*17

"Wil je ons nooit, maar dan ook echt nooit meer zo laten schrikken?" vroeg Sean met tranen in zijn ogen. "Sorry" mompelde Sasja. Ik keek naar Sasja,Sean en hun moeder. Ik hoor er op dit moment niet bij. Ik liep zachtjes naar achter, hopend dat het niet opviel. "Waar ga je heen?" vroeg Sasja verbaasd. Sean draaide zich naar mij toe. "Dit is jullie moment, ik kom later wel terug" zei ik met een glimlach. Sean glimlachte naar me als dank. "Je komt wel echt terug he?" vroeg Sasja smekend. "Natuurlijk, ik laat je niet zomaar zitten. Jij zit nog jaren aan me vast" zei ik en ik knipoogde naar Sasja. "Dan is het goed" zei ze grijnzend. Ik liep de kamer uit en ging naar Embry en papa toe. Embry sloeg zijn arm om me heen en ik legde mijn hoofd op zijn schouder.

"Heb jij gedaan alsof je stem beroerd is ofzo?" vroeg papa uit het niets. "Hoezo?" vroeg ik verbaasd. "Je stem was ineens beter" zei papa lachend. "Inderdaad!" voegde Embry zich bij het gesprek toe. "Ho, ik ben eerst heel traag, en daarna genees ik blijkbaar in een paar minuten" zei ik met een lach. Ik voelde iemand op mijn schouders tikken. Ik draaide me om en zag dat het Sean was. "Jij mag naar Sas" zei hij met een glimlach. Embry liet me los en ik stond op. "Is ze niet te moe?" vroeg ik. "Dat kind is gestoord, ze ligt daar te stuiteren, niet normaal" zei Sean lachend. "Haha, zo ken ik haar weer" zei ik. Ik wou weg lopen maar bedacht me iets. "Is het weer goed tussen jullie twee?" vroeg ik aan Sean. Hij knikte. "Gelukkig wel" zei hij. "Mooi" gaf ik als antwoord en ik liep richting de kamer van Sasja. Ik twijfelde heel even of ik wel naar binnen zou gaan. Straks slaapt ze. "Kom nou maar muts!" riep Sasja keihard. Ik liep lachend naar binnen. "Sukkel" zei ik lachend. "Zeg jij, jij twijfelt. Zo eng ben ik ook weer niet" zei ze en ze klopte op haar bed. Ik ging op het bed zitten. "Moet jij trouwens niet slapen?" vroeg Sasja. "Zeg jij" zei ik lachend. "Ik ben net wakker" zei ze met een glimlach. "Ik ook, nou ja, een aantal uur geleden was ik net wakker, want toen werd ik gebeld dat jij hier lag" zei ik lachend. "Sorry" zei ze met en grijns. "Maakt niet uit, het gaat erom dat je weer wakker bent" zei ik terwijl ik haar hand pakte. Ik bekeek haar verwondingen. "Wat heb jij in godsnaam gedaan?" vroeg ik verbaasd. "Dat wil ik ook wel weten" zei ze lachend. "Sukkel" zei ik terwijl ik haar een duwtje gaf. "Hee niet doen, ga mij niet duwen, ik ben lief" zei ze lachend. "Je bent lief dat klopt, maar ook gestoord" zei ik met een grijns. "Zeg dames" hoorde ik achter ons. Ik draaide me om en zag Carlisle staan. "Jaa?" vroegen we tegelijk. "Ik denk dat Sasja maar eens moet slapen" zei Carlisle. Zijn blik gleed over mijn gezicht heen. "En jij kan ook wel wat slaap gebruiken Christine" zei hij. "O nee hoor" zei ik terwijl ik een gaap onderdrukte. "En wat is dat dan?" vroeg hij lachend. "Niks" zei ik met een grijns terug. "Hoe laat is het eigenlijk?" vroeg ik. "Acht uur in de ochtend" zei hij terwijl hij op zijn horloge keek. "Shit bijna te laat voor school" mompelde ik. Ik nam snel afscheid van Sasja en liep de kamer uit. Ik zag Edward naast Sean staan. "Edward ga je nu naar school?" vroeg ik. "Ja hoezo?" vroeg hij verbaasd. "Dan ga ik mee" zei ik en ik liep richting de uitgang. "Moet je niet slapen?" vroeg Sean verbaasd. "Nee, jij wel?" vroeg ik. "Nope, ik ga ook mee" zei hij tegen Edward. "En ik heb geen keuze zeker?" vroeg hij lachend. "Jij snapt het!" zeiden Sean en ik lachend. En we liepen met zijn drieën naar de auto toe.