1

De gymleraar zuchtte en liep gelukkig door. Ook ik sloeg een opgeluchte zucht.
'Richards' zei de leraar met een brommende stem.
'Maar meneer ik was vorige keer ook al!' riep meneer Richards verontwaardigd.
'Commentaar meneer Richards?' vroeg de gym leraar met een strenge blik. De jongen zuchtte.
'Nee meneer' zei hij geïrriteerd en hij liep naar voren.
'Meneer Cullen u mag als eerst kiezen' zei de gym leraar. Meneer Cullen begon te grijnzen. Ik deed schuw een klein stapje naar achter.
'Yasmine' zei hij. Shit. Ik stapte langzaam naar meneer Cullen. Iedereen werd gekozen. De één was enthousiast over zijn team, de andere niet. De ene keer hoorde je; 'yes bij Emmett' - nu wist ik ook mooi zijn naam weer. En de andere keer hoorde je; 'shit, bij Cullen' We stonden aan slag, waar ik blij mee was. Ik had mezelf in het gras neergezet en keek naar hoe anderen aan het honkballen waren. Sommigen hadden me een paar keer gevraagd of ik niet even wilde slaan, maar ik weigerde elke keer weer opnieuw. Mooi niet. Ineens viel het de leraar op dat ik al een tijdje in het gras zat.
'Oh mevrouw Laurens, uw beurt!' riep hij lachend. Ik gromde zachtjes. Bah, bah, bah. Ik nam met een chagrijnig gezicht de knuppel aan.
'Kunt u dit keer proberen geen ruit te raken?' vroeg de leraar nog steeds lachend. Iedereen lach meteen plat. Ja ja, ik had een ruit ingeslagen, dat wist ik inmiddels wel!
'Van mij mag ze zo veel ruiten in slaan als ze wil, het zijn prachtige slagen' hoorde ik iemand achter me grijnzen. Verbaast keek ik achterom. Emmett. Tuurlijk, hij vond het allemaal natuurlijk heel grappig.
'Zet hem op, over het hek heen!' zei Emmett en hij gaf me een bemoedigend schouderklopje. Ik pakte de knuppel iets steviger vast. Het was dat ik geen zin had in rennen. Daarom moest hij goed ver geslagen worden. Anders moest ik alsnog rennen! Alle honken waren bezet. Ik keek naar de bal en de pitcher gooide de bal. Ik haalde zo hard als ik kon uit en de bal suisde door de lucht. Ik keek hem verbaast na.
'Rennen!' hoorde ik mensen achter me schreeuwen. Ik schudde lachend mij hoofd toen de bal over het heen ging. Wat was ik blij dat er geen sloten hier waren, op mijn vorige school hadden heel veel honkballen zwemles gehad. Ik begon langzaam langs de honken te lopen.
'Die bal haalt u straks weer even op?' vroeg de leraar lachend. Kut, dat was ik vergeten. Nu moest ik zo die bal weer halen.
'Ik luister nooit meer naar jou!' zei ik terwijl ik beschuldigend naar Emmett wees. Hij grinnikte.
'Ook niet als ik die bal voor je haal?' vroeg hij. Ik keek hem even aan.
'Dan kunnen we er nog eens over praten' glimlachte ik duister. Hij knikte en zette de ren in om de bal te halen. Yes! Ik ging weer op mijn vertrouwde plaats zitten. De leraar kwam langzaam naar me toe gelopen.
'Ik ga u een voorstel geven mevrouw Laurens' zei de leraar. Ik keek verbaast omhoog. Wat?
'Euhm, oké?' zei ik na een tijdje.
'Heeft u geen zin om in het honkbalteam...' ik liet hem zijn zin niet eens afmaken.
'Nee' zei ik met een stalen gezicht. Hij knikte beduusd.
'Denk er nog even over na, ik hoor het wel' zei hij en hij liep weg. Het antwoord bleef toch nee! Ik keek op toen ik iemand mijn naam hoorde roepen.
