*16

Ik ging op het witte licht af maar iets hield me tegen. Ik kan nog niet gaan, ik kan Sean niet in de steek laten. Ik keek het witte licht in maar zag papa niet meer. Ik keek verbaasd om me heen maar nergens was hij te bekennen. "Het is jou tijd nog niet" hoorde ik hem zeggen. "Pap?" vroeg ik. "Ga terug, nu het nog kan" hoorde ik hem roepen en daarna werd het witte licht zwakker, maar het bleef er wel zitten. Ik keek naar beneden en zag hoe Sean en Christine de kamer uitgeduwd werden. Ik moet terug in mijn lichaam, maar hoe? Ik liet mezelf naar beneden gaan en ging in mijn lichaam 'liggen' maar het werkte niet. Ik probeerde van alles, maar niks leek te werken. Is dit het dan toch. Ga ik nu echt dood? Ik hoorde mensen op de gang huilen. Die snikken herken ik uit duizenden. Dat is mama. Dit gaat precies hetzelfde als met papa. Ik moet en ik zal terug gaan in mijn lichaam, ik kan mama en Sean niet alleen achter laten. Ze hebben al genoeg verdriet gehad. Ik keek naar mijn lichaam en zag dat de doktoren van alles deden om mijn lichaam aan de praat te krijgen. Maar zonder mij, mijn geest, lukt het natuurlijk niet. "We zijn te laat" zei een van de doktoren terwijl hij het opgaf. Carlisle keek hem boos aan. "Je hebt nog niet eens wat geprobeerd!" zei hij terwijl zijn gezicht op onweer stond. De dokter die het opgaf liep de kamer uit, en ik hoorde hem tegen mijn moeder praten. Carlisle drukte op de plaats waar mijn hart zit, en ik greep snel naar mijn borst. Auw! Dat doet pijn. Maar, als dat pijn doet, betekend dat dat ik weer in contact ben met mijn lichaam. Ik probeerde nog een keer in mijn lichaam te gaan, en dit keer leek het alsof ik werd vast gezogen. Ik hoorde niks meer, ik zag niks meer....

Christine POV.

"Het spijt me, maar we hebben alles gedaan wat we konden doen?" zei de dokter tegen de moeder van Sasja. De tranen liepen over mijn wangen. Dit kan niet waar zijn! Embry sloeg zijn armen om me heen en hield me goed vast. Sean en hun moeder stonden precies hetzelfde als hoe Embry en ik stonden. Carlisle en nog een andere dokter kwamen de kamer uit lopen. "Wat heb jij gezegd?" riep Carlisle naar de dokter die ons net het slechte nieuws verteld heeft. "De waarheid, dat we het niet gered hebben" zei de dokter nuchter. "Dan ben je wel heel dom geweest, want we hebben Sasja haar hart weer aan de praat gekregen" zei Carlisle. We keken allemaal tegelijk op naar Carlisle. "Serieus?" vroeg ik schor. "Ja, het is gewoon gelukt, en ze is al bij bewustzijn" zei Carlisle. Embry liet me los en pakte alleen mijn hand vast. "En waarom zij hij dan dat ze dood is?" vroeg ik verbaasd en ik wees naar de dokter. "Omdat hij graag ontslagen wil worden denk ik" zei Carlisle. De dokter die tegelijk met Carlisle naar buiten kwam ging samen met de andere dokter weg. "Mogen wij naar binnen gaan?" vroeg Sean zacht. "Tuurlijk, jullie mogen met zijn drieën naar binnen" zei Carlisle. Hij keek daarna naar Embry. "Jij mag eventueel ook mee" vervolgde Carlisle. "Nee, ik wacht wel op de gang. Dit is hun moment" zei Embry en hij ging weer zitten. Sean pakte mijn hand vast, en die van zijn moeder, en we liepen met zijn drieën naar binnen. Daar lag Sasja, met haar ogen open en een brede grijns op haar gezicht.