# | 5 |

’Misschien als je deze brief leest, dat je het dan snapt’ hij loopt naar me toe en reikt me een witte envelop aan. Ik kijk ernaar, zonder enige intentie hem aan te nemen. Joe legt hem dan maar naast me en na een korte, ’dag’, verlaat hij mijn kamer. Zijn voetstappen klinken dof op de trap en zodra ik de voordeur hoor dichtvallen, kijk ik nieuwsgierig naar de envelop. Mijn naam staat er op in Joes vertrouwde handschrift. Vanbinnen voel ik me in tweeën verdeeld, het ene deel wil de brief verscheuren en weg gooien. Het andere daarentegen, wil de brief doodgraag openen, dat deel wil dat die brief alles terug goed zal maken. Misschien moet ik het toch maar doen? Het kan toch geen kwaad? Met trillende vingers, neem ik de envelop vast en ik maak hem voorzichtig open. Ik neem de brief eruit en vouw hem open.

Lieve Aimée,

Ik weet niet goed hoe ik hieraan moet beginnen, of ik eerst mijn spijt moet betuigen, of je eerst alles moet uitleggen. Ik ben tientallen keren opnieuw begonnen aan deze brief, dat verdien je wel. Ik weet dat ik je heb gekwetst, je voelt je waarschijnlijk slecht, of misschien denk je dat ik je niet vertrouw. Wat ik dus wel doe, ik vertrouw je net zo hard als dat je mij vertrouwde toen je me vertelde wie je werkelijk was.
Waarom ik heb gelogen weet ik niet echt, misschien omdat ik even iemand anders wou zijn? Het komt er gewoon op neer dat, toen we elkaar ontmoetten, was ik zo bang dat je zou beginnen schreeuwen, zoals die duizenden fans. Ik was zo opgelucht toen je dat niet deed, het leek zelfs alsof je niet wist wie ik was. Toen je mijn naam vroeg, wist ik het zeker. Ik besloot het erop te wagen mijn naam niet te zeggen, met de gedachte dat we elkaar nooit meer zouden zien in mijn achterhoofd, en vertelde je dus een halve leugen. Ik heet echt Adam, maar dan Joseph Adam Jonas. En hele leugen is het dus niet, natuurlijk heb ik ook verzwegen dat ik zanger ben. Je ouders zullen je waarschijnlijk wel al verteld hebben wie ik echt ben. Waarom jij het eerder niet wist, begrijp ik nog altijd niet, je moet toch ergens iets hebben opgevangen? Maar dat terzijde, toen we elkaar beter leerden kennen, toen we vrienden werden: besloot ik om het je te vertellen, dat was ik je toch verplicht, want vrienden hebben geen geheimen. Alleen ik genoot ervan een normale jongen te zijn, niet die bekende zanger die iedereen kent. Maar de doodnormale guy next door. Dus ik bleef het uitstellen, denkend dat één dag meer het verschil niet zou maken.
Toen we uiteindelijk een koppel vormden, durfde ik het niet meer. Ik was zo gelukkig met je, dat ik ons niet wou opgeven door te bekennen dat ik al die tijd had gelogen. Ik had verwacht dat je kwaad zou zijn en dat je het waarschijnlijk zou uitmaken. Ik praatte elke dag met je vader over het feit dat ik er zo bang voor was, dat je er uiteindelijk achter zou komen wie ik werkelijk ben. Hij vertelde me dat je het zou begrijpen als ik je de tijd gaf, maar ik was gewoon bang. Hij heeft me verteld dat hij je ging meenemen naar de première van onze nieuwe film en ik ging akkoord. De dag voor de première heb ik zelfs voor je deur gestaan, klaar om je alles te vertellen, maar weer werd ik bang en zonder aan de gevolgen te denken, heb ik me omgedraaid en ben ik terug naar huis gegaan. Misschien maakt dit me wel laf, maar misschien kwam dat gewoon omdat ik je niet kwijt wilde. En dat wil ik nog steeds niet, weet dat Aimée, ik wilde je niet kwijt en dat wil ik nog steeds niet. Is er dus niet een klein deel in je hart dat me kan vergeven dat ik zo’n, wegens een gebrek aan een ander woord, mietje was? Weet dat mijn deur altijd zal open staan.

Love Joe

Ik vouw de brief voorzichtig dicht en zucht. Hij heeft echt wel veel moeite voor me gedaan, zegt dat niet genoeg? Hij heeft er vast lang over gedaan om deze brief te schrijven. Ik laat me achterover op bed vallen, vouw de brief terug open en begin opnieuw te lezen.