~15

De volgende dag word ik wakker, omdat er een duister aura in mijn kamer verschijnt. Gelijk sper ik mijn ogen open en ik wil opspringen, maar het gaat niet. Mijn polsen worden in het kussen gedrukt en Yami's gezicht verschijnt. Tevergeefs probeer ik me los te maken, maar hij is te sterk voor me. "Waar was je gister?". Ik sluit mijn ogen en sper ze daarna weer open "Vergeten…" Goh, dat gaat hij echt geloven. Yami's gezicht komt dichter bij de mijne en hij ademt een keer diep in door zijn neus. "Waar je ook was… Je was overduidelijk niet alleen", fluistert hij in mijn oor. Goh, dat had ik je ook normaal kunnen vertellen zeg. "Ja, maar dat deed je niet..." Fuck, vergeten dat elke vampier gedachten kan lezen. Paniek grijpt me bij de keel. "Laat me gaan, Yami het zijn jouw zaken niet wat ik doe." Yami kijkt me diep in mijn ogen en komt dichterbij met zijn gezicht. "Het zijn mijn zaken wel... Want jij bent mijn zaak." Verward luister ik naar die woorden en sluit mijn ogen. Wat bedoelde hij daarmee. Mijn ogen sperren pas weer open als ik Yami's lippen op de mijne voel. Laat me met rust, ik wil dit niet. Je bent als een broer voor me stop, alsjeblieft. Deze gedachten waren mijn laatste wanhopige pogingen om hem te laten stoppen. Maar Yami stopt niet integendeel hij likt met zijn tong over mijn lip. Wanhooptranen glijden uit mijn ooghoeken naar mijn wangen. Laat iemand binnenkomen, alsjeblieft. Een vlaag van opluchting vult mijn lichaam als ik Rose voel naderen. Met al haar kracht trekt ze Yami van me af. Gelijk ga ik rechtopzitten en trek de dekens om me heen. "Ben je gestoord!",tiert Rose naar Yami. "Verdwijn uit deze kamer en ook al wilde je het niet, ik laat haar vanavond alleen gaan. Ik had alle respect voor jouw beslissing, maar nu is die verdwenen". Met die woorden trekt ze Yami overeind en duwt hem de deur uit, daarna slaat ze de deur dicht. Trillend en huilend kijk ik omlaag. Rose loopt langzaam op me af. Ze gaat op het bed zitten en strijkt door mijn haar. Huilend laat ik me tegen Rose aan vallen. Ze slaat haar armen om me heen en zingt zacht een liedje. Na een tijdje kalmeert het me. "Ik... het spijt me..".Rose schud haar hoofd. "Als je denkt dat dit jouw schuld is, heb je het mis. Ga je nu maar aankleden dan kun je weg". Verbaast en verward kijk ik naar de klok. Het is 7 uur. "Heb ik zolang geslapen?". Rose knikt. "Daar moet je niet verwonderd van zijn dat ligt nu eenmaal in je natuur". Ik knik en kijk weer naar het bed. Rose schud haar hoofd. "Liefje, ga je nu maar aankleden dan kun je weg en dan hoef je er niet meer aan te denken. En ik beloof je dat Yami niet meer in je buurt komt zonder dat ik er bij ben of er van weet". Dat steld me lichtelijk gerust en dus knik ik. Rose glimlacht naar me en drukt een kusje op mijn voorhoofd. Daarna staat ze op en loopt naar de deur. Als ze hem opent zie ik Yami staan en Ismael de naast hem knielt. Ik kijk ze angstig aan. Rose draait zich naar me om en glimlacht geruststellend daarna sluit ze de deur achter zich. Er klinkt een heleboel geschreeuw. Ik kan het wel verstaan, maar ik wil het niet. Rustig sluit ik mijn ogen om alles uit te bannen. Na iets wat 5 minuten lijkt kijk ik op de klok.8 uur. Voorzichtig klim ik uit bed en trek mijn kleding aan. Het is stil om me heen alsof er geen geluid bestaat. Snel trek ik mijn kleding aan en loop naar de deur. Als ik hem opendoe is er niemand. Rustig bijna sluipend loop ik naar beneden daar staat Yami samen met Rose. Gehaast loop ik langs ze heen naar buiten. Mijn hoofd beveelt mijn benen om te bewegen zo snel dat, zelfs als iemand me zou willen volgen het hun niet zou lukken. De tranen glijden over mijn wangen en in de stad houd ik mijn pas niet eens in. Met een enorme sprong spring ik op het dak. Ik ga niet jagen, ik wilde daar gewoon vandaan zijn en ik wilde een keer geen babysit hebben. Snel spring ik over de daken tot ik bij een parkje ben. Daar ga ik op een bankje zitten en druk mijn gezicht in mijn handen. Alles komt over me heen. Dat ik de jongens niet meer kan ontmoeten, dat Yami me gezoend heeft en mijn afschuw voor het feit dat ik een vampier ben. Ik huil zo hard dat ik niet in de gaten heb dat er iemand naar me toe komt. Het dringt pas tot me door dat er iemand is, als hij naast me gaat zitten en zijn arm om me heen slaat......