Paramore and Amy [21]

Ik keek in Hayley's ogen en lachte. Ze draaide even haar hoofd om de reacties van mijn vrienden te zien. Simon en Jhon stonden er verbaasd op te kijken, maar Sam lachte gewoon. 'Amy.. wat... wat gebeur er...' Stammelde Simon. Ik keek naar Simon en lachte. 'Zie je dat dan niet?' Vroeg ik plagerig. 'Maar...' Jhon lachte nu ook en vroeg aan Sam: 'Wist je dit?' 'Ik wist dat ze elkaar kende, maar dat ze samen zijn weet ik nog maar van een paar uur geleden.' We liepen in hun richting en Hayley gaf Sam een knuffel. 'Heey Sam.' Zei ze. Sam was zelf een beetje verbaasd, maar was toch blij. 'Hey hayley.' Zei ze. Nu keek Jhon ook weer verbaasd en vroeg: 'Kennen jullie elkaar ook al?' Hayley lachte. 'We hebben elkaar al een paar keer gezien.' Zei Hayley met een schattig lachje. Ze legde haar arm om mijn middel en keek even in mijn ogen. 'Je bent mooi.' Fluisterde ze. 'Je bent niet de eerste die dat zegt, iedereen van de hele school vind dat.' Zei Jhon. 'Dan hebben ze gelijk.' Zei Hayley met een glimlach. Ze keek weer naar mij en drukte kort haar lippen op de mijne. 'Misschien moesten we maar terug naar de groep gaan, voor ze zonder ons vertrekken.' Zei Simon die duidelijk jaloers was. 'Ik wacht nog even op de jongens en dan zien we jullie straks.' Fluisterde Hayley in mijn oor. 'Oké, liefje.' Ik kuste haar nog even en liep dan samen met Sam, Simon en Jhon naar de rest van de groep. 'Waarom heb je het ons niet verteld?' Vroeg Simon lichtjes geërgerd. 'Waarom zou ik, het blijft nog altijd Hayley Williams van Paramore en de kans dat jullie het zouden doorvertellen is groot. En als de pers het te weten komt, dan hebben zij en wij een probleem.' 'Je weet toch dat je ons kunt vertrouwen.' Zei Jhon. 'Dat wel, maar ik wou geen risico's nemen en Hayley had het gevraagd.' 'Ik vind het best wel schattig.' Lachte Jhon. 'Vind ik ook.' Ging Sam akkoord. Maar Simon mompelde iets onverstaanbaars en keek de andere kant uit.
Toen we wat later in een museum liepen sloegen Sam en Jhon plots af. Ik was te veel aan Hayley aan het denken dus had het niet door en Simon was al heel de tijd mentaal afwezig. Plots zag ik dat iedereen weg was en stootte ik Simon aan. 'Heb jij gezien waar ze naartoe gingen?' 'Huh? Wat?' Vroeg hij verbaasd. 'Iedereen is weg, kom we keren een eindje terug.' Hij knikte en volgde me. We keken in alle gangen, maar vonden onze groep niet terug. Ik keek heel de tijd rondom me om te zien of er iemand was, maar plots liep er iemand tegen me. 'Kun je niet uitkijken!' Riep ik voor ik zag wie het was. Een mooi meisje van 17 keek me geschrokken aan en toen ik haar herkende vloog ik in haar armen. 'Eva! Wat doe jij hier?' Vroeg ik nadat ik haar losliet. 'Amy? Wat... ik vraag me hetzelfde af van jouw.' 'Ik ben hier met het school, alleen zijn Simon en ik de groep kwijtgeraakt. 'Ik ben hier met wat vrienden en ik ben hun ook kwijtgeraakt. Het is hier echt een doolhof.' 'Zeg dat wel. Kom je anders met ons mee? Dan zoeken we jouw vrienden en onze groep.' Ze knikte en gaf me een kus op mijn wang. 'Bedankt.' Fluisterde ze. Ik lachte vriendelijk en we liepen samen door het museum op zoek naar de anderen.