3.3 Little accident

“Dus dames, waarom zitten jullie hier?” vroeg de directeur.
Beide hielden we onze mond. Ik keek weg van Paloma en de directeur.
“Oké, wat is er gebeurd?” zuchtte de directeur. Hij boog zich voorover en vouwde zijn handen onder zijn kin. “Het is jullie eerste dag dames. Ik weet van jullie reputaties op jullie vorige school, maar ik wil dat jullie je hier gedragen als een normaal iemand. Dus geen stinkbommen in de kantine, het brandalarm af laten gaan… Enzovoort.” Weer zuchtte hij. “Hier zijn niet veel problemen op Forks High. Voor mij is het zelfs redelijk saai. Het enige wat ik over de vloer krijg, is kinderen die te vaak te laat komen of een grote mond hebben tegen de leraar.” Hij lachte kort. “Maar jullie reputatie is veel erger. Dat wil ik hier nou ook weer niet.”
“To the point,” onderbrak ik hem chagrijnig. “Ik wil wiskunde niet laten wachten.” Sarcasme droop van mijn stem af.
“Fijn, moet ik die les met haar delen?” Paloma zuchtte diep. Ze keek nors voor zich uit.
Ik wilde er meteen iets tegenin brengen, maar de directeur legde me het zwijgen op.
“Dames, het verhaal. Aliance.”
Yeah, hij gaf mij het woord. Ik dacht met een frons terug aan wat er nou net was gebeurd. Met tegenzin moest ik toegeven dat ik uit was gevallen voor niets. “Meneer,” begon ik. “Het is mijn schuld. Ik viel ontzettend tegen haar uit, maar ik heb nou eenmaal een kort lontje. Ze duwde me niet met opzet in de prullenbak. Ik sloeg haar het eerste en zij verdedigde zich.” Aliance, wat waren we lief vandaag. De volgende keer kreeg zíj de schuld. Hoe dan ook.
“Vandaar dat je er zo uitziet,” glimlachte de directeur.
“Lacht u me uit?” siste ik gevaarlijk.
“Ah, bewijs voor het korte lontje,” grinnikte de directeur. “Paloma, ga maar. Ik wil even met deze driftkikker alleen een gesprek voeren.”
Paloma keek met open mond van mij naar de directeur. Daarna grijnsde ze en greep haar kans om weg te komen. De deur werd met een klap achter haar dicht gegooid en op dat moment ging de tweede bel. Zo kwam ik mooi onder wiskunde uit. Het eerste gedeelte van de les dan. Heel even keek ik naar de deur. Als ik niet was uitgevallen tegen haar had dat een heel goede vriendin van me kunnen worden. Jammer. Ik wendde me tot de directeur. Aan zijn blik te zien zag hij iets aan mij wat me niet beviel.
“Luister, ik bel je vader om dit akkevietje te melden.”
Ik kreunde. Nee, ik had hem beloofd niets uit te halen. “Meneer, alstublieft. Ik had hem beloofd niets uit te halen en nu heb ik dat toch gedaan.”
De directeur keek me schattend aan. “Ik doe het toch. Het spijt me, Aliance. Maar daar ben ik nou eenmaal voor. Leerlingen irriteren door de ouders te bellen.”
“Maar meneer,” jammerde ik. “Straks word ik…”
“Ga naar je les en laat me je hier niet meer zien.” De directeur wuifde me weg.
“Aaaargh,” gilde ik gefrustreerd en stond op.
“Maar ga eerst naar de administratie. Ze hebben daar wel extra kleding voor je liggen,” zei de directeur lacherig. “Hup hup! Wiskunde komt niet naar je toe.”
“Daar ben ik erg blij mee,” mompelde ik en ik verliet de kamer van de directeur. Wauw, mijn eerste ochtend op een nieuwe school had ik in de kamer van de directeur doorgebracht. Ergens was ik stiekem trots op mezelf. Ik ging naar de administratie.
“Heeft u extra kleding?” vroeg ik de vrouw achter de balie zoetjes.
“Ach, maar kindje!” Ze trok me achter de balie. “Wat heb je gedaan. Je kunt je daar ook wassen in het personeelstoilet.”
Ik bedankte haar zachtjes. Ze gaf me een stapeltje kleding en wees me de toiletten. Ik sloot me daar op en kleedde me vlug om. Nou, het was in ieder geval normaal. En het zat lekker. Een joggingbroek met daarboven een simpel lange mouwen shirt met de tekst: “I’d tell you to GO TO HELL, but I work there and I don’t want to see you every day!” Geniale tekst. Ik hoopte dat Paloma zich vooral aangesproken voelde. Ik spoelde vlug mijn haar uit, waste mijn handen en mijn gezicht. Ik propte mijn natte haar in een slordig knotje en keek even naar mijn vieze kleding op de grond.
“Je kleding kun je hier in doen.” De vrouw van de administratie kwam naar me toe met een plastic zak.