'Yasmine!' hoorde ik nog een keer. Ik draaide me nu om en zag Emmett alweer met de bal staan. Mijn mond viel open. Zo snel?!
'Je vangt vliegen' riep hij lachend. Ik deed mijn mond dicht en kwam overeind.
'Waar lag hij?!' riep ik uit, 'ik moest een pokken eind lopen de vorige keer!' Hij begon nog harder te lachen.
'Hij was zeker niet door de ruit?' vroeg ik toen maar. Hij schudde zijn hoofd.
'Nee, hij lag gewoon in een grasveld' antwoordde hij. Ik knikte. We gingen nog een tijdje door met honkbal, elke keer als ik sloeg moest ik hard slaan van Emmett. En elke keer opnieuw haalde hij mijn ballen. In een razend tempo nog wel! De bel ging en kleedde me snel om. Ik gooide mijn gym kleren in mijn kluis en liep richting tekenen. Ik was als één van de eersten, ik begroette de lerares en ging zitten. Ik pakte mijn tekenblok. Mijn blik viel even op mijn handen. Mijn ogen werden groot. Wat waren er met die dingen gebeurt?! Ik hield ze even goed omhoog voor mijn ogen. Ik knipperde verbaast. Nee, dat kon niet?
'Is er iets?' hoorde ik iemand grinnikend vragen. Ik keek opzij. Jasper.
'Ja, eigenlijk wel' zei ik nog steeds verbaast over mijn handen.
'Wat is er dan?' vroeg Jasper nu ook verbaast. Ik toonde mijn handen.
'Je hebt handen?' zei hij lachend. Ha-ha. Maar toen veranderde zijn blik. Hé! Hij kreeg het door.
'Dat kan niet? Ze zijn helemaal genezen?!' zei hij verbaast.
'Allemaal aan het werk gaan!' werd er door de lerares geroepen. Ik haalde mijn schouders op en sloeg mijn tekenblok open. Ik was al bijna klaar met mijn tekening.
'Oh-ja! Nog even jullie aandacht allemaal' zei de lerares. Ik draaide me om en luisterde naar wat ze te vertellen had.
'Als je deze opdracht al af hebt zoals sommigen, dan kun je hier de nieuwe opdracht halen' zei ze. Iedereen maakte een geluidje dat ze het begrepen hadden.
'Het is weer in duo's en ik heb ze al gemaakt' zei ze glimlachend, 'je kunt de duo's op een papier op mijn tafel vinden' Oké, nu was ik nieuwsgierig.
'Jullie kunnen weer aan het werk' eindigde ze haar verhaal. Ik draaide me om, eerst maar weer verder met tekenen. Na een tijdje keek ik naar mijn tekening. Zo goed als af. Ik keek op naar Jasper en zag dat hij naar mij keek.
'Hoi?' zei ik zachtjes. Jasper grinnikte.
'Ik was al een tijdje klaar' bekende hij, 'het is fascinerend hoe je kijkt en doet als je tekent' zei hij en zijn ogen kregen een rare blik. Ik bloosde. We stonden tegelijk op en leverden ons werk in. Terwijl ik keek naar de volgende opdracht keek Jasper naar de duo's. We konden kiezen tussen twee opdrachten die we konden doen. Die andere moesten we vast later ook nog wel eens doen. Schilderen of fotografie opdracht. Eerst maar eens kijken bij wie ik zat. Ik wij naar het lijstje lopen maar iemand trok me terug.
'Jij zit bij mij' fluisterde hij. Ik keek verbaast om. Jasper glimlachte.
'Serieus?' vroeg ik verbaast. Hij knikte lachend.
'Gaaf' zei ik. Jasper liep weg naar de opdrachten en ik keek voor de zekerheid nog op de lijst. Ja, ik stond echt samen met Jasper opgeschreven.
Iemand kwam naast me staan en keek ook bij wie ze zat. Ze maakte een raar geluid en liep weg.
'Mevrouw?' klonk het door de klas. Meteen verstijfde ik. Die stem herkende ik uit duizenden.