Concrete Angel

[/face]Ik loop over straat ik voel regendruppels langs me nek naar beneden stromen.
Me blik is gevokest op mijn kleine schoenen die door een diepe plas lopen, maar mijn gedachten zijn bij de juf je zag in haar ogen dat ze iets vermoede.
Tja hoe kan het ook anders de blauwe plekken en sneeën zijn niet meer te verbergen.
Ik merk dat het stopt met regen en de zon begint te stralen ik voel de warmte in me rug.
Als ik bij het stukje voetpad kom waar ik elke dag langs kom sla ik niet rechts af maar links, ik weet waar ik dan naartoe ga een plekje waar ik lekker alleen ben even nadenken over alles.
Als ik na een tijdje lopen bij de plek ben waar ik heen wilde ga ik in het gras zitten ik doe mijn schoenen uit en mijn perfecte witte sokken uit.
Ik doe mijn kleine kindervoetjes in het water wat licht bruin gekleurd is.
Mijn schooltas haal ik achter me rug vandaan, de klep trek ik los van het klittenband.
Mijn teken spullen tover ik tevoorschijn en ik begin te tekenen.
Heel licht met het potlood ga ik over het papier zo krijg je lichte grijze strepen die je weer makkelijk kan uitgummen.
Na een tijdje getekend te hebben heb ik een mooie engel gemaakt maar op de achtergrond teken ik gebeurtenissen die mij zijn overkomen.
Als het weer wat donkerder in de lucht wordt stop ik al mijn tekenspullen weer in mijn tas en ik sta op.
Ik loopt langzaam naar huis.
De deur doe ik open en loop de woonkamer binnen, de woonkamer die eerder zo vertrouwd was de haard die altijd brandde de warme melk die al klaar stond met een lekker koekje en soms op zondag een stukje gebak ja dat was een mooie tijd, maar nu zie ik in die vertouwde kamer een haard die al een tijd niet meer heeft gebrand stof overal glasschreven op de grond en op tafel een stuk of 50 wijnflessen en bierblikken.
Ik zie pappa op de grond liggen met een wijnfles in zijn hand in paniek raakte ik en rende naar hem toe ik schudde hem heen en weer maar er kwam geen beweging, ik mag dan nog maar 7 zijn maar ik wist heel goed dat pappa zijn ogen niet open zou doen.
Toen hoorde ik voetstappen van de trap naar beneden gaan.
Dat was het begin van mijn einde in dit verhaal.
Mijn moeder kwam de kamer in lopen en zag papa liggen en keek me woedend aan.
Ze schreeuwde: jij mislukt kind!
Ik zag die avond voor het eerst woede in haar ogen haar lieve gezicht met haar vriendelijk ogen van eerder waren er nier meer.
Mijn moeder sloeg me en toen weer tussendoor zei ze maar steeds een ding:"jij vermoorde papa"
Ze bleef het maar herhalen totdat mijn ogen sloten en mijn einde er was het einde van Angela Carter.
Mama heeft nooit spijt gehad en dat deed mij nog wel het meeste pijn.