!” schreeuwde hij. Zijn blik gleed naar ons vieren. “CARTER! BRADY! CULLEN! HALE! MEEKOMEN! NU!” krijste de directeur. Wauw, hij was goed. Onvermijdelijk eigenlijk. Dit was waarschijnlijk niet dagelijks. Of wekelijks. Of maandelijks. Zelfs niet jaarlijks. Kortom: nooit. En wie kwamen op dezelfde dag binnenstappen met een aura van problemen? Juist, ik en Paloma. Dus het was erg logisch dat hij ons eruit pikte. En helaas had hij dat goed geraden.