The end of a normal life 1

'Romy, volg me, ik breng je naar je kamer.' Ik volgde de opzichter in de woonkamer. Achter me staarden verschillende ogen me aan. Het leek me een kleine angst te brengen. 'Wees gerust, wanneer ze je leren kennen zullen ze wel beginnen praten, veel mensen komen hier nu eenmaal niet. ' Plots stond hij stil. 'Hier is je kamer dan.' Zachtjes duwde hij de deur open. Een zwarte kamer kwam tevoorschijn. Een kamer met 2 bedden, verschillende kasten, 2 bureaus, op 1 van de bureaus stond een laptop. 'Samantha, kom je nou nog?' Ik keek hem vragend aan. In de deuropening stond plots een meisje. Haar haren waren grijs en ik meende dat haar ogen verschillende kleuren aannamen.Ze liep naar ons toe, toen ik dacht ze goeiedag ging zeggen, liep ze me straal voorbij. 'Sorry, Samantha heeft in jaren nog iemand nieuw gezien.' Ik stapte de kamer in. Francis de opzichter nam een koffer van me die nog aan de trap stond. de andere had ik aan mijn hand. Alles van thuis kon ik niet meenemen, maar ik heb toch het belangrijkste mee. Mijn kleren, make-up, cd's en foto's. Maar mijn foto's moest ik afgeven. Ze werden stuk voor stuk verbrand. toen ik vroeg waarom dit moest vertelde men me dat dit beter is om dingen te vergeten. Ieder stukje van mijn verleden zag ik wegbranden, knetteren in de haard. De foto waar moeder me duwde op de schommel, de foto waar ik in vader zijn armen lag te slapen ... Ze waren weg.