How Sorry You'll Be!

Ik vond mezelf naar huis sluipen, verborgen achter ieder huis of boom. Ik zou het niet toegeven, maar ik was bang om hem te zien. Wat zou ik zeggen, zou ik kwaad zijn of zou ik huilen? Voor even kon ik het voor me zien, maar duwde het naar de achtergrond. Kimey was thuis, en dat was goed. Ze was een uitvlucht van mijn angsten en problemen, een korte pauze van het leven. Ik strompelde verder, liep zo snel ik kon voorbij zijn huis en sloop dan weer achter de bomen heen. Ik bleef bij mijn enorme witte hui staan en klom over het hek heen. Ik kon niet via de voordeur, die stelde vragen. Vanaf dat ik mijn voet zou binnen zetten of nog maar mijn hand op de klink leggen, zouden mijn ouders er staan, vragen brandend op hun lippen en wachtend om gesteld te worden. Ik tuurde door het raam heen, zag niemand klom de veranda op en glipte de deur binnen. Één geluid en ik bevroor, was aan de grond genageld en hapte naar adem. Ik voelde mijn mobiel trillen in mijn zak, een waarschuwing die veel te laat kwam. Al het duister was terug, vulde de hele kamer en maakte me aan het duizelen. Ik wou rennen, de trap op, weg van de stem, maar het was te laat. Iemand drukte het licht aan, het was mijn moeder. Ik zuchtte opgelaten, maar het was te vroeg. Hij, met een naam die ieder meisje deed huiveren. Met ogen die door je heen keken en zagen wat je gezicht niet wilde tonen. Lippen die zo vlijtig duizenden woorden hadden gesproken, neergeschreven of niet, ze waren over zijn lippen gerold. Hij was breder, minstens 4 maten breder. Zijn shirt toonde bijna de hele spierenmassa die zich daaronder bevond en leek ieder moment te kunnen scheuren. Mijn eigen ademhaling was als kolkend vuur in mijn keel en de helft van de lucht niet te willen opnemen.
“Lotte? Wauw, je ziet er zo anders uit…”
“Ja wel, je bent dan ook 3 jaar weg geweest, ben je verbaasd. Ik kan me ook niet meer herinneren dat je aan de steroïden zat, maar ach, tijden veranderen toch. Zeg me eens, toen je vertrok was mijn hart het enige dat je brak of had je een lijstje?”
Mijn moeder gromde en keek me kwaad aan, maar mijn vader lachte gemeen. “Lotte…” zei mijn moeder somber. “Nee, hij heeft het recht het te weten,” viel mijn vader hem in de reden.
“Ik heb gehuild, dat durf ik toe te geven, maar nu ben ik er over en wil je niet meer in mijn buurt zien,” siste ik. Kimey verscheen naast me, kruiste haar armen voor haar borst en keek hem kwaad aan. Ik huilde niet eens, nog niet. Ik zou pas huilen als ik zeker wist dat niemand het zag en al zeker hij niet. “Welkom terug, maar niet hier!” sloot ik af en liep om hem heen, hem geen blik meer gunnend. Mijn hele preek lang had hij geen woord gezegd en zijn uitdrukking bleef geshockeerd. Ik zou spijt moeten voelen, maar mijn woede was te groot om iets te kunnen voelen. Ik stormde de trap op, Kimberley op mijn hielen en het zachte gesis van mijn vader tegen Taylor. Hij zou heel wat moetend doen om zijn respect terug te krijgen. Ik vond mijn sterkte in de tekst van Taylor Swift, zijn ex vriendinnetje. “And if I uou come around, saying sorry to me. My Daddy’s gonna show you how sorry you’ll be!”
Het weerklonk door het hele huis en ik hoorde mijn vader lachen. Ik zag hem naar de deur slenteren, zijn ogen op de grond gericht zijn gedachten op het verleden. Ik liep naar mijn kamer, sloeg de deur toe en hoorde nog net Kimey tegen hem zeggen,”Je bent ons kwijt Taylor, ga…”