Ik mompelde bedankt en deed mijn vieze kleding erin. Ik zei haar vlug gedag nadat ik haar nogmaals had bedankt. Met een zwaai gooide ik mijn rugzak op mijn rug en ik wandelde op mijn gemak naar mijn kluis. Ik propte daar de plastic zak in met mijn kleding en sloot hem. Goed, nu het lokaal vinden. Nu kon ik helaas geen mensen stalken. Maar goed, het was een excuus om te laat te komen.
Een steek ging door mijn gezicht heen. O ja, daar was ik behoorlijk hard geslagen. Lokaal weet ik veel welk nummer zat ergens op de eerste verdieping in het eerste gebouw. Ik ontdekte dat er een routebeschrijving bij zat geplakt. Alleen voor de eerste lessen op de dagen die kwamen. Daarna dachten ze vast dat je mee kon lopen met nieuwe vrienden. Nou, ik moest je vertellen dat ook al ik een grote bek had, niet heel goed in nieuwe vrienden maken was. Het vertrouwen was het moeilijkste. Ik kon makkelijk praten met vreemden, maar het vertrouwen.
Ah, hier was het. Kloppen of binnenvallen? Kloppen maar, voordat ik weer naar de directeur werd gestuurd wezens gebrek aan respect voor de les. Dus ik klopte netjes op de deur en opende de deur. Het was rumoerig in de klas, maar toen ze mij zagen waren ze op slag stil. Ik fronste even. Juist.
“Ah, daar hebben we de andere rebel,” zei een stem vrolijk. Een jongeman kwam mijn kant op gelopen. Wauw, was dat onze wiskundeleraar? Hij was jong, knap, vrolijk… Halleluja! Zo kon wiskunde nog eens leuk worden. Wow, stop! Rillingen schoten over mijn rug. Daar dacht ik nooit meer aan.
“Hoi,” groette ik hem droog.
“Ik zal je niet alle ellende besparen, dus ik wil dat je je voorstelt aan de klas,” grijnsde hij. “Ik ben je wiskunde leraar uiteraard. Dat eerst even. Ik ben Alan Willow.” Hij schudde mijn hand en gebaarde me vervolgens naar de klas. “Kom op, ik ben ook nieuwsgierig naar jou.”
“Je maakt een grapje?” vroeg ik hem met een droog gezicht.
“Nee, ik ben niet zo’n grapjas,” glimlachte hij.
Ik bekeek hem even. “Juist.” Ik keerde me naar de klas en bestudeerde kort de gezichten. Wauw, daar zaten twee heel knappe jongens. Het tweede wat me opviel was dat de enige lege plaats nog naast Paloma was. Bij het raam achter de twee jongens. De ene (ook bij het raam) had bronskleurig haar, een scheve grijns op zijn gezicht terwijl hij zachtjes met zijn blonde buurman sprak. Beide hadden ze een witbleke huid, vaag paarse wallen onder de ogen, amberkleurige ogen en een perfect lichaam.
“Ik ben Aliance Carter. Zestien jaar, dus al een tijdje op deze wrede wereld,” fronste ik. “Mijn lievelingskleur is blauw?” Ik trok mijn wenkbrauwen op en keek naar Willow. Wat moest ik ze vertellen? Ik was lang niet zo interessant als ze dachten.
“Hobby’s?” probeerde Willow.
“Hobbyloos,” grijnsde ik.
“Sport?”
“Veel verschillende dingen. Niet interessant. Ik jog wel.”
Willow gaf het op. “Ga maar naast je rebelmaatje zitten.” Hij wiebelde kort met zijn wenkbrauwen en wees me de tafel bij het raam toe.
“Best.” Ik liep stug naar achteren en plofte naast haar neer zonder haar een blik waardig te keuren. Ik pakte mijn spullen voor me en luisterde half mee naar de les. Al gehad. Saahaaai. Met een frons pende ik wat neer. Na een paar sommen kwam er geen inkt mee ruit. Shit, pen leeg. Aan Paloma ging ik niet vragen. Écht niet. Straks stak ze hem in mijn oog. En trouwens. Zo te zien had ze er maar één. Ik boog me naar voren en tikte de jongen voor me aan. Hij draaide zich verbaasd om.
“Heb je misschien een pen voor me? De mijne is leeg,” zei ik droog. Ondertussen peuterde ik wat met de pen en die viel spontaan uit elkaar. “Kijk!” Ik hield de lege vulling voor zijn gezicht.
Hij hield met moeite zijn lach in en draaide zich om. Wat?! Ging hij me soms negeren? Maar hij draaide zich weer naar me toe.
“Hou maar, komt bij de andere lessen vast van pas,” grijnsde hij scheef en drukte me de pen in de handen. Daarna draaide hij zich om.
Vaag persoon, dacht ik en rolde met mijn ogen. Maar goed, ik had in ieder geval een pen. Dat was het belangrijkste. Hij was niet belangrijk. Zijn stem klonk fluweel zacht en was prachtig. Geez, stop met die gedachten. Hij hypnotiseerde je gewoon.
Er was iets belangrijkers op het moment. Wanneer zou pap binnenstormen met een kwade blik?