Happy from the outside but broken from the inside 11

Als we bij hem thuis aankomen word ik warm verwelkomt door 2 mensen. "Hey Sara, we zagen je toen we de straat inreden maar je zag ons niet denk ik." vertelt de vrouw. "euhm, mama, ze heeft geheugenverlies sinds het ongeval. Dat heb ik je toch vertelt?" zegt Max ongemakkelijk. "Oh ja, sorry. Ik ben Nadine en dit is Luk, wij zijn de ouders van Steven en Max. Wat brengt je hier?" gaat ze vriendelijk door. "Wel, ik zat thuis opnieuw alleen en Max kon wel wat hulp gebruiken met al zijn neefjes en nichtjes op de speeltuin dus ben ik naar hem toegegaan." vertel ik eerlijk. "Oh, dat is lief. Zet je erbij, we gaan net aan tafel voor een stukje taart te eten." stelt Luk voor. "Dat hoeft niet hoor, ik ga wel naar huis. Ik ga het feestje hier niet verstoren met mijn aanwezigheid." antwoord ik vriendelijk. "je verstoort het niet en dan heb je zelf ook plezier. Je moet niet alleen thuis gaan zitten." pikt Max erop in. "Sara! Sara! Sara! Je moet een stukje taart komen eten en blijven en dan moet je blijven slapen." roept Steven van op een afstand terwijl hij naar me toegelopen komt. Ik neem hem op en besluit dan maar te blijven.

Als iedereen zijn stukje taart op heeft zet iemand muziek op en beginnen de volwassenen te dansen. Amper enkele seconden later beginnen ook de nichtjes te dansen. "Sara, kom mee." zegt Steven terwijl hij me aan mijn hand mee trekt. Gewillig ga ik mee en hij brengt me bij een jongen van ongeveer 23 jaar. "Hallo, ik ben Stijn." begint hij. "Jullie moeten dansen." beveelt Steven ons. Stijn en ik beginnen te dansen. Als het liedje gedaan is komt Steven af met een andere neef, daarna nog een andere neef en nog een andere en nog een andere. Als al zijn neven met me gedanst hebben komt hij met me dansen. "En ben je verliefd op één van hen?" vraagt hij nieuwsgierig. "Nee, hoezo? Ik kan toch niet verliefd worden na 1 keer gedanst te hebben?" Ik ben nogal onder de indruk van Steven, dat hij me wil koppelen met één van zijn neven. "Maar je moet, want dan ben je familie van mij en dan ben ik blij want dan zie ik je meer." gaat hij blij door. "Steven, ik ben helemaal niet verliefd op een neef van je. Ik ken ze amper. Ik zal wel meer langskomen dan zie je me ook veel." stel ik dan maar voor. "Dat is niet hetzelfde" Boos loopt hij weg. Ik besluit hem maar even gerust te laten en ga even drinken.

"Zo te zien ben je nu even vrij." lacht Max. "Ja, ik denk voor de rest van de avond. Jouw kleine broertje wou mij koppelen aan één van je neven." lach ik. Ook Max begint te lachen. "Typisch hem en nu is hij boos omdat je niet verliefd bent?" vraagt hij lachend. Ik knik. "Wil je nog dansen of ben je al moe gedanst?" vraagt hij na een korte stilte. "Ik wil wel nog dansen denk ik." antwoord ik nog steeds lachend. "Kom dan." hij neemt mijn hand en trekt me mee naar de dansvloer. We dansen nog de rest van de avond tot iedereen weg is.

Pas nu is me opgevallen hoe lief en bezorgd Max is om me en hij mag er best wel wezen. Een leven zonder hem is ondenkbaar geworden. Ik zou het denk ik niet eens overleven. Oh nee, ik ben verliefd op Max. Ik mag niet verliefd zijn op Max, als hij het te weten komt is onze vriendschap voorbij.

"Ik heb het bed in de logeerkamer opgemaakt voor je." informeert Nadine me terwijl Max me een t-shirt geeft om in te slapen. Als ik in mijn bed lig blijf ik maar piekeren over die verliefdheid. Ik lig ondertussen al 2 uur in mijn bed en heb nog steeds geen oog dicht gedaan. "Sara, ben je nog wakker?" hoor ik een stemmetje vragen. Ik zet me rechtop zodat ik kan zien wie er in de deuropening staat. Het is Steven. "Ja hoor, kom maar binnen." Steven sluit de deur en komt bij me op het bed. "Ik kon niet slapen omdat ik boos op je was en ik wou niet meer boos zijn. Het spijt me dat ik boos op je was omdat je niet verliefd bent geworden. Mama zei dat je eerst moet praten en je goed moet voelen bij iemand voor je verliefd kan worden. Ik weet nu dat jij niet verliefd kon worden op Stijn. Zijn we weer vrienden?" vraagt hij met pupyoogjes. "Natuurlijk zijn we terug vrienden." Hij kruipt naar me toe en knuffelt me. "Wil jij me komen toedekken?" vraagt hij op zijn liefste. "Ja hoor." Ik neem hem in mijn armen en breng hem naar zijn bed. Stilletjes gaan we de kamer in zodat we Max niet wakker maken. Ik leg hem in zijn bed, dek hem toe, geef hem nog een kusje en zeg slaapwel. Daarna sluit ik de deur en ga terug in mijn bed liggen.

"Sara, ben je nog wakker?" hoor ik opnieuw na een uur. Opnieuw zet ik me recht en zie Max staan. "Ja hoor, kom maar binnen." Het is net een flashback of déjà-vu, alleen is Steven ineens groot geworden bedenk ik me. Max komt binnen, sluit de deur en komt op mijn bed zitten. "Hebben we je wakker gemaakt?" vraag ik. "Nee hoor, ik was nog wakker. Ik kon niet slapen. Steven blijkbaar ook niet, maar die ligt nu wel in dromenland." antwoordt hij. "Hij kon niet slapen omdat hij boos was op me. Hij wou blijkbaar dat ik verliefd werd op Stijn. Stijn is wel een lieve jongen, versta me niet verkeerd maar ik denk niet dat hij en ik ooit een koppel zullen zijn." vertel ik. "Hoe komt het eigenlijk dat jij niet kon slapen?" vraag ik er meteen achter om van onderwerp te veranderen. "Ik was aan het denken. En jij?" vraagt hij. "Hetzelfde." antwoord ik meteen. "Ik moet morgen weer naar het ziekenhuis op onderzoek. Ik zie het echt niet zitten, stel je voor dat er slecht nieuws is." vervolg ik. "Zal ik met je meegaan?" stelt hij voor. "Het zou me al ongelofelijk gerust stellen als je meegaat." geef ik toe. "Ik zal meegaan." beloofd hij. "Bedankt Max" Max lacht even. "Dan ga ik maar weer slapen denk ik." besluit hij. Hij loopt naar de deur en net voor hij ze wil openen krijgt hij ze tegen zijn gezicht geslagen.

"Sara, sara, je moet wakker worden, Max is uit zijn bed. Hij is weg." Steven is helemaal in paniek. "Rustig maar Steven, Max is hier." probeer ik hem gerust te stellen. Steven die zich op mijn bed heeft gezet en zich heeft vastgeklemd rond mijn nek, kijkt nu naar de deur. Daar staat Max met zijn hand voor zijn neus. "Sorry Max" zegt Steven schuldbewust. "Het geeft niet." antwoordt Max en neemt Steven op. "Kom, we gaan slapen." Met Steven op zijn arm gaat hij naar de deur. "Slaapwel Sara." zeggen ze tezamen. "Slaapwel."