3.4 Little accident

Mooi daar was ik ook weer zonder problemen van afgekomen. Wiskunde, oké, waar vind ik het wiskunde lokaal. Waarom zou ik dat lokaal eigenlijk willen vinden? Oh-ja, ik moest me maar eens gaan gedragen. Ik had niet veel zin in nog meer problemen met mijn ouders. Ik strompelde wat door de gangen en keek soms even door een raampje. Ik stopte voor een lokaal en pakte nog even mijn rooster. Ja, ik stond goed, hier had ik wiskunde. Ik klopte netjes op de deur voor een goede indruk en trok de deur open. Meteen keek iedereen naar mij. Hallo allemaal, kijk maar weer de andere kant uit! Ik negeerde de starende blikken zoveel mogelijk en keek naar de leraar. Hot! Hij keek me fronsend aan.
'Jij bent de nieuwe leerling?' vroeg hij. Ik knikte.
'Je naam?' vroeg hij netjes.
'Paloma' mompelde ik.
'Paloma Brady?' checkte hij. Ik knikte opnieuw. Hij krabbelde wat op een papiertje en keek toen glimlachend op.
'Dus Paloma, vertel eens wat over jezelf' zei hij.
'Pardon?' vroeg ik fronsend. Ik had me hier niet op voorbereid. Ik was het niet meer gewend mezelf voor te stellen. En ik had ook gehoopt dat het niet hoefde.
'Je kan ons toch wel wat over jezelf vertellen?' vroeg hij lachend. Ik zuchtte.
'Paloma Brady, zestien jaar, lievelings kleur is geel' bromde ik.
'En nu wat vrolijker?' vroeg hij. Ik keek hem chagrijnig aan. En begon toen te grijnzen.
'Uw gulp staat open' zei ik met een duistere grinnik. Hij keek me aan en deed zijn gulp dicht. Zacht gelach klonk vanuit de klas.
'Bedankt voor het melden' zei hij, 'waarom was u eigenlijk te laat?' vroeg hij daarna. Alsof ik hem dat in alle kleuren en geuren zou gaan vertellen?
'Klein akkefietje in de kantine' zei ik simpel. Iemand in de klas grinnikte.
'Wat je een klein akkefietje noemt' zei de persoon. Ik wierp een kwade blik in de klas en meteen was het stil. Mooi, mensen waren nu al bang voor me. Dat begon al goed, zo hoorde het ook.
'Ga maar zitten mevrouw de rebel, achterin de klas is nog een plaats vrij' zei de leraar glimlachend, terwijl hij ergens achterin de klas wees. Ik volgde zijn vinger en keek achterin de klas achter een jongen met bruin haar en een jongen met blond haar waren nog twee plaatsen vrij. Wauw. Dat was niet normaal knap meer, ze overtreften de wiskunde leraar met gemak! Ik strompelde naar mijn plaats en plofte neer. Ik graaide in mijn tas opzoek naar mijn etui en gooide hem toen op tafel neer. Daarna ging ik ook maar opzoek naar mijn wiskunde boeken. Ik luisterde even waar het over ging en zocht het hoofdstuk op. Saai, al gehad. Ik klapte mijn boeken dicht en stopte ze terug in mijn tas. Ik scheurde een papiertje uit één van mijn schriften en begon er wat op te tekenen. Plots klopte er iemand op de deur. Ik keek verbaast op. De deur ging open en mijn gezicht werd een grimas toen ik zag wie er in de deurpost stond. Dat was ook zo, dat kind zat bij me met wiskunde.
'Ah, daar hebben we de andere rebel' zei de wiskunde leraar - wat was eigenlijk zijn naam? Ach wat boeide het - vrolijk.
'Hoi' klonk er droog vanuit Aliance haar mond.
'Ik zal je niet alle ellende besparen, dus ik wil dat je je voorstelt aan de klas' grijnsde de leraar. Nee anders was het wel heel oneerlijk geweest, dat ík me wel moest voorstellen en zíj dat niet hoefde!
'Ik ben je wiskunde leraar uiteraard. Dat eerst even. Ik ben Alan Willow' zei hij terwijl hij haar hand schudde. Alan Willow, oké, nu wist ik zijn naam dus.
'Kom op, ik ben ook nieuwsgierig naar jou' probeerde hij haar op gang te krijgen.
'Je maakt een grapje?' zei ze met een droog gezicht. Ik grinnikte kort, echt waar, als wij geen ruzie in de kantine hadden gekregen was zij zó mijn beste vriendin geworden! Triest eigenlijk.
'Nee, ik ben niet zo’n grapjas' glimlachte meneer Willow.
'Juist' zei ze, ze draaide zich om naar de klas en we hadden even oogcontact. Daarna keek ik snel weg en door de klas. Nee hé, bah, alle plaatsen waren bezet. Ze moest vast en zeker naast mij gaan zitten.
'Ik ben Aliance Carter. Zestien jaar, dus al een tijdje op deze wrede wereld' begon ze terwijl ze fronste.
'Mijn lievelingskleur is blauw?' Ze trok haar wenkbrauwen op en keek naar meneer Willow.
'Hobby’s?' probeerde meneer Willow.
'Hobbyloos' grijnsde ze.
'Sport?' probeerde meneer Willow nog een keer.
'Veel verschillende dingen. Niet interessant. Ik jog wel' antwoorde ze. Meneer Willow gaf het op.
'Ga maar naast je rebelmaatje zitten.' Hij wiebelde kort met zijn wenkbrauwen - creep dat hij was - en wees haar de tafel bij het raam naast mij toe. Ik wist het.
'Best' mompelde ze en ze liep stug naar achteren. Best?! Wat nou best?! Ik schoof naar het uiteinde van de tafel toen ze kwam zitten. Zij deed het zelfde merkte ik. Mooi, dan zaten we toch nog op dezelfde hoogte van elkaar. Ik lette niet meer op haar en ging verder met tekenen.
'Heb je misschien een pen voor me? De mijne is leeg' hoorde ik naast me. Pardon? Vroeg ze mij nou om een pen. Verbaast keek ik op. Mooi, ze had het niet tegen mij. Even later schoot haar pen uit elkaar.
'Kijk!' Ze hield de lege vulling voor het gezicht van de jongen voor ons. Van hem moest ze dus een pen hebben! Hij hield met moeite zijn lach in en draaide zich om. Ik grijnsde, als hij haar nu geen pen gaf ging ik haar heel hard uit lachen. Maar helaas draaide hij zich weer om.
'Hou maar, komt bij de andere lessen vast van pas' grijnsde hij scheef en drukte haar zijn pen in de handen. Daarna draaide hij zich om. Ik knipperde met mijn ogen. Prachtige jongen, prachtige stem, viel te verwachten! Ik concentreerde me weer op mijn kriebel tekeningetjes. Even later ging de bel ook al. Ik ruimde mijn spullen op stopte die in mijn tas. Op naar de volgende les.