017

"Je hand is inderdaad gebroken" zei Carlisle terwijl hij met mijn hand bezig was. "Doet het veel pijn?" vervolgde hij. "Eigenlijk niet" bekende ik. Carlisle en Edward keken me verbaasd aan. "Wat?" vroeg ik. "Het hoort wel pijn te doen, het is niet echt een normale breuk" zei Carlisle. "Heb je normale en abnormale breuken dan?" vroeg ik verbaasd. Edward kreeg een grijns op zijn gezicht. Mijn vraag was heel serieus, en dan gaat hij een beetje lachen. Gemeen kind dat het is. "Hoe is het eigenlijk gebroken?" vroeg Carlisle. "Gewoon knak?" zei ik vragend, wat bedoeld hij nou weer dan. "Ik bedoel, waardoor is het gebroken, want je breekt niet zo snel je wijsvinger. Meestal breek je er nog een andere bij" zei Carlisle lachend. "Ooh op die manier" zei ik terwijl ik voelde dat mijn wangen rood werden. "Edward brak mijn vinger" zei ik terwijl ik met mijn goede vinger naar hem wees. "Edward?" vroeg Carlisle licht geshockeerd. "Foutje" zei Edward en hij keek uit het raam. Negeer het maar weer hoor, sukkel. Edward draaide zijn hoofd weer in mijn richting en gaf me een boze blik. Ik gaf hem een boze blik terug en keek daarna maar naar Carlisle, om te zien wat hij aan het doen is. "Ik doe er een spalk omheen, omdat gips niet echt werkt. Dus je zult heel voorzichtig moeten zijn" zei Carlisle terwijl hij me nauwkeurig bekeek. "Tuurlijk tuurlijk" mompelde ik en ik sprong van stoel af. "Bedankt he" zei ik tegen Carlisle en ik liep de kamer uit. Edward en Carlisle waren nog even met elkaar aan het praten en daarna kwam Edward achter me aan. Hij pakte mijn linkerhand, aangezien de rechter gespalkt is. "Hoe moet ik nu gaan schrijven?" vroeg ik. "Met een pen" zei Edward. Ik wou hem een stoot tegen zijn arm geven maar bedacht me op tijd dat dat hem niet zou worden. "Je mag me slaan hoor, we zijn nu nog bij het ziekenhuis" zei Edward lachend. "Niet grappig" mompelde ik en ik stapte in de auto. De hele rit naar school was het stil. Te stil. Edward leek ergens mee te zitten, en volgens mij zijn zijn gedachten heel ergens anders dan op de weg. "Edward?" begon ik maar ik kreeg geen antwoord terug. Na een paar minuten probeerde ik het nog een keer. "Edward?!" zei ik nu wat harder, maar nog steeds reageerde hij niet. Nou dan niet hoor..

Toen we op school aankwamen stapte ik snel de auto uit en liep richting de school. "En waarom ga jij zo snel weg?" vroeg Edward verbaasd en hij pakte mijn hand vast. "Zo kan je weer praten?" vroeg ik nors en ik trok mijn hand los. "Wat bedoel je?" vroeg hij verbaasd. "Ik heb een paar keer in de auto tegen je gepraat, maar je negeerde me" zei ik. "Oh, niet gemerkt" mompelde hij. Ik keek hem boos aan en liep snel verder. Ik liep de school in en ging direct naar mijn kluisje. Ik pakte mijn tas en liep richting het lokaal waar ik les had. "Chris wacht, het spijt me" zei Edward terwijl hij voor me ging staan. "Ja ja" zei ik boos en ik keek de andere kant op. "Ik meen het" zei hij en hij draaide mijn gezicht naar zijn gezicht toe. Ik keek recht in zijn ogen en zag dat hij echt spijt had. "Oke oke, ik geloof je" zei ik drukte een kusje op zijn wang. "Gelukkig maar" zei Edward en samen liepen we naar het lokaal toe. We gingen naar binnen, en het eerste wat me opviel was dat iedereen anders zit. "Kut" mompelde ik zacht. Edward keek me grijnzend aan. "Zo jullie hebben toch nog besloten om te komen?" vroeg de leraar. Ik gaf de leraar een boze blik en je zag zijn ogen echt groter worden van schrik. Hij herstelde zich al snel. "Waar zijn jullie geweest?" vroeg hij daarna. "In het ziekenhuis, deze eikel heeft mijn vinger namelijk gebroken" zei ik terwijl ik naar Edward wees met mijn gebroken vinger, want mijn goede hand had Edward nog steeds vast. "Sukkel" mompelde Mike die achter Bella zit. Stomme Bella. "Zeg jij" zei ik tegen hem. Edward kneep in mijn hand en ik keek omhoog. Ik zag dat hij moeite deed om zijn lach in te houden. "Sorry" fluisterde ik. Edward gaf me een glimlach. "Nou tortelduifjes, jullie hebben een nieuwe plek gekregen. Christine jij zit naast Mike, Edward jij zit naast Bella" zei de leraar. Fijn. Nu zit ik naast die eikel, en zit Edward naast dat rot kind. Edward kneep zacht in mijn hand en we liepen samen naar onze plaatsen toe. Edward zat voor mij, dus gelukkig hoef ik niet tegen Bella haar rug aan te kijken. Ik zakte een beetje onderuit en zette mijn voeten op Edward zijn stoel. "Arme jij, nu zit Edward naast Bella. Pas maar op, straks pikt ze hem nog in" zei Mike grijnzend. "Ik heb eerder medelijden met jou. Jij zit naast mij" zei ik tegen hem. "Ik vind het niet erg hoor" zei hij lachend. "Wacht maar" zei ik met een gemene grijns. Ik merkte dat Edward het grappig vond wat mijn benen schudden met zijn lichaam mee. Mike probeerde te grommen, maar het klonk meer als een of andere beer die aan het lachen was. "Misschien moet je wat vaker naar een dieren programma kijken, dan weet je tenminste hoe je moet grommen" zei ik tegen Mike. Hij keek me boos aan en draaide zijn gezicht weg. Zijn we daar ook weer vanaf!