~17

Mijn benen voelen zwaar en ik blijf staan. Na een paar passen merkt Yu dat ik hem niet meer volg en draait zich om. "Hoe lang ga je nog wachten, je zou toch meelopen?" Ik knik en begin te lopen. Yu wacht tot ik naast hem loop en begint dan weer te lopen. Zwijgzaam lopen we verder. Af en toe hoor ik wat geritsel van bladeren en takken. Dat zal Rose wel zijn. Ik wist het! Zelfs al zeggen ze dat ik alleen ben, echt alleen ben ik nooit. Ze vertrouwen me echt niet. Bij het gebouw staan we stil."Kom je nog even mee naar binnen?",vraagt Yu en hij bijt aarzelend op zijn lip. Ik schud mijn hoofd."Ik moet nog wat doen en dan moet ik weer naar huis." Yu knikt, maar de teleurstelling is in zijn ogen af te lezen."Sorry…", fluister ik zacht en ik druk een kus op zijn lippen. Yu kijkt me verbaast aan, maar ik draai me om zonder verder ook nog maar iets te zeggen."Kira." Ik draai me naar hem om. "Zie ik je morgen weer?" Yu's stem is, vergeleken met normaal, heel zacht en hoopvol."Ik ehm..." Even aarzel ik. Kan ik morgen wel 'alleen' naar buiten. Ach, wat maakt het uit ik verzin er wel wat op. "Ik zal er morgen zijn 8 uur op dezelfde plek als vandaag?" Yu knikt. "Tot dan!" Ik knik en draai me om. Als ik weer in het park ben heb ik er genoeg van. "Kom maar hoor. Je hebt al genoeg gezien, dan kun je ook wel voor me gaan staan." Er klinkt wat gekraak en Rose verschijnt voor me. In haar ogen staat een blik die ik niet kan plaatsen, maar het lijkt wel teleurstelling. Wacht, waarom zou ze teleurgesteld zijn? "Wat?" ,vraag ik een beetje brutaal. Rose schud haar hoofd."Er is niks. Ik kan alleen niet geloven dat je net met een mens hebt staan zoenen.." Ze liegt anders zou ze nooit zo rustig reageren."Mooi, als jij de waarheid niet verteld doe ik het ook niet", mompel ik en ik loop weg. Rose trekt een sprintje en komt weer naast me lopen. "Heb je al gegeten?",vraagt ze en haar stem klinkt bezorgt. "Dat zou jij moeten weten jij hebt me bespied." Rose kijkt naar de grond en ik spring, zonder nog maar een woord tegen haar te zeggen, op het dak. Rose volgt en haalt me al snel in. Voordat ik weer harder kan gaan, grijpt ze me bij mijn arm. "Nu even geen spelletjes”, sist ze en ze laat me stilstaan. "Ok, het was verkeerd om je te bespieden, dat snap ik, maar ik... Ik was gewoon nieuwsgierig, wat je zou gaan doen als je alleen was." Nog steeds merk ik dat ze liegt, maar ik zeg niks. Ik rol met mijn ogen en zucht."Nee, ik heb niet gegeten en nee, ik ga het ook niet meer doen." Als ik dat gezegt heb opent Rose haar mond om wat te zeggen. Even verslapt haar greep en ik trek me snel los. Gelijk begin ik weer te rennen. Ik heb geen zin om op Rose te wachten en loop als ik binnen ben gelijk naar mijn kamer. Yami bestaat zowiezo al niet meer voor me. En als Ismael en Rose besluiten ook zo te doen, red ik mezelf wel. Met een zucht laat ik me op de koude lakens van het bed vallen. De herinnering van Yu's lippen brand in mijn gedachten en ik raak mijn lippen aan. Waarom? Eerst dacht ik dat ik van zijn bloed hield, maar nu besef ik dat ik ook van hem houd maar, waarom? Een traan glijdt uit mijn ooghoek en beland op de lakens. Even staar ik naar het kleine vlekje en ik zucht. Dan pas merk ik dat Yami's aura dichterbij is gekomen. En na een paar seconden staat hij bij mijn bed."Wat is er?",vraag ik aan de zwart harige lange jongen voor me. Yami schudt zijn hoofd en gaat op het bed zitten. Ik kom overeind en ga aan de andere kant van de bedrand zitten. Dat ik met Yu gezoend heb betekend tenslotte niet dat ik vergeten ben wat hij gedaan heeft.