The end of a normal life 3

Ik kon niet meer volgen. hoe kenden ze mijn ouders? En wat bedoelen ze met weerwolven? Iedereen weet toch dat deze niet bestaan? Ik keerde mijn rug en ging terug naar mijn kamer. Terwijl ik half weg de trap was, fluisterde iemand mijn naam. het was Samantha. 'Heb je gehoord wat we zeiden?' Ik schudde mijn hoofd en liep terug naar boven. In een razendsnelle beweging stond ze plots voor me. 'Je hebt het wel gehoord.' Ik keek haar recht in de ogen, ze kleurden donkerbruin. 'wat? Dat mijn ouders zijn vermoord door weerwolven?' Samantha knikte zachtjes. 'Denk je nou echt dat ik dat ga geloven? ' vervolgde ik. Ze keek me aan, nam mijn hand en trok me mee naar de woonkamer. Francis kwam naast me staan. 'Dus jij bent Romy astonichment?' Ik knik. Een jongen met zwart haar nam mijn hand. 'thomas, aangenaam.' 'Je bent bekend onder ons soort.' Zei een oude vrouw vanuit de rode sofa. 'Ons soort?' Vragend keek ik naar de vrouw. 'Vampieren' antwoordde iemand in de keuken. Een meisje , witblond haar, witbleke huid. Bij de ontmoeting had ik haar nog niet gezien. 'dat is Aurelie' Zei samantha. 'Ga even zitten.' Beviel francis me.