10.1 forever together

Voor de eerste keer paste het weer bij Forks. Het regende en druppelde zoals altijd. Maar het paste bij de sfeer. De dode sfeer die al dagen in het dorp hing. Nadat bekend werd dat er een lijk in het bos gevonden was had er niemand meer gelachen. Zelfs Alice die zelfs op de meest depressieve momenten vrolijk kon zijn kreeg geen lachje op haar gezicht. Nu was het de waarheid. Er was een lijk. De kans dat de verdwenen mensen in Seatle waren blijven hangenwas erg klein. Ze waren dood net als hij.
In een lange stoet liep Forks achter de kist aan. Alice had haar arm om mijn schouder heen geslagen en verslagen liepen we richting de begraafplaats. Honderden voetstappen sloften door de plassen.
De verdrietige gezichten zag ik niet. Ik zag alleen haar gezicht en ik was de enige die besefte waardoor hij gedood was. Ik en Jake. Zijn lange gestalte liep ergens voor me. Ik had hem niet meer gesproken maar dat was ook niet nodig. We wisten allebei dat we hier niet over konden spreken.
Langzaam schuifelde iedereen de harde kerk banken in. Alice en ik zaten ergens vooraan. Naast me zaten Collin, Dave en Tony die allemaal nogal wit zagen. Het schoolhoofd stond op. “Hij begint met een speech.” Siste Collin “Zijn ouders konden het niet voor elkaar krijgen wat te zeggen.”
Het geroezemoes in de kerk werd zachter totdat het weggestorven was.
“Bedankt voor jullie komst allemaal. We zijn hier vandaag om afscheid te nemen van een zoon, van een broer, van een vriend of een klasgenoot.”
Ik zag Bella de rij voor ons snikkend tegen Edwards borst aanleunen.
“Hij was niet alleen een goede leerling, maar weinig leerlingen hadden betere prestaties dan hij, Hij was ook een trouwe vriend. Een vriend die plannen maakte en leuke dingen deed in goede tijden. Een vriend die je een schouder gaf om op uit te huilen in slechte tijden. Kortom een vriend in elke betekenis van het woord.”
Hij keek even de zaal rond en zag waarschijnlijk nog weinig droge ogen. Zelf had ik mijn gezicht in Collin’s shirt verborgen.
Het schoolhoofd verliet het podium en het was er nu akelig leeg. De lichten doofden langzaam en een spot op het podium ging aan. Vrolijk klonk zijn stem door de speaker. Het was een oude opname want hij klonk jaren jonger en het kraakte. Stofdeeltjes cirkelden in het licht op de klanken van zijn stem.
En toen was het stil. Zachtjes begon er een piano te spelen terwijl de kist weggedragen werd. De begrafenis zou in familiekring plaatsvinden. Voorzichtig volgde ik Alice naar buiten.
\