9.3 And then evrything chanced

Was alles wat me ooit verteld was dan een leugen? Vampiers !? Dit leek wel een erg slechte droom. Het duizelde me en ik moest op de grond gaan zitten. Mijn nachtmerrie’s?
De grond die kraakte onder mijn voeten en de bladeren die ritselden De wolf die verdween. Jacob die uit zijn vel sprong. De lijkwitte mensen met hun bloedrode ogen.
Ik had alles altijd al geweten. Ik geloofde het alleen niet. Maar nu? Nu ik het met mijn eigen ogen gezien had kon ik het moeilijk ontkennen.
Een rilling liep over mijn rug er was nog iemand in mijn droom geweest. De lange vampier die mijn wang aanraakte had ik nog niet ontmoet. Maar iets zei me dat dat nog wel zou gebeuren. Emma had immers gezegd dat de Volturi me graag naar de andere wereld wou helpen. En die man kon niemadn anders dan de Volturi zijn.
Verdoofd liep ik richting de groep wolven. Ze stonden om het lichaam heen. Alsof ze probeerde het als nog te beschermen. Alsof dat nog nut had. Zij had al het leven uit hem gezogen zoals alleen haar soort het zou kunnen doen. De wolven weken uiteen om mij door te laten. Ze wisten waarschijnlijk dat ik hem ken. Langzaam liep ik richting het lichaam op de grond. Het lichaam dat me akelig bekend voorkwam. Zijn gezicht was naar beneden gedraaid maar ik herkende de blonde haren uit duizenden ook al kende ik hem nog niet zo lang.
Twee warme armen werden om me heen geslagen en ik verborg mijn gezicht tegen Jacob’s schouder. De tranen liepen over mijn wangen,raakte zijn schouder, drupten op de grond.
‘Kom. Ik breng je naar huis.’ Voorzichtig werd ik opgetild.
De vogels floten, het water stortte zich naar beneden, honderden bloemen vlogen voorbij. Maar het enige wat ik zag was zijn verwrongen gezicht waarop de schok te lezen was. Het enige geluid wat ik hoorde was het klagelijke gehuil van wolven op de achtergrond.