# | 6 |

Net wanneer ik de laatste zin nog eens over heb gelezen, komt mijn vader naast me zitten. Hij kijkt naar de brief. ’Waarom vertelde je het me niet?’, vraag ik beschuldigend. Hij schud zijn hoofd, ’het was niet mijn taak’, antwoordt hij. Het is even stil, ’denk je niet dat je wat hard bent?’, vraagt hij dan. ’Natuurlijk heeft hij gelogen over wie hij echt is, maar hij is wel altijd de echte Joe gebleven. Elk keer als hij hier was, zag ik dezelfde Joe die ik eerder op de dag op de set zag’
Hij slaat zijn arm om mij heen, ’bekend zijn is niet je dat schat. Soms zijn er momenten dat je eraan wilt ontsnappen. Hij wou een normale jongen zijn, bekende mensen schrikken af, een relatie met iemand bekend is niet altijd even gemakkelijk weet je’, ik knik zachtjes. ’Misschien ben ik wel wat hard geweest, ik voelde me gewoon gekwetst. Ik dacht dat hij me niet belangrijk vond en dat hij het daarom niet zei.' ’Denk je dat als hij je niet belangrijk vond, hij zo’n lange brief voor je zou schrijven?’, vraagt mijn vader lachend. ’Ik denk dat het nu mijn beurt is om mij te excuseren he?’, vraag ik. ’Ik denk het ook’. Ik zucht even en kijk mijn vader dan vastberaden aan. ’Je hoeft geen eten voor mij te voorzien vanavond’ zeg ik. Ik druk een kus op mijn pa zijn voorhoofd en loop dan naar de badkamer om me te fatsoeneren. Daar zie ik dat ik net als Joe uitzie, precies alsof ik al twee dagen in een hol heb geslapen. Ik ben dan ook al twee dagen mijn kamer niet meer uitgeweest, alleen om eten en drinken te halen of om naar het toilet te gaan.
Zachtjes klop ik op de deur, ik strijk zenuwachtig met mijn hand door mijn haren en tap met mijn voet op de grond. Zelfs de neiging op mijn nagels te bijten, komt in me op, ook al heb ik nog nooit last gehad van die slechte gewoonte. Als er na een tijdje nog niet wordt open gedaan, draai ik me om. Ik voel me wel laf, waarschijnlijk heeft Joe me niet eens gehoord. Ik wandel met een zwaar gevoel in mijn maag de trapjes af, tot ik plots de scharnieren van een deur hoor. Ik draai me om en kijk recht in Joes opgezwollen ogen. ’Aimée?’ vraagt hij verbaasd. ’Hi’ zeg ik zacht. We staren elkaar enkele seconden, die wel uren lijken te duren, aan. Tot Joe zijn hoofd schud. ’Sorry, kom binnen’ zegt hij en hij doet een stap opzij. Twijfelend kijk ik hem aan. ‘Dit is toch waar ik voor kwam?’ denk ik vermanend bij mezelf en ik doe een stap naar voren.
Achter Joe loop ik de trap op, ondertussen, komt er een jongetje van rond een jaar of 8 de trap afgerend en ik doe snel een stap opzij. ’Frankie, mijn kleine broertje’ legt Joe uit. Ik knik. Opeens besef ik, dat ik maar weinig over Joes leven weet, zelfs over dat van Adem. Ik wist dat hij broers had, maar nooit hoeveel of hoe oud. Ik heb zijn ouders nog nooit ontmoet en ben hier nog nooit binnen geweest. Ik voel me schuldig, ik heb nooit écht naar zijn leven gevraagd, als ik dat wel had gedaan, had hij waarschijnlijk wel verteld wie hij was.
’Dit is het’ zegt Joe. Hij gaat zijn kamer binnen en zet zich op zijn bed. Ik blijf staan en wrijf ongemakkelijk in mijn handen